Εσύ, η αυτοκαταστροφή μου |Winner of Wattys 2016|

γράμμα 9

In his arms, I slowly unfolded like a love note read in secret.

《.》

Θάνατε μου,

Σαν σήμερα, έφυγες.

Σαν σήμερα, πέθανα.

Το θυμάσαι, άραγε; Σκέφτεσαι καθόλου εκείνες τις μέρες;

Ή ήταν απλά άσκοπες για σένα;

Κάτι που δεν αξίζει ούτε να σπαταλησεις την μνήμη σου για εκείνο;

Κάτι φτηνό και ψεύτικο.

Με πλήγωσες με την φυγή σου, έρωτά μου.

Αν μιλούσες, ίσως να μην πληγωνόμουν τόσο.

Μα ήσουν δειλός για να μου πεις πως με εγκατέλειπες.

Ψιθύρισες ένα ξεψυχισμένο "σ'αγαπώ" και αυτό ήταν ό,τι απέμεινε από σένα.

Ψεύτη.

Αν με αγαπούσες, δεν θα έφευγες ποτέ.

Υποκριτή.

Αν με αγαπούσες, θα ήσουν εδώ τώρα, στην αγκαλιά μου.

Δειλέ.

Αν με αγαπούσες, θα μου έλεγες γιατί έφυγες.

Σαν σήμερα, δείλιασες.

Σαν σήμερα, πέθανα.

Μπόρεσες μόνο να ψιθυρισεις ένα αθόρυβο "σ'αγαπώ".

Νόμιζες πως δεν το άκουσα, μα μάθε έρωτά μου, πως μπορώ να ακούσω και την σιωπή σου.

Λείπεις ξανά.

Πόσο καταθλιπτικό φαίνεται όταν είναι γραμμένο στο χαρτί.

Πόσο άδειο και χωρίς νόημα.

Δεν υπάρχει λόγος να το λέω πια.

Δεν θα έρθεις.

Ίσως να μην ήσουν εδώ ποτέ.

Ίσως να ήσουν πάντα σε αυτή.

Να γέλαγες με μένα και να σκεφτόσουν αυτή.

Να κοιτούσες εμένα και να έβλεπες αυτή.

Να αγγιζες εμένα και να ένιωθες αυτή.

Μπορείς να το παραδεχτείς.

Δεν έχει σημασία πια.

Δεν θα πονέσει.

Πονάνε όλα πια.

Τι σημασία έχει λίγος πόνος παραπάνω;

Είμαστε πόνος. Είμαστε ένα κράμα πόνου και αναμνήσεων.

Καπνίζω πολύ, τώρα τελευταία, έρωτά μου.