Εσύ, η αυτοκαταστροφή μου |Winner of Wattys 2016|

γράμμα 1

How many times can the same thing break your heart?

《.》

Αγάπη μου,

Πάντα ήθελα να σου γράψω ένα γράμμα για να ρωτήσω γιατι έφυγες. Και τώρα που το κάνω, φοβάμαι να ρωτήσω.
Ανακάλυψα πως δεν θέλω να ξέρω.
Ας το κρατήσουμε μυστικό. Δεν με αφορά ούτως ή άλλως. Τώρα πια δεν ανήκεις στη ζωή μου. Ή μάλλον, ψέματα.
Εγώ δεν ανήκω στη δική σου.

Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο. Για τον καιρό; Πολύ ψυχρό. Γιατί τις σπασμένες καρδιές; Πολύ συγκεκριμένο. Για τους ανεκπλήρωτους έρωτες; Πολύ κλισέ.

Ας μιλήσουμε για σένα λοιπόν. Παλιότερα, δεν υπήρχε τίποτα που να μην ήξερα για σένα, ακόμα και οι πιο σκοτεινές λεπτομέρειες της ύπαρξής σου, στα μάτια μου έμοιαζαν τα καλύτερα σου προτερήματα.

Γιατί ήμουν χαζή.

Χαζή και ερωτευμένη.

Μου λείπεις. Κάθε μέρα που περνάει, και πιο πολύ. Δεν ξερω αν ποτέ θα συμβιβαστώ με την απουσία σου από τη ζωή μου.
Μα αυτό είναι μόνο, ένας συμβιβασμός.

Πάντα θα σε θυμάμαι.

Θα σε θυμάμαι τρυφερά, όσο τρυφερό ήταν το άγγιγμα σου πάνω μου, θα σε θυμάμαι για πάντα, όπως αιώνια χάραξες την ψυχή μου, θα σε θυμάμαι αθόρυβα, αφού αθόρυβα βύθισες το μαχαίρι μέσα μου.

Μα και μόνο η σκέψη σου με αποσυντονιζει.

Δεν μιλάμε για σένα ακόμα. Κακώς. Θα έπρεπε.

Για μένα μιλάμε.

Αλλά πες μου εσύ. Σειρά σου τώρα.

Δεν θα ρωτήσω πως είσαι. Μισώ να ακούσω πως είσαι καλά, πως δεν νοιάζεσαι για το χάος που άφησες πισω σου. Φοβάμαι να ρωτήσω αν σου έλειψα. Ξέρω, πως ίσως και να μην κατάλαβες ούτε την απουσία μου.

Με πονάς κι ας μην με αγγίζεις.

Πονάει να θυμάμαι.

Τώρα τελευταία, όλα πονάνε. Περπατούσα δίπλα στο παρκάκι που είχαμε τα δικά μας μυστικά ραντεβού και δεν μπορούσα να αντισταθώ στη σκέψη να κοιτάξω εκεί, μήπως είσαι εσύ... με αυτή.

Μα πονούσε να ξέρω την αλήθεια.

Δεν έχω ξαναπεράσει από εκείνο το παρκάκι.

Υπήρχαν και βράδια που σε ζητούσα απεγνωσμένα. Έκλαιγα, ουρλιαζα το όνομά σου, κοιμόμουν, ξυπνούσα. Ειχα εφιάλτες.
Εσένα αφορούσαν.
Δεν έβλεπα πως με παρατούσες και ήσουν ευτυχισμένος με αυτή.

Όχι.

Έβλεπα πως κινδυνευες. Έβλεπα πως σε εγκατέλειψα. Έβλεπα πως υπέφερες όπως και εγώ.

Σε έβλεπα να πονάς, και εγώ πονούσα περισσότερο.

Είσαι ευτυχισμένος, αγάπη μου;

Ξέρεις ότι δεν ρωτάω μόνο για τη τωρινή ζωή σου. Θέλω να μάθω και για... αυτή.

Την αγαπάς; Γελάω, ήταν τόσο ηλιθια ερώτηση. Φυσικά και την αγαπάς για να με εγκατέλειψες για εκείνη.

Καλύτερη ερώτηση: Σε αγαπάει;

Σε κάνει να γελάς; Είναι δίπλα σου όταν κλαις; Θυμάται όλα αυτά τα μικροπράγματα και τις ατέλειες σου, που σε κάνουν τόσο ξεχωριστό;

Θα πέθαινε για σένα;

Γιατί εγώ, αγάπη μου, πεθαίνω κάθε μέρα.

Συγγνώμη που μιλάω τόσο μπερδεμένα, αλλά έχω πολλά να σου πω.

Θυμάμαι όλα όσα είπαμε. Μετάνιωσα κάθε λέξη. Γιατί δεν κατάπινα λίγο τον εγωισμό μου για να σε κρατήσω κοντά μου; Γιατί δεν έσκυβα απλά το κεφάλι και να γνέφω άβουλα σε ότι και αν μου έλεγες; Γιατί δεν έκλεινα τα μάτια και τα αυτιά μου και να προσποιηθώ πως όλα είναι τέλεια στον υπέροχο κόσμο μας;

Θυμήθηκα γιατί.

Γιατί είχα δίκιο.

Μα το δίκιο είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σε μια σχέση. Λένε πως όποιος αγαπά πρέπει και να υποχωρεί.

Μα εσύ μάλλον κατάλαβες λάθος γιατί αποχώρησες.

Με θυμάσαι;

Είμαι μια σκιά από το παρελθόν σου.

Η στάχτη πάνω στο καθαρό μέλλον σου.

Το φάντασμα που θα στοιχειώνει το παρόν σου.

Είμαι ένα κομμάτι της ζωής σου, κομμάτι μικρό, μα κομμάτι.

Με όση αγάπη έχω,

Η σκιά