Εσύ, η αυτοκαταστροφή μου |Winner of Wattys 2016|

8.

I shutter in all my dimensions. I multiply. I take on shapes like water.

《.》

Πρωταπριλιά.

Η γιορτή των ψεμάτων.

Μα και η μέρα που στιγμάτισε την ζωή της.

Τα γενέθλιά του.

Ήταν και εκείνος ένα ψέμα, άραγε;

Μια όμορφη ψευδαίσθηση, φορώντας μια μάσκα αλήθειας;

Ή προσπαθούσαν οι δαίμονες να την κοροϊδέψουν;

Να την ταπεινώσουν.

Που ερωτεύτηκε ένα ψέμα.

Όταν της είχε πει πως τα γενέθλια του ήταν την Πρωταπριλιά, αρχικά δεν τον πίστεψε.

Νόμιζε πως ήταν άλλο ένα ψέμα.

Μα πείστηκε μόλις είδε την ταυτότητα.

Και από τότε, δεν αμφέβαλλε ποτέ για οτιδήποτε έλεγε εκείνος.

Τώρα, αμφέβαλλε ακόμα και για το αν πράγματι υπήρξε.

Μόνο για τον πόνο ήταν σίγουρη.

Μόνο εκείνον ένιωθε.

Πίστευε πως η ύπαρξή της ήταν αμφισβητήσιμη κάθε φορά που δεν την άγγιζε. Τώρα που δεν νιώθει το χάδι του, δεν είναι σίγουρη αν υπάρχει όταν δεν πονάει.

Στο κορμί της είχε μια τρύπα στο σχήμα και το μέγεθος της απουσίας του.

Αίμα κυλούσε από εκεί σαν νερό και τι να σου κάνουν οι λέξεις όταν οι πληγές σου μοιάζουν με τον δολοφόνο;

Τα γενέθλιά του.

Τα γενέθλιά του πανέμορφου προσωπικού της ψέματος.

Κλαίει για ακόμα μια φορά.

Κλείνει τα μάτια όπως το μακιγιάζ της τρέχει.

Εκείνος πήρε το καλύτερο από εκείνη.

Εκείνη του το έδωσε, του το χάρισε χωρίς καν να το σκεφτεί δεύτερη φορά και δεν το ζήτησε ποτέ πίσω.

Ίσως να ερωτεύτηκαν σε λάθος εποχή.

Μα είχε ποντάρει τόσο πολλά "ίσως" σε ένα ψέμα.

Εκείνος ήταν το άλλο της μισό.

Το μισό του μισού του μισού.

Τόσα μισά για να μείνουμε τελικά ανολοκλήρωτοι.

Και εμείς προσπαθούμε.

Όχι να ξεχάσουμε.

Αυτό δεν το θέλουμε.

Η μνήμη πονάει αλλά δεν πειράζει.

Όλα πονάνε.

Κλαίει.

Είναι σπασμένη.

Μα όχι εύθραυστη.

Εύθραυστη μέχρι να σπάσει, μετά κ ό β ε ι .

Και σε τελική ανάλυση, όλοι είμαστε από κάτι κατεστραμένοι.

Και η δική της ζωή, άρχιζε και τελείωνε με αυτόν.

Με εκείνο το όμορφο ψέμα.

Το ψέμα που την χώρισε.

Μα όχι, δεν ήταν χωρισμός.

Στον χωρισμό προχωράνε και οι δύο, ξεχνάνε και οι δύο, αλλάζουν και οι δύο.

Ήταν εγκατάλειψη.

Δεν χώρισαν ποτέ πραγματικά.

Γιατί η ψυχή της είχε γατζωθεί πάνω του.

Η ψυχή της ήταν ακόμα ερωτευμένη μαζί του.

Και το μυαλό απλά υπακουγε.

Δεν θα του έστελνε ευχές για τα γενέθλια του.

Δεν θα έστελνε μήνυμα.

Περίμενε τόσο καιρό ένα δικό του.

Μα υπήρχε εκείνη η εκνευριστική, κακιά φωνή μέσα στο κεφάλι της να της θυμίζει την θλιβερή κατάσταση.

"Πήγαινε για ύπνο. Δεν θα στείλει. Ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο. Τι ωφελεί να ξανακοιτάς τα μηνύματα; Δεν θα εμφανιστεί καινούργιο. Απλά πήγαινε για ύπνο. "

Μα εκείνη δεν άντεξε.

Του έστειλε ένα.

Μόλις μια εβδομάδα αφού την είχε αφήσει.

"Μου λείπεις"

Έγραψε.

Δεν πήρε ποτέ απάντηση.

Μα δεν την πόνεσε αυτό.

Την σκότωσε μια μικρή λεξούλα κάτω από το μήνυμα.

Διαβάστηκε.