Child Of Hades

Twenty two: Rescued

I gasped when I saw gods, and demigods lying on the ground. Their clothes were stained with bloods. They're wounded. Dying. I can hear their souls screaming out of nowhere. Groaning in pain and asking for help. Centaurs rescued them a while ago but they were slayed. Minor gods ang nakikita kong mga nasawi dahil sa pakikipaglaban sa mga Titan. Hindi ko makita ang Olympians dahil sigurado'y nasa loob sila ng Olympus. Marami na rin akong nakikitang bangkay ng mga Titan na unti-unti nang nadudurog pero mga anak lang sila ng twelve Titans. May iilan pa rin akong nakikitang Minotaurs na kinakalaban ng ilan pang centaurs. Napansin ko na lang ang isa-isang pagbagsak ng mga Minotaur at ilang Titan pero madami pa rin sila. Nagsilitawan ang ilang Olympians kasabay ang mga Titans.

"Surrender this World, Zeus. " ang familiar na boses na yun. Si Cronus. At ang word na surrender ay narinig ko na naman. At kahit kailan ay ayaw ko nang marinig pa.

"This World will be yours only if I die. " nanghihina na ang mga Olympian at ganun din ang Titans. Pero sa tingin ko'y mas lamang pa rin ang lakas ng mga Titan na ito kumpara sa kanila.

Nagsimula ang labanan nila nang may nakapansin sa akin kaya napalaban ulit ako. Ugh. This will be my last fight. Ayoko na talaga. Pero habang nakikipaglaban ako, dalawa lang ang iniisip ko ngayon. Una, sana buhay pa si Throy at nakikipaglaban pa rin tulad ng ginagawa ng iba. Pangalawa naman, ay sana magbago na ang isip ni Dad. Sana pumunta na siya dito at tulungan ang tinatalikuran niyang pamilya. Kailangan siya ngayon ng Olympus.

"Argh! " dahil sa pag-iisip ko ay nasugatan ako ng kalaban ko sa braso at bumagsak ako. May humigit naman sa likod ng jacket ko kaya nadala ako at ramdam ko ang higpit ng pagkakakapit niya.

"Release her! " sigaw ni Zeus kaya napatingin ako sa kanya. Bumaling naman ako sa may hawak sa akin at laking gulat ko na lang nang mukha ni Cronus ang nakita ko. He gave me an atrocious smile that made me shiver lalo na nung makita ko ang scythe niya na iniiikot pa sa kawalan gamit ang free hand niya.

"How are you my dear? Did you tell them what you've seen? " tiningnan ko siya ng masama.

"Why would I? To make myself embarrass? It's just a false vision, Cronus- ARGHH!! " napansin ko ata ang paglipad ng mga ibon palayo sa sigaw ko dahil sa pagpisi ni Cronus sa sugat ko sa likod na tinahi nina Moira. Parang pinisaan ng sampung lemon ang sugat ko sa sakit at halos namanhid ang katawan ko sa sandaling yun. Lahat ata ng sugat ko na hindi ko na nararamdamang masakit kanina lang ay pinapatay na ako ngayon sa sakit. Ramdam ko na rin ang pag-agos ng dugo sa bewang ko at pangingilig ng katawan ko. Nawawalan na ng epekto ang gamot.

"RELEASE HER. " napatingin ako sa nagsalita at nakita ko ang isang lalaking nakarobe ng itim na nakasakay sa chariot. Sandamakmak na zombies ang nakikita ko sa likod niya at mga hellhound naman na nagngangalit ang nasa unahan niya. Habang ang mga furies na nag-aapoy ang mga mata ay nagsisiliparan sa itaas niya. Napatigil ang lahat sa bigla niyang pagdating na ang buong katawan ay nag-uusok sa itim tulad ng kay chadar kapag ginagamit ko. Matalim ang mga titig niya at ang kaunting kunot ng noo niya ay nakakapagpa-goosebumps dahil sa aura niyang nakakaintimidate.

"What a surprise, Hades. This will be the perfect family reunion for us. " natatawang sabi ni Cronus pero nanatiling ganun ang aura ni Dad.

"It's fvck to see you again, FATHER. " madiin ang pagkakabigkas niya sa huling word at ramdam ko ang pagkainis na niya. Bumaling siya sa gilid niya at nag-utos. "Make those weaklings SUFFER. " mabilis na lumipad ang mga furies at sumugod sa mga kalaban habang ang mga hellhound naman ay nawala at bigla na lang nagbubuga ng apoy sa mga kalaban. Sumugod na rin ang mga zombie na sobrang bibilis kung maglakad. Masaya ako at nagbago na rin ang isip niya. Pero hindi ko na talaga sila maaninag dahil sa panlalabo ng paningin ko. Hindi ko na kaya.

"You want party? Let's party. " then he aimed his bident at Cronus. Hindi ko na nakita ang sumunod na nangyari nang may yumakap sa akin na hindi ko naman nakikita at pagmulat ko na lang ay nandito na ako sa loob ng Olympus pero hindi ko nakita kung sino ang nagdala sa akin dito. Kinuha ko ang syringe at itinurok sa sarili ko. Sa wakas ay bumalik na ulit sa dati ang lakas ko. I'm glad that Dad rescued us. Gusto ko siyang yakapin pero wala ng time para dun. Sumilip ako sa bintana at nakita ko ang madugong labanan sa ibaba. Ang pakikipaglaban ni Dad na parang hindi pinagpapawisan sa ginagawa. Lahat ng nakakaharap niya ay nagiging soluble. Black liquid na umuusok.

Teka... Si Throy...? Hindi ko pa siya nakikita kanina pa. Sana buhay pa rin siya. Umalis na ako sa bintana pero may bigla akong nasalubong na familiar na babae.

"It's nice to see you again." she grinned. "Alam mo tama si Theia eh. Napakahina mo talaga. " doon ko lang naramdaman na binubunot na pala niya ang dagger na isinaksak niya sa akin nang lingunin ko siya kanina at sinaksak niya ulit ako. "Hindi ko alam kung paano nagkaanak si Hades nang katulad mo. Siguro nagmana ka kay Persephone na isang mahinang babae. "

Ayos lang sana kung ilang beses niyang ipamukha sa akin na mahina ako, pero ang idamay niya si Mom? Hindi na nakakatuwa.

"How dare you mention her name. " hinawakan ko siya sa dalawang kamay na nakahawak sa dagger na nakasaksak pa rin sa abdomen ko. "I know I'm weak, Mnemosyne. I admitted it. And you don't have to say it all over again. " unti-unting naaagnas at nabubulok ang katawan niya habang mahigpit ko pa ring hawak ang kamay niya na pilit naman niyang tanggalin. "Why don't you just tell me that you betrayed my Dad? Why did you joined Cronus? Huh? " nanlaki ang mata niya sa sinabi ko. "You joined Cronus because he's strong and powerful enough to beat Olympians? How dare you call me 'weak' if you're like me? " Umabot na sa leeg niya ang pagkabulok at pagkaagnas at hindi na rin siya makapagsalita.

"Call me weak if you can prove that you're strong and powerful. "

"I... Am..." sagot niya.

"That's great. A great lie, Mnemosyne. " bumagsak na siya at naging abo. Binunot ko naman ang dagger na nakasaksak sa katawan ko at inilaglag sa baba. Great. Ilang tama na ba ang meron ako? Siguro sapat na 'to para mamatay na ako.

Narinig ko ang sigawan ng ilang demigods sa kabilang silid kaya pumunta ako dun at may lalaking may hawak ng baril na nakatutok sa kanila.

"Magpaalam na kayo sa isa't-isa dahil katapusan niyo na. " pinutok niya yung baril kaya napasigaw ang mga demigod pero wala sa kanilang tinamaan. "Haisst. Bakit ba nakikialam ka ritong aso ka? " inis niya pang sabi.

"H-Hugo...? " I muttered when I realized that Hugo was the dog he was talking about. Shiiittt. Ipuputok niya na ulit yung baril pero ibinato ko sa kanya yung dagger na dala ko at bumaon naman sa dibdib niya. "Hugo! " tumakbo ako palapit sa kanya na nakahandusay sa sahig at nagkalat na dugo sa pwesto niya. Kinuha ko ang ulo niya at nilagay sa lap ko. Wala akong ibang naririnig kundi ang pag-ungol niya. Nakatingin lang siya sa akin habang nakalabas ang fangs. "Don't give up, Hugo. "

WHOORF!

Yun ang huling tahol niyang narinig ko at pumikit na ang mga mata niya kasabay ang pagtulo ng tubig mula dito.

"Hugo... " niyakap ko siya at hindi ko alam kung bakit ko siya iniiyakan ngayon. Isa lang siyang hellhound. Isang aso na walang ibang gawin kundi buntutan, iwan at sundin ako. Pero kahit aso lang siya at ilang days or week lang kami nagkasama, naging malapit na siya sa akin. Lalo na nung sumama siya sa akin dito sa labas ngayon para lumaban. Isa na rin siya sa mga saglit kong naging kaibigan. Pero kahit namatay siya napangiti pa rin ako kahit papaano. He died for a reason. He saved them. Unti-unti na siyang naglaho at naging itim na usok na lang sa kawalan.

Tumayo na ako at tiningnan ang mga demigod na nakatingin sa akin. Malinaw at maliwanag ko pa silang nakikita sa liwanag ng buwan, but all of a sudden things went blurry and dark. I felt the sudden pain and numbness of my body. Kinapa ko ang bulsa ko para kunin ang syringe pero wala akong makapa. Ngayon ko lang naalala na last na pala yung syringe na itinurok ko kanina. My body started to tremble and I feel nothing but spinning. Para akong damit na ipinapaikot-ikot sa kawalan. My body is groaning in pain ...and my soul is crying for someone.

This is not yet the end...

Not yet my...

End...

*****