Εσύ, η αυτοκαταστροφή μου |Winner of Wattys 2016|

γράμμα 7

Sometimes I feel I can't go on like this. Days pass and nothing happens and I feel so alone in my heart.

《.》

Αναπνοή μου,

Σήμερα πήγα σε ψυχολόγο.

Δεν ήταν δική μου ιδέα.

Ξέρεις ότι ποτέ δεν μου άρεσε να μιλάω για μένα.

Ήταν εκείνος ο τύπος που του έλεγα για τις αυτοκαταστροφές.

Για τα λόγια σου.

Δεν με βοήθησε ιδιαίτερα, έρωτά μου.

Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν ψάχνω βοήθεια.

Εσένα ψάχνω.

Μου λείπεις.

Όσο αξιοθρήνητο και να ακούγεται, είναι η αλήθεια και βαρέθηκα να αποφεύγω την αλήθεια.

Όσο με εγκατέλειψες, τόσο σε ψάχνω.

Δεν μου έδωσε φάρμακα.

Μα εσύ είσαι το γιατρικό μου.

Και το μεγαλύτερο δηλητήριο από όλα, είναι όταν σκέφτομαι εσένα.

Και εγώ είμαι εθισμενη στο δηλητήριο σου.

Γιατί κάθε φορά μου σε σκέφτομαι, είναι σαν να προσθέτεις ζάχαρη στο δηλητήριο.

Και κάθε θάνατος είναι γλυκός.

Μα δεν παύει να είναι θάνατος, γιατί απλά δεν είσαι εδώ.

Με ζητάς άραγε καθόλου, έρωτά μου;

Αναρωτιέσαι ποτέ τι κάνω;

Αν αντέχω χωρίς εσένα;

Είσαι εγωιστής, το ξέρεις;

Έφυγες και άφησες μόνο ένα δηλητήριο, και ένα βαζάκι ζάχαρη για να το γλυκαίνω και να φεύγει η πικρή γεύση.

Μα όταν τελειώσει η ζάχαρη;

Όταν τελειώσουν οι γλυκές αναμνήσεις μας;

Τι θα γίνει τότε, έρωτά μου;

Θα σου πω εγώ.

Το χ ά ο ς .

Νιώθεις το χάος που πλησιάζει;

Μου έλεγες παλιά πως ολα περνάνε.

Ναι.

Θα περάσει και αυτό. Όλα περνάνε.

Και αφήνουν ένα μικρό χαμό στο διάβα τους.

Με θυμάσαι;

Εγώ θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια για σένα.

Θυμάμαι τον πρώτο μας τσακωμό.

Είχαμε τσακωθεί για κάτι ασήμαντο, κάτι μικρό, κάτι που δεν θυμάμαι καν πλέον.

Μα θυμάμαι πως τελείωσε όλο αυτό.

Εγώ ούρλιαζα σαν τρελή.

Εσύ προσπαθούσες να με ηρεμήσεις.

"Σκάσε"

Μου φώναξες.

"Κάνε με"

Αντιγύρισα.

Και εσύ με άρπαξες και με φιλησες.

Τόσο απλά.

Ηρέμησες το χάος μέσα μου και ταυτόχρονα το δημιούργησες.

Περιττό να πω ότι το λάτρεψα.

Οι άλλοι θέλουν να σε ξεχάσω.

Και εγώ το θέλω αυτό.

Μην συνοφρυώνεσαι.

Μην γίνεσαι εγωιστής.

Εσύ με ξέχασες.

Πρέπει και εγώ να προχωρήσω δεν νομίζεις;

Μα κάθε φορά που λέω πως θα σε ξεχάσω, κάτι μέσα μου ψιθυρίζει.

"Δώσε λίγο χρόνο"

Έχω δώσει τόσο χρόνο, που δεν μου έχει μείνει τίποτα.

Το απόλυτο χάος, μωρό μου.

Το νιώθεις;

Ξέρεις πως διώχνεις το χάος;

Το ταΐζεις την ψυχή σου.

Μα εμένα μου άρπαξες την ψυχή.

Και δεν έχω τίποτα να το φιλέψω.

Για αυτό με καταδιώκει το χάος, μάτια μου.

Το χάος καταλαβαίνει τους κούφιους ανθρώπους.

Τους στοιχειώνει.

Συγγνώμη για το χάος στα γράμματα μου.

Μα είναι μια τάξη που δεν καταλαβαίνεις.

Βλέπεις, εσύ τα είχες όλα τακτοποιημένα.

Μα ο έρωτας είναι ένα γλυκόπικρο χάος.

Ίσως να μην τον γεύτηκες ποτέ αληθινά.

Μου λείπεις.

Όταν γίνομαι λίγο καλύτερα όλοι είναι εκεί, έτοιμοι να με ισοπεδωσουν, όλοι θέλουν κάτι να πάρουν.

Μα εγώ δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω γιατί τα πήρες όλα εσύ.

Όταν φοβάμαι, να έρχεσαι.

Ή έστω να με σκέφτεσαι.

Χάνομαι, αγάπη μου.

Μα όλα για να χάνονται υπήρξαν.

Με όση αγάπη έχω,
Το χάος που άφησες πίσω