Εσύ, η αυτοκαταστροφή μου |Winner of Wattys 2016|

9.

I burn. I freeze. I'm never warm. I'm rigid. I forgot softness because it did not serve me.

《.》

Είχαν περάσει μήνες από τα γενέθλιά του.

Ήταν Ιούνιος.

21 Ιουνίου.

Η μεγαλύτερη μέρα της χρονιάς.

Και η χειρότερη νύχτα της ζωής της.

Είχε περάσει ακριβώς ένας χρόνος από τότε που την άφησε.

Ήταν κάτι σαν την επέτειο εγκατάλειψης της.

Ένας χρόνος μακριά του.

Είχε επιβιώσει έναν ολόκληρο χρόνο.

Έναν ολόκληρο χρόνο με την απουσία του.

Έπαψε να μετρά τα λεπτά.

Μετρούσε δάκρυα.

Έπαψε να σκέφτεται τις ώρες.

Μετρούσε την απόσταση που τους χώριζε.

Ποτέ δεν πίστευε πόσο μπορούσε να μισήσει μερικούς αριθμούς.

Μα χωρίς αυτόν, τα μισούσε όλα.

Εκτός από εκείνον.

Πως θα μπορούσε ποτέ να μισήσει τον έρωτα της;

Πώς θα μπορούσε να μην αποζητά το άγγιγμα και τα φιλιά του;

Ήταν τρελή για να απαρνηθεί κάτι που τόσο ποθούσε.

Μα δεν ήταν πόθος.

Ήταν α γ ά π η .

Βαθιά και ανιδιοτελής αγάπη.

Μα ακόμα και αυτές οι αγάπες θέλουν λίγη ανταπόκριση.

Και εκείνη, κάπου μέσα της, ευχόταν να πάρει πίσω όση αγάπη χαράμισε.

Μα ήταν και εγωίστρια.

Γιατί ήθελε να της την δώσει εκείνος.

Θυμόταν εκείνη τη νύχτα σαν να ήταν χτες.

Δεν είπανε πολλά.

Δεν είχε μείνει τίποτα να ειπωθεί.