Εσύ, η αυτοκαταστροφή μου |Winner of Wattys 2016|

7.

Like you, I can't sleep because I love too many things and my heart, dressed like the dead, overflows towards the universe.

《.》

Δεν είχε σκεφτεί ποτέ να μιλήσει σε κάποιον ειδικό.

Ήταν ιδέα της αδερφής της.

Ήξερε πως σε αυτή δεν θα έλεγε τίποτα, αλλά σε έναν άγνωστο ίσως να ήταν πιο εύκολο.

Πίστευε ότι δεν θα ήταν εύκολο να μιλήσει για ένα παρελθόν που την πλήγωσε αλλά εξακολουθούσε να βλέπει το μέλλον της μέσα του. Πίστευε ότι δεν θα ήταν εύκολο να μιλήσει για τις αναμνήσεις της, τις υπέροχες αναμνήσεις της που της έκοβαν τον λαιμό, σαν να την είχε καταραστεί κάποιος να αποκεφαλίζεται αιώνια από μια γκιλοτίνα.

Το πρώτο τους ραντεβού.

Πόσο άγχος είχε για αυτό το ραντεβού.

Όλα έπρεπε να ήταν στην εντέλεια.

Μαλλιά, ρούχα, μακιγιάζ, ολα.

Τότε, είχε ελπίσει πως βρήκε τον έρωτά της.

Τώρα, καταλάβαινε πως έχανε τον εαυτό της.

Θυμήθηκε εκείνα τα μαγικά τους φιλιά.

Φιλιά που ταξίδευαν παντού, από το μάγουλο στο στήθος της και πιο κάτω, φιλιά που την άνοιγαν στα δύο και την έραβαν ξανά μόνο και μόνο για να την ξανανοίξουν.

Θυμήθηκε εκείνες τις ζεστές αγκαλιές.

Που τύλιγε τα χέρια γύρω της και έφερνε την άνοιξη.

Ένιωθε ασφαλής μέσα στα χέρια του.

Ήταν η ασπίδα της από οτιδήποτε προσπαθούσε να την βλάψει.

Μα πιο πολύ, θυμήθηκε εκείνον, ολοκληρη την τέλεια εμφάνισή του, με τις εμφανείς ατέλειες που ερωτεύτηκε μία προς μία.

Πως μπορούσε να εξηγήσει όλη την μαγεία σε έναν ψυχολόγο;

Έναν άνθρωπο ψυχρό και απόμακρο που θα την κοιτάει πίσω από τα χοντρά γυαλιά του και θα κρατάει αψυχές σημειώσεις σε ένα μπλοκάκι.

Δεν θα σημείωνε για τα φιλιά τους, τις αγκαλιές, τις υποσχέσεις κάτω από τα αστέρια και τις διακοπές.

Θα σημείωνε το πόσο τρελή ήταν.

Το πόσα φάρμακα θα έπρεπε να πάρει.