Εσύ, η αυτοκαταστροφή μου |Winner of Wattys 2016|

6.

I thought I wouldn't make it through it. But you do. You learn to love the place somebody lives behind for you.

《.》

Πήγε στη δουλειά εκείνη την μέρα.

Όχι στην παλιά της.

Δεν μπορούσε να πάει πια εκεί.

Ήταν μουσικός. Τραγουδίστρια.

Μα τώρα πια, δεν μπορούσε να τραγουδήσει.

Η φωνή της ήταν άψυχη.

Χωρίς εκείνον, δεν είχε συναίσθημα γιατί όταν έφυγε πήρε μαζί κάθε διάθεση της να τραγουδήσει.

Τις άφησε τις φωνητικές χορδές αλλά πήρε μαζί του το πιο σημαντικό, σαν σουβενίρ.

Την ψυχή της.

Ήταν η ίδια, όμορφη και σωστή φωνή.

Μα ήταν κούφια.

Πίστευε πως υπήρχαν τραγούδια που εξέφραζαν όσα δεν μπορούσαμε να διατυπώσουμε εμείς.

Μα τώρα πια, ήξερε τους στίχους, αλλά όταν τραγουδούσε, έβγαινε θρήνος.

Σαν να ξέχασε η φωνή της πως να νιώθει.

Ακόμα και η ομιλία της ήταν άψυχη.

Δεν υπήρχε ερώτηση, δεν υπήρχε έκπληξη.

Μόνο μια νεκρή διακύμανση.

Αποφάσισε να μην ξανατραγουδήσει σε κοινό.

Εξάλλου, έτσι είχαν ξεκινήσει όλα.

Εκείνος ήταν συχνός πελάτης στο μαγαζί που τραγουδούσε.

Τον έβλεπε συχνά, ποτέ με παρέα, πάντα μόνος.

Να την παρατηρεί.

Αφού γνωρίστηκαν, τον ρώτησε γιατί την κοιτούσε τόσο επίμονα.

"Γιατί τραγουδούσες με την ψυχή, όχι με το στόμα."

Μα τώρα έφυγε εκείνος και άρπαξε και την ψυχή της.

Και έτσι, μέσα σε μία μέρα, έχασε τα δύο πιο αγαπημένα της πράγματα.

Την ψυχή της, που την έκανε απέραντη.

Και εκείνον, που την απελευθέρωσε από τους δαίμονες της.

Δεν ήταν πια τραγουδίστρια λοιπόν.

Έγινε σερβιτόρα σε ένα μικρό γωνιακό καφέ, πιο κάτω από το σπίτι της.

Είχε τη δουλειά μόνο δύο μήνες και ήδη ένιωθε πνιγμένη απο την βαρετή ρουτίνα.

Κάθε μέρα τα ίδια.