"Yağışdan sonrakı torpaq qoxusu"

XII Hisse

Araz niye hemişe bunu edirdi?meni yerden qaldırmaq üçün elini uzadır,men elimi qaldırıb elini tutmaq isteyende elini çekir ve men sendeleyerek yere daha zerble çaxılırdım.Göz yaşlarıma engel ola bilmirdim,mene bunlari eden bir insan üçün ağlayırdım?Qıraqdan bir axmaq kimi görünürdüm çox ehtimal amma...Ayağa qalxdım,güzgünün önüne keçdim,evvelce elimdeki telefona baxdım,sonra başımı yavaşca qaldırıb aynadakı eksime baxdım,gözüme çekdiyim göz qelemim göz yaşıma qarışıb yanağımı sulu boyanın vereqi boyadıgı kimi boyamışdı.Birden qezeblenib elimin tersiyle gözlerimi sildim.Yerime uzanıb,bir qolumu yastığın altına,birini üstüne qoydum.
Seher saat çaldı,ne vaxt yuxu tutmuşdu ferqinde bele deyildim.Tez yerimden sıçradım,geceden şişmiş göz qapaqlarıma soyuq bir şeyler qoydum,çox sevmesemde emelli-başlı makyaj etdim ve nehayet ağlamağımdan heç bir iz yox idi,gözlerimdeki geceden qalma yanma hissini saymasaq.Ayaqqabılarımı geyindim,qulaqcığımı taxdım.
Adeten içtimai yerlere çıxanda qulaqcıqla çıxırdım,bunun sebebi musiqini çox sevdiyim deyildi,kenarda ana-bacısı olduğunu unudan bezi insanların kompliment adlandırdıqları,narahat eden sözlerinden azad olmaq üçün el atdığım yol idi.
Metroda bir oğlan gördüm uzun boylu,adice boz rengde qısa qol köynek geyinmisdi,işin qeribesi gözleri ağlayıbmış kimi qızarmışdı,o menim kimi makyajla ört-bastır ede bilmediyi üçün gözlerini,bu aydın görünürdü.Eli aşağıda gah yumruq şekli alır,gah açırdı,başını yuxarı qaldırırdı,derinden nefes alırdı.O qeder yaraşıqlı deyildi amma o qeder ince bir hiss titretmişdiki içimi berk-berk sarılmaq istedim,tanımadığım bir insana,belkede bu acizlik duyğusu idi belkede merhemet,derdini dinlemek istedim.İlk defe gördüyüm bu insan sanki bütün tanıdıqlarımdan daha doğma gelmişdi mene,demekki menle eyni vaxtda eyni metroda olan bir insanda hansısa derdinden eziyyet çekirdi.İçimden eyni stansiyada düşmeyi diledim,tanış olacaq deyildim elbbetde amma en azı bir neçe deqiqe daha bu doğmalığı hiss etmek isteyirdim.Düşeceyim stansiyaya çatdım.Göz ucu boz köynekli oğlana baxdım ve artıq düşmeli idim...
Metrodan endim,üreyimde bir ağrı hiss edirdim.Yavaş addımlarla ilerledim,bir oturacaqa yaxınlaşıb oturdum,hekimin verdiyi dermandan birini götürüb uddum.Derinden nefes aldım,bir az dincelib yeniden qalxdım.Artıq universitetin heyetinde idim.Uzaqdan Nübarla Arazın söhbet etdiklerini gördüm.Ağlamamağa söz vermişdim.Onlara yaxınlaşdım.
-Salam:dedim
-Salam,necesen Deniz?dedi Nübar.
Araz başını qaldırmırdı.
-Yaxşıyam.deyib susdum.
Arazın elinde kağız-kuğuz var idi.
-Demeli,dediyini eledin?-dedim,boğuq sesle.
-Deniz,şertler bele getirdi.
Uzun bit sakitlik...