Gözlerimi annemin sesiyle açtım.
"Canim iyi misin?"
Başımda Burak,Ayşe , Gürkan, Alper, Melike , Aslı , annem , Şevval...
" Noldu bana? " dedim.
Ayşe konuşmaya başladı.
"Seni sınıfta baygın olarak bulduk. Burak hemen öğretmenlere haber verdi. Bende o esnada ambulansı çağırdım. "
Herkes bana bakıyordu.
"Eee nolmuş bana? "
Annem
"Tansiyonun düşmüş . Serum bitsin eve gideceğiz " dedi. Şevval de
"Canın yanıyor mu?" diyerek elimi tuttu.
"Hiç acımıyor ablacığım " dedim.
Burak
"Hadi bakalım . Küçük hanımın birşeyi yoksa bizde gidelim artık. Kalabalıklık yapmayalım. "
"Aynen" dedi Melike .
Kızlar teker teker beni öptüler ve odadan çıktılar.
Hastaneden sonra...
Annem "Kızım dur yavaş. " deyip koluma girdi.
"Şevval ablanın eşyalarını al kızım "
Şevval eşyalarımı almaya çalışıyordu.
"Anne ben iyiyim. Birşeyim yok benim. Bak turp gibiyim" deyip yerimde zıplamaya başladım. Annem halime güldü .
Şevval "Offf çok ağır bu eşyalar " deyip elindekileri yere attı. Şevval ' in yere atmış olduğu eşyaları aldım. Taşımaya başladım.
Annem
"Delisin sen " diyerek gülmeye başladı. Yukarı çıktık. Odama geçtim. Yatağıma uzandım. Annem o sırada kapıyı tıklatıp içeri girdi.
" sana bisey yapmamı ister misin?"
" şey aslında çikolatalı kurabiye ve süt olsa çok iyi olur " dedim gülerek.
O sırada Şevval içeri girdi.
"Anneme ben yardım ederim. "
"Kuzularım benim " deyip Şevval le ikimizi kollarının arasına aldı. Bu kanatların altında çok rahattım. Herşeyi unutturuyordu bana . O adamı bile. O adam bizi Şevval 2 yaşındayken bırakıp gitti. O adam. Babam değil o adam. Annem 6 yıldan beri hiç bir eksikliğini hissettirmedi. Annem Şevval ben.. Benim Ailem bu. Babaya falan ihtiyacım yok benim. Annem ve kardeşim bana yeter.
Annem sarıldıktan sonra Şevval i de alıp aşağıya indiler. Bende bugün olup biteni gözümün önünden geçiriyordum.
Emir benimle eğlenmek istiyordu. Sahi o kendini ne zannediyordu? Kalbimi kırdı o benim. Benim yanımda eğlence için kalıyordu. Artık onu zihnimden, kalbimden atmam gerekiyordu. Bunu yapmalıyım. Üzdürtmemeliyim kendimi. Eğer düşersem ayağa kalkamam. Bir seferinde ilkokuldaydım. Dokuzlu yaşlarında falan. Çocukluk aşkım Mete... Mete ' ye seni seviyorum demiştim. Oda bana "Seni sevmiyorum Ezgi. Ben Buket' ten hoşlanıyorum " demişti. Tam yirmi yedi gün ağlamıştım. Stresten burnum bile kanamıştı. Çocuklukta bile böyleysem Emir' e bağlansam daha fazla şeyler yapardım. Bundan adım gibi eminim.
Şevval odaya girdi.
"Abla evde süt kalmamış. Boşuna bekleme . Biraz uyu sen. Ben markete gidip geleceğim. Sen uyu uyu. " dedi.
Gözlerimi kapatıp başımı iki kere salladım. Şevval odadan çıktı. Başımı yastığa koydum. Gözlerimi kapattım. Uyumaya çalışırken mesaj sesi geldi. Komodinden telefonu alıp kilidi açtım.
Bana bayıldığını biliyordum ama keşke uygulamasaydın. :) :)
Gönderen : Emir
Buda neydi şimdi? Ukala dümbelek. Gerizekalı. Aptal. Hayvan. Öküz . Bide böyle diyor. Onun telefonu tuşladım. Telefonu kulağıma götürdüm.
"Ne var?"
Ne var mı? Bu nasıl bir telefon açılışıdır?
" benimle eğlenip durmayı kes! Bir daha bana mesaj falan atma. Hatta okulda görüşmeyelim bile! Bir de lütfen okula geldiğimde sıramda seni görmeyeyim "
"Niye böyle davranıyorsun? " dedi ağzını yaya yaya.
"Emir kapat telefonu!" Sesim fazla yüksek çıkmış olabilirdi. Ama sinirliydim.
"Tamam bebeğim. Öptüm bay bay"
Bebeğim mi? Öptüm mü? Zengin züppesi. Böyle davrandıkça güvenim kat kat eksiliyordu. Artık düşünmeyeceğim onu. Evet evet.
Yorganımı başıma kadar çekip uyumaya çalıştım. Bir o tarafa. Bir bu tarafa dönüp duruyordum. Rahat edemiyordum. Gözlerimi açtım. Yatağın ortasına oturdum. Emir seni sevmiyor. Yaa seviyorsa.. Ama ihtimal yok.. seviyor seviyor. Hayır sevmiyor.
İç havuzumu boşaltıp başımı yastığa tekrar koydum. Kendimi uykunun kollarına bıraktım...
