Εσύ, η αυτοκαταστροφή μου |Winner of Wattys 2016|

10.

I ask Jessica what drowning feels like and she says not everything feels like something else.

《.》

Προσοχή: Το παρακάτω κεφάλαιο πραγματεύεται σκληρή θεματολογία όπως η αυτοκτονία και οι αυτοκαταστροφικές τάσεις. Αν αυτά τα θέματα σας προκαλούν αμηχανία και θλίψη παρακαλώ μην το διαβάσετε. and be gentle to yourselves.

《.》

Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της [το κρεβάτι τους] και κοίταζε το ταβάνι.

Το απόλυτο κενό.

Οτιδήποτε δεν ήταν το πρόσωπό του, ήταν άδειο για εκείνη.

Μα στο μυαλό της υπήρχε μια λέξη που χόρευε μέρες τώρα σαν τρελή. Μια λέξη επικίνδυνη ακόμα και να τη σκέφτεται.

Μια λέξη μοιραία.

Αυτοκτονία.

Δεν θα ήταν δύσκολο.

Η ψυχή της ήταν ήδη νεκρή.

Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να σκοτώσει το σώμα της.

Και θα έφτανε στην λύτρωση.

Αυτοκτονία.

Έμοιαζε απλό, τόσο απλό που ήταν σχεδόν γελοίο.

Δεν ήταν η αυτοκτονία για τους δειλούς και τους απελπισμένους.

Ήταν για τους κούφιους.

Εκείνους που έφευγαν επειδή δεν είχαν τίποτα άλλο να χάσουν.

Ένιωθε το μπάχαλο.

Και ήθελε έναν πολύ απλό τρόπο για να τα λήξει όλα αυτά.

Μαχαίρι ή χάπια;

Μαχαίρι.

Ήθελε να τον βγάλει για τα καλά από το σύστημα της και τα χάπια απλά θα τον ναρκωναν.

Γιατί ακόμα κι όταν αυτή θα πέθαινε, αυτός θα ξυπνούσε και θα την στοιχειωνε.

Ήθελε να τον ξεφορτωθεί.

Τον ένιωθε να την βαραίνει και δεν μπορούσε να αναπνεύσει.

Ήθελε να πάρει ανάσα.

Πόσο την έπνιγε η αγάπη του και η απουσία του και οι υποσχέσεις του και οι αναμνήσεις του και η φυγή του και αυτός.

Του έδωσε την αγάπη, τον χρόνο, την ψυχή και την αμέριστη προσοχή της.

Και τώρα πια τα απαιτούσε όλα πίσω.

Η αυτοκτονία τριγυρνουσε μήνες στο μυαλό της μα ποτέ τόσο έντονα.

Και θα έπρεπε να τον μισεί που την έκανε να θέλει να τερματίσει την ζωή της.