Εσύ, η αυτοκαταστροφή μου |Winner of Wattys 2016|

γράμμα 4

I would give you back to yourself if I could.

《.》

Λατρεία μου,

Σου γράφω γιατί ξερω πως θα ξεχαστούν αυτές οι μέρες.

Ξέρεις πόσο έχουμε σήμερα;

14 Φεβρουαρίου.

Η γιορτή των ερωτευμένων.

Πως περνάς; Σίγουρα είσαι μαζί με αυτή.

Και γελάτε και αγκαλιάζεστε και φιλιέστε.

Δεν ζηλεύω.

Δεν ζηλεύω.

Δεν ζηλεύω.

Ίσως αν το πω πολλές φορές, να το πιστέψω κιόλας.

Θυμάσαι πως περνούσαμε εμείς αυτή τη γιορτή.

Πάντα αντιπαθουσα αυτή τη μέρα. Ίσως γιατί συνήθως ήμουν μόνη. Μα για σένα, στολιζόμουν και βαφόμουν, φορούσα ένα λαμπρό χαμόγελο και ήμουν η πιο ευτυχισμένη κοπέλα στον κόσμο.

Μα όχι πια.

Έφυγες και γίναμε ξένοι, ή μάλλον ούτε ξένοι, γιατί αυτό θα προϋπέθετε το αναπόφευκτο της τυχαίας συνάντησης, τόσους ξένους συναντάς κάθε μέρα, πλημμυρίζει η ζωή σου από δαύτους.

Εμείς είμαστε φαντάσματα, σαν τον Ορφέα περπατάω μπροστά από σένα και δεν τολμάω να γυρίσω να σε κοιτάξω επίτηδες ή έστω κατά τύχη, όχι επειδή φοβάμαι ότι θα σε χάσω πάλι, αλλά επειδή ξέρω πώς αν γυρίσω δεν θα είσαι εκεί, δεν θα με ακολουθείς σαν μια άλλη Ευριδίκη, τα βήματα που ακούω δεν είναι τα δικά σου αλλά περισσότερο ο φοβισμένος αντίλαλος των δικών μου βημάτων.

Βαδίζω μόνη κάνοντας κύκλους. Και θυμάμαι, η μνήμη τρυπώνει μέσα μου απ' τις πληγές και τα σημάδια μου και φωλιάζει εκεί που κάποτε βρισκόταν η καρδιά μου.

Θυμάμαι ακόμα.

Όταν οι γονείς μου έμαθαν για την σχέση μας και έγιναν έξαλλοι, θυμάσαι; Μου απαγόρευσαν να σε βλέπω. Θύμωσα. Έκλαψα. Ουρλιαξα. Εσύ με καθησύχασες. Μου είπες.

"Μην φοβάσαι, αυτοί δεν μπορούν να μας χωρίσουν."

Είπες.

"Θα αγαπιόμαστε κρυφά, αυτό δεν μπορούν να μας το πάρουν"

Και κάθε βράδυ που μου εστελνες μηνύματα για να σε συναντήσω στο δρομάκι πίσω από το σπίτι μου, η αδερφή μου έλεγε.

"Θα μπλέξετε."

Η απάντησή μου ήταν πάντα η ίδια.

"Δεν με νοιάζει."

Τσακώθηκα με τους γονείς για σένα. Είπα ψέματα για σένα. Άλλαξα ολόκληρη τη ζωή μου για σένα.

Και εσύ έκανες ότι σου ειχα πει να αποφύγεις.

Με άφησες.

Μοίρα μου, δεν είσαι εντάξει.

Είναι 14 Φεβρουαρίου.

Η γιορτή των ερωτευμένων.

Πόσοι να γιορτάζουν σήμερα;

Εννοώ πραγματικά να γιορτάζουν. Να είναι στα αλήθεια ερωτευμένοι. Να ζουν για τον αλλο. Να πεθαίνουν για τον αλλο. Να κοιμούνται και να ξυπνάνε αγκαλιά. Να τσακώνονται και να κρατάει μερικά λεπτά μόνο.

Πόσοι υπάρχουν που γιορτάζουν στ' αλήθεια;

Ένας στους δέκα;

Αντε δύο;

Όλοι οι άλλοι φιλούν και αγαπάνε ψευδαισθήσεις που έχουν το πρόσωπο των αγαπημένων τους αλλά είναι φτιαγμένες στα μέτρα τους, είναι ψευδαισθήσεις κομμένες και ραμμένες και ιδανικά μεταποιημένες για να μοιάζουν με τους εραστές τους αλλά ταυτόχρονα να μην είναι.

Κάποιος σαν εσένα, μα όχι εσύ.

Κάποιος ακριβώς έτσι, μα όχι έτσι.

Κάποιος σαν αυτό, μα χωρίς αυτό.

Βαφτίζουμε τις ψευδαισθήσεις μας με το όνομα του αγαπημένου μας και έχουμε ένα ταίρι ιδανικό, να ταιριάζει με μας σαν να πλάστηκε αποκλειστικά για να είναι δικό μας, λες και δεν υπάρχουν 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη που μπορεί να κλικάρουν σαν κομμάτια ενός παζλ που ξεκίνησες όταν ήσουν παιδί και ακόμα να τελειώσεις.

Ήσουν στ' αλήθεια εσύ ή ήσουν ότι είχα αποφασίσει εγώ ότι ήσουν;

Σου έδωσα εγώ σάρκα και οστά για να ταιριάζεις με τα άκρα μου και να συμπληρώσεις τα σωστά μου;

Σε γέννησα και σε βάφτισα όπως ακριβώς σε ήθελα και ίσως για αυτό η προδοσία σου έτσουξε τόσο, γιατί ο άνθρωπος που δημιούργησα δεν θα έφευγε ποτέ.

Πες μου.

Είχα πραγματικά εσένα, ή είχα έναν που έμοιαζε με σένα;

Γιατί είχα δει τα μάτια, το στόμα και τα μαλλιά σου, το ξέρω, τα είχα αγγίξει, τα είχα φιλήσει, μα, πες μου, είχα δει πραγματικά το πρόσωπό σου;

Με όση αγάπη έχω,
Η ερωτευμένη