Şu yaşadığım hayatın şu ana kadar ki en büyük mutluluğunu yaşarken, kalbim duracak gibiydi.
Akdeniz Üniversitesi...
Hayallerim, başarmak için çabaladığım şey... Başarmıştım.
2 Yıl sonra gerçekten istediğim şeyi başarmıştım, belki de 2 sene sonra ilk defa yüzüm gülüyordu bilimiyorum gerçekten mutlu hissediyorum.
Bu sorular aklımda gezerken bilgisayar ekranına tekrar bakıyorum.
Akdeniz Üniversitesi-Mimarlık
Belki de benim için imkansız dan ibaret hayalim..
Bitmişti herşey, yeni bir hayat,yeni bir şehir.. belki olursa yeni arkadaşlar.. Tabii bu imkansız birşey.
Düşüncelerimden annemin adımı seslenmesiyle ayrıldım. "Berra kazanmışsın.!" bu tepkisine göz devirmekle yetindim. Benden daha çok sevinmişe benziyordu, ee tabi o da haklı müzik dinlemek, gitar çalmak,kitap okumak,resim çizmek dışında başka birşey yapmayan kızı(!) üniversiteyi kazandı. Artık başından deffolup gidebilir.
Sonuçta benim de böyle sorunlu bir kızım olsa üniversite kazanıp gitse, gayet mutlu olurdum.
Ama 'sorunlarım' benim suçum değil!
Beni 2 yıl önce oyuna getiren karaktersiz insanın suçu.. Ben o günden sonra duygularımı çöpe attım.. Gülemiyorum,ağlayamıyorum,tepki veremiyorum. Evet,evet! Psikolojik tedavi görüyorum. Bunu söylüyorum,çünkü utanmıyorum.! İnsanların duygularımı kirletmesi benimle oyun oynaması güven duygumun içine etmesi benim suçum değil! Bunu ben istemedim,onlar yaptı.
Şimdi; herşeyi geride bırakıyorum. Yeni bir şehir ve okul. İmkansız ama aşk ve arkadaşlar... Hikayemiz Başlasın!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Koyu Gece'
Teen Fiction'İki büklüm oldum acıdan, ama ben yine gülümsedim sen şimdi gelmiş bana seni üzüceğim diyorsun, ben zaten bitmişim adam ne üzülmesi?'
