Εσύ, η αυτοκαταστροφή μου |Winner of Wattys 2016|

γράμμα 5

Don't we touch each other just to prove we are still here?

《.》

Καταστροφή μου,

Η φυγή σου στ' αλήθεια με πληγώνει.

Με πληγώνει με έναν τρόπο αισχρό, με έναν τρόπο τιποτένιο, σαν προδοσία.

Είχες ψιθυρίσει τόσες γλυκές λέξεις στο αυτί μου και τις είχα πιστέψει όλες.

Είχες την απόλυτη εμπιστοσύνη μου.

Θα πέθαινα για σένα αλλά δεν περίμενα να ήσουν εσύ αυτός πίσω από την σκανδάλη.

Δεν το αντέχω άλλο αυτό.

Δεν μπορώ να είμαι πληγωμένη πια.

Γιατί έφυγες, έρωτά μου; Γιατί διάλεξες εκείνη πάνω από μένα;

Είσαι η καταστροφή μου.

Μα εγώ η ίδια κατέστρεψα τον εαυτό μου.

Γιατί εγώ η ίδια σε ερωτεύτηκα.

Αυτό είσαι λοιπόν.

Μια αυτοκαταστροφή.

Πως μπόρεσες να προχωρήσεις τη ζωή σου χωρίς εμένα;

Ίσως, ποτέ να μην με αγάπησες πραγματικά.

Αλλιώς, πως τα κατάφερες;

Πώς ξεχνάς κάποιον που ορκιζόσουν ότι θα θυμάσαι για πάντα;

Θέλω πραγματικά να μου δείξεις αυτό το κόλπο.

Δείξε μου πως να μην νιώθω τίποτα.

Δείξε μου πως να μην θέλω μόνο εσένα.

Δείξε μου πως να σταματήσω να σε αγαπάω.

Αλήθεια, αν μπορείς, δείξε μου.

Να προχωρήσω και εγώ.

Δεν είναι εγωιστικό που εσύ είσαι ευτυχισμένος και εγω πεθαίνω για σένα;

Τώρα τελευταία, σκέφτομαι τα φιλιά σου.

Θα τα πάρω με τη σειρά, μήπως και σε κάνω να νιώσεις τίποτα.

Βλέπεις, ελπίζω ακόμα.

Τι ανόητο κορίτσι!

Το πρώτο μας φιλί ήταν κάτι μεταξύ αστείου και λάθους.

Αλλά ήταν από εκείνα τα ωραία λάθη που θες να επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά.

Πες μου, έρωτά μου, πως κατέληξε από ένα απλό φιλί, σε αυτό;

Στο τέλος του φιλιού, χαμογελάσαμε και οι δύο.

Ίσως φιλούσαμε το σωστό άτομο.

Ίσως ήταν απλά λάθος η στιγμή.

Ίσως το φιλί αυτό να ήταν ότι πιο σωστό έχω κάνει στη ζωή μου.

Τα 'ίσως' ζουν στο κεφάλι μου και με πληγώνουν, φοβάμαι την αβεβαιότητα των 'ίσως' που συσσωρεύονται μέσα μου.

Το δεύτερο φιλί ήταν πιο απαιτητικό.

Τα χείλη σου πάνω στα δικά μου.

Τα δάκτυλά σου μέσα στα μαλλιά μου.

Και εγώ να αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να σε αγαπήσω ποτέ περισσότερο από ότι σε αγαπούσα τότε.

Μάντεψε.

Μ π ο ρ ώ .

Από εκεί και πέρα, τα άλλα φιλιά είχαν κάτι από Παράδεισο μέσα τους.

Σε είχα ρωτήσει κάποτε γιατί αξίζει να ζούμε.

Ακόμα με στοιχειώνει η απάντηση που μου είχες δώσει.

《Για έναν μεγάλο έρωτα και κανα δυο μικρές αγάπες, για μερικές σταγόνες βροχής να μπερδεύονται με τα δάκρυα σου. Για να γράψεις ή να κάνεις ή να πεις κάτι που θα μείνει στην ιστορία. Για τον ήχο γυαλιών που σπάνε όταν δεν αισθάνεσαι καλά. Για να κάνεις όμορφες σκέψεις. Για να είσαι ωραίος και σωστός άνθρωπος. Για να πονάνε τα χείλη σου από τα χαμόγελα και τα φιλιά. Γιατί απλά η ζωή αξίζει. 》

Έμοιαζαν ελαφρά προβαρισμένα τα λόγια σου μα δεν το σχολίασα.
Δεν έκανα τίποτα.

Απλά σε φίλησα.

Δυνατά.

Κάθε άγγιγμα ήταν μια ακόμη απόδειξη πως ήσουν δικός μου, μαζί μου, και ήθελα περισσότερες αποδείξεις στοιβαγμένες στα δάκτυλα μου.

Τα χέρια μου στα μαλλιά, στο πρόσωπο, στον λαιμό σου, τα χέρια μου παντού.

Σ' άγγιζα μες στα φιλιά μας γιατί δεν ήμουν σίγουρη αν υπήρχα πέρα από τα αγγίγματα μας.

Αν υπήρχα πέρα από σένα.

Άρχιζα και τελείωνα με σένα και αυτή μου η υπόσταση που έδινε μία περίεργη αίσθηση ανήκειν, ήξερα ποια ήμουν αρκεί να ήμουν μαζί σου.

Και τώρα εγώ είμαι εδώ και εσύ δεν είσαι και δεν ξέρω καν που είσαι και δεν ξέρω καν ποια είμαι και έχω κάποια χαμένα φιλιά που δεν πρόλαβα να σου δώσω να κρέμονται ετοιμοθάνατα στην άκρη των χειλιών μου.

Με όση αγάπη έχω,
Η (αυτο)κατεστραμένη