HİS VE HİSSİZ

25.BÖLÜM>>

"Sadece nefes almak, asıl olurda bu kadar yorar insanı?"

Mizgink63.

¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤

Korkmaza'dan...

İki gün...

İki koca gün geçmişti, dayak yememden sonra.

Bütün vücudumdaki çürükler birinci günün sabahında ortaya çıkmıştı. Dün gece ise, işkence çektirdiğim adamdan da bir posta daha dayak yemem iyice berbatlaştırdı beni.

Dün gece o adama ve fahişeye yaptıklarım aklıma gelince tüm vücudumdan küçük bir ürperti geçti.

O kadar sinirliydim ki, tekrar katil olmama çok az kalmıştı.

Peki, ya o nöbet...

Artık gün geçtikçe daha fazla acı verici oluyordu bu nöbetler. Her gece, bundan daha fazla acı çekemem diyorum ama bir sonraki gece bir kat daha fazla acı çekiyor ve tekrar o cümleyi kuruyorum.

Bu nöbetler tarif edilmez acılar bırakıyor vücudumda. Şu birkaç gündür, geçirdiğim nöbetlerde saatlerce sanki etimi lime lime doğruyorlarmış gibi bir acı hissediyorum. Bazen ise nöbet ve sinir krizlerini beraber yaşıyorum.

Hâlâ nasıl oluyorda vücudum çökmedi, şaşırıyorum doğrusu. Bu acılara iyi dayanıyorum.

Peki, ya bu ağır nöbetlere eklenen o... garip... küçük anlar?

Tanımadığım sesler, anılar, insanlar...

Çektiğim o fiziksel acılar yetmezmiş gibi, bilmediğim şeyleri görmek, o bilinmezliği hat safada yaşamak...iğrenç bir duygu...

Gerçekten b*ka batmış durumdayım. Hayatım karmakarışık.

Derin bir nefes aldım ve cama vuran yağmur sesi ile uyanık olduğum halde kapalı gözlerimi açtım. Kafamı çevirdim ve yağmuru izlemeye başladım.

Göğüs kafesimdeki kemikler feci şekilde ağrıyor, nefes almamı zorlaşıyor. Dün gece o adamla 'ateşli(!)' kavgamız, bende de hasar bırakmıştı. Herhâlde kavga esnasında göğüs kafesime darbe aldım ve sıcak olmasından dolayı hissetmedim. Oysa şuan...

Anlatılmaz yaşanır.

Dün o kadar canım yanıyordu ki.

Hiçbir şekilde hareket edemediğim hâlde nasıl olurda dün gece o nöbetten sonra, O adama ve kadına işkence çektirdim, hiçbir fikrim yok.

Ayaklarımı kıpırdattım ve yataktan kalktım. Ani hareketimle göğüs kafesime giren acıyla inledim ve kendimi yatağa geri bıraktım.

Acı...acı...acı...

Dün kafeye gitmemiştim. Zaten bu hâlde hiçbir yere gidemem. Oysaki nöbetten sonra adrenalin kanımda nüksetmiş, acı falan umrumda olmamız.

Dün patronu arayıp, işe gelemiyeceğimi söylediğimde kabul etmişti. Acaba Berfin kafeye gitmiş miydi? Bilmiyorum ama sanırım ben bu gün de bu hâlde hiçbir şey yapamam.

O gece yaşananlar belirdi gene zihnimde. Artık düşünmek istemiyorum ama bir türlü de aklımdan çıkmıyor.

Bana aşkını itiraf edişi...

Gözyaşları...

Gözlerimi kırpıştırdım ve anılardan uzaklaşmaya çalıştım.
Bu sefer daha yavaş ve dikkatli bir şekilde yataktan kalktım. Yine de acı dolu inlememi durduramadım.