Εσύ, η αυτοκαταστροφή μου |Winner of Wattys 2016|

1.

He's the proof that you can break someone's heart and still own it.

《.》

Ακόμα θυμάται το χαμόγελό του καμιά φορά.

Όταν σκοτεινιάζει και δεν ακούγεται τίποτα άλλο παρά οι σκόρπιες σταγόνες μιας ξεχασμένης βροχής, τον θυμάται.

Και διάολε, της λείπει.

Η σκέψη του πονάει.

Πονάει να ξέρει πως είναι μακριά της.

Πως δεν την αγαπά πια.

Πως τα "σ' αγαπώ" του τα ψιθυρίζει σε μια άλλη.

Δεν ξέρει ποια είναι.
Και δεν θέλει να μάθει.

Αλλά είναι εκείνο το "γαμώτο" που την σκοτώνει.

Τι έχει εκείνη που δεν είχε αυτή;

Ένας σκοτεινός εγωισμός, μια πικρία.

Της λείπει.

Μα τι έχει εκείνη που δεν είχε αυτή;

Η άλλη δεν τον αγαπά περισσότερο.

Καμιά ποτέ δεν θα τον αγαπήσει περισσότερο.

Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της τότε ότι δεν θα τον αφήσει να την πλησιάσει αρκετά για να την βλάψει.
Δεν ήξερε ότι θα της γινόταν τόσο σημαντικός.
Σαν το οξυγόνο της.
Ίσως και πιο πολύ.

Και τον άφησε να γίνει ένα κομμάτι της.

Και την έκανε χίλια.

Πονάει να τον σκέφτεται και να μην μπορεί να τον αγκαλιάσει.

Να μην μπορεί εκείνος να καληνυχτίσει τους φόβους της με ένα φιλί.

Ας πιει για να ξεχάσει.

Αποτελειώνει και το τρίτο ποτήρι ουίσκι.

Το υγρό την καίει στο λαιμό, όμως έχει μάθει να αγνοεί αυτή την κάψα.

Ανάβει τσιγάρο.
Τινάζει τις στάχτες στο πάτωμα.
Δεν την ενδιαφέρει η καθαριότητα πια.
Μόνο σε αυτόν γκρινιαζε για την ακαταστασία του.

Ρουφάει τον καπνό.

Τον εκπνέει.

Παλιότερα πνιγόταν.

Τώρα, έμοιαζε σαν να ανασαίνει απομεινάρια του εαυτού της.

Εισπνοή καπνού.
Εισπνοή θανάτου.

Εκπνοή καπνού.
Εκπνοή ζωής.

Λένε οτι το κάπνισμα σκοτώνει.
Η αγάπη του την σκότωσε πιο πολύ.

Ίσως και να μην την αγάπησε ποτέ.

Και τι λέει άμα αγαπάς μόνος;

Πονάει.

Ρουφάει το τσιγάρο μέχρι να μεινει μόνο λιγη ξεχασμένη στάχτη.
Ρίχνει το σβηστό και άκακο τσιγάρο δίπλα στα γυμνά της πόδια.
Είναι πολλά άλλα αποτσιγαρα γυρω από τα πόδια της.

Προσκυνούν την βασίλισσα τους.

Ή μάλλον καλύτερα.

Την ετοιμοθάνατη βασίλισσα τους.

Έσβησε και η φλόγα της.
Την έσβησε εκείνος με μια ψυχρή του ανάσα.

Ξεφυσυξε εναν καταπιεσμένο Ζέφυρο εκείνη την μέρα.

Τον θυμάται.

Της λείπει.

Θυμάται.

Λείπει.

Ηξερε εδώ από την πρώτη στιγμή πως θα την καταστρέψει.
Αλλά δεν την ένοιαζε.

Σαν το τσιγάρο.

Κάπνιζε κάτι που τη σκότωνε.

Ερωτεύτηκε κάτι που τη σκότωσε.

Περίεργο που η αυτοκαταστροφή, μεταμφιέζεται ως σωτηρία καμιά φορά...

《.》

Hello

Βρίσκομαι εδώ, με την πρώτη μου ιστορία στο wattpad που πλέον έχει ολοκληρωθεί.

Υπάρχει και δεύτερο βιβλίο,
"Εσύ, η σωτηρία μου"
το οποίο είναι on progress.

Να είσαι καλά και να προσέχετε.

All the love as always,

-Κωνσταντίνα