Locked

Vijand

Ik liep weer door mijn kleine celletje te struinen, opzoek naar spullen waar ik mee kon ontsnappen. Ik wist dat er niets lag dat ik kon gebruiken, dat had Chef tenminste laten doorschemeren. Dat ze de cel hadden doorzocht ofzo. Ik zuchtte diep en ging maar weer op mijn bed liggen. Dat was iets dat ik de hele tijd deed. Slapen, proberen mijn problemen te vergeten en een plan bedenken om hier weg te komen. Twee dagen waren voorbij gegaan sinds mijn moeder op bezoek was gekomen. Ik pakte het kettinkje van onder mijn t-shirt en klikte op het verborgen sluitinkje. Ik staarde naar de twee gelukkige families. Ik rukte mijn blik los van mijn adoptie vader en keek naar mijn biologische. Hij had een glimlach op zijn gezicht en op de achtergrond zag je mijn biologische moeder met een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht. Ik keek nog eens beter. Het kindje dat mijn vader vast had had zijn ogen open. Zijn ogen! Helder groene ogen staarde mij vanaf het plaatje aan. Niet mijn blauwe, maar groene! Ik deed het deurtje van het kettinkje voorzichtig dicht. Dit kon niet, je bent vast moe, Samuel. Ik sloot mijn ogen en probeerde te slapen. Ik viel bijna direct in slaap en begon te dromen. Twee groene ogen staarde me in mijn droom aan. De jongen voor mij hield lachend een pistool in mijn gezicht. 'Een laatste woord?' Was het enige wat hij zei. Precies op het moment dat hij de trekker wilde overhalen zakte ik door de grond heen, het water in. Ik kon me niet bewegen en mijn lucht was bijna op. Vlak voordat ik wakker werd zag ik nog iets. Drie mensen lachend, aan de zijkant van het water, twee paar groene ogen en een paar blauwe staarden me vanaf de water kant aan. Toen schrok ik wakker. Hijgend ging ik rechtop tegen  de muur zitten. Wat was dat voor een nachtmerrie? Ik had vaker nachtmerries maar deze had ik nog nooit gehad. Ik werd ruw uit mijn gedachten gehaald door geklop op de deur. Chef zijn gezicht verscheen in de deur opening, zijn uitdrukking was bezorgt. 'Alles goed hier, ik hoorde geschreeuw enzo,' zei hij en hij kwam de kamer binnenlopen om naast me op het bed te gaan zitten. Hij wreef geruststellend over mijn rug en ik kalmeerde langzaam. 'Nee, gewoon een nachtmerrie,' zei ik en ik ging met een hand door mijn haar. Mijn haar voelde als stro en toen ik mijn nagels over mijn hoofdhuid haalde en naar mijn nagels keek, zag ik dat er een laagje vet achter was blijven hangen. 'Uhh, mag ik even douchen of zoiets?' Vroeg ik terwijl ik begon te blozen. Ik had al bijna een week niet meer gedoucht. 'Is goed, maar we moeten wel iets voor je been fixen. Het gips mag niet nat worden, ik vraag wel iets bij de zusters,' zei Chef en hij staat op om een hoes voor mijn ingegipste been te vinden. Ik ga weer achterover op bed liggen en probeer weer al mijn problemen te vergeten. Wie wilde er in godsnaam zo graag dat ik in de gevangenis zat, en er zelfs een onschuldig jongetje voor vermoorden? De gedachten aan Lewis deed mij pijn en ik wilde hem het liefst zo snel mogelijk vergeten, ookal had hij mij opgedragen hem niet te vergeten. Ik duwde het verdriet van mij af en probeerde aan iets leuks te denken toen Chef weer binnen kwam met een blauwachtige hoes. 'Kijk eens, ik help je wel even naar de douche,' zei hij en hij gaf me het blauwe ding. Ik sloeg een arm over zijn schouder en samen liepen we langzaam naar de douche ruimte. 'Hoe lang ben jij?' Vraagt Chef hijgend als ik rechtop probeer te gaan staan om de hoes om mijn been te krijgen. 'Geen idee, laatste keer dat ik gemeten heb was ik iets als 1,79,' zei ik en ik liet me toch maar weer op de grond zakken. Ik deed mijn t-shirt over mijn hoofd en wou net mijn broek uitdoen toen ik besefte dat Chef nog in de kamer was en met grote ogen naar mijn magere buik keek. Ik keek ongemakkelijk terug en Chef scheen te beseffen dat ik me ongemakkelijk voelde want hij keek snel weer naar de muur. 'Ehh, mag ik misschien een beetje privacy?' Vroeg ik en mijn wangen werden nog roder dan ze al waren. 'Oja tuurlijk, je ontsnapt toch niet ofzo?' Stottert Chef en ik lach spottend. 'Waar moet ik heen met dat been van me?' Zeg ik sarcastisch en Chef loopt snel de douche ruimte uit. Ik hink naar de deur en doe hem opslot. Ik zucht van opluchting en begin me dan uiteindelijk uit tekleden. Ik doe de hoes om mijn been wat strakker om en stap dan onder de douche. Ik laat het warme water over mijn rug lopen en ontspan heel even. Het warme water laat me relaxen en na wat een eeuwigheid lijkt zet ik eindelijk de douche uit. Ik droog me af en kleed me weer aan om daarna de hoes van mijn been te halen. Ik haal de deur van het slot en staar recht in het gezicht van Pietersen. Zijn ogen zijn rood en verse traan sporen prijken zijn wangen. Hij duwt me ruw de douche ruimte weer in en ik struikel naar achter om vervolgens op de grond te vallen. 'Klootzak! Door jouw is hij dood! Dood hoor je het is allemaal jouw schuld!' Schreeuwt hij hartverscheurend en mijn gezicht word besproeit door een fijne regen van speeksel. Ik hou mijn hand beschermend voor mijn gezicht, maar vergeet dat mijn been op dit moment mijn zwakste punt is. Ik besef het pas als Pietersen met zijn volle gewicht op mijn been gaat staan. Ik schreeuw het uit van de pijn en grijp naar mijn been, zodat mijn gezicht onbeschermd is. Pietersen grijpt zijn kans en slaat mij keihard in mijn gezicht. Ik voel mijn neus breken en de ijzerachtige smaak van bloed vult mijn mond. Ik had op mijn tong gebeten en die lag nu open. Drie bewakers inclusief Chef, komen de ruimte binnenstormen en kijken geschrokken naar de situatie. Snel trekken twee bewakers Pietersen van mijn af en Chef hijst mij op zijn rug. 'Ben je gek geworden Pietersen, ik zal dit moeten doorgeven en het zal je waarschijnlijk je baan gaan kosten,' zegt Chef razend. 'Het kan me niks schelen. Die jongen weet half niet wat ik met hem te maken heb, net als jij Malcolm! Jullie weten niks, helemaal niks hoor je! We komen hierop terug Samuel,' schreeuwt Pietersen terwijl kwijl over zijn lippen stroomt. Pietersen geeft geen weerstand, zelfs niet wanneer de twee bewakers hem ruw wegslepen. 'Alles oké?' vraagt Chef als hij mij neer heeft gezet op mijn bed. Ik antwoord niet maar voel zacht aan mijn neus. Bij de aanraking doet hij pijn maar ik verbijt de pijn en ga met een vinger onder mijn neus door. Als ik mijn vinger terug trek zie ik helder rood bloed op mijn vinger zitten en ik veeg mijn hand snel af aan mijn broek. Chef pakt mijn gezicht vast en bestudeerd het zorgvuldig. 'Die neus moet iets aan gedaan worden, heb je ook nog en tand door je lip ofzo want je lip is rood,' zegt hij als hij mijn gezicht weer los heeft gelaten. 'Nee, ik heb geloof ik op mijn tong gebeten,' zeg ik met dubbele tong, want praten doet pijn. Chef gebaard dat hij wil kijken en ik doe mijn mond voorzichtig open. 'Ja, je hebt op je tong gebeten maar de wondjes zijn niet heel erg diep. Die moeten uit zichzelf helen,' zegt hij als hij klaar is met de inspectie. Ik knik en ga languit op bed liggen met mijn been omhoog. Mijn been doet nog steeds pijn, maar niet zo erg als mijn neus en tong, dus ik negeer het. 'Heeft Pietersen al een keer eerder zo gedaan?' Vraag ik. 'Ja, een keer. Het was een jongen, alleen was hij precies het tegenover gestelde van jouw. De jongen was klein, onzeker en depressief. Hij zat iedere dag in zijn cel te huilen. Op een of andere manier had Pietersen geen medelijden met de jongen. Hij schold hem uit, sloeg hem in elkaar. Maar het was niet Pietersen die hem vermoorde,' zei Chef ernstig. 'Het was de jongen zelf. Hij was depressief en worstelde met zijn eigen gedachten. We waren te laat, toen we zijn cel checkten, had hij zichzelf met zijn lakens aan het plafond op gehangen. Het enige wat Pietersen deed; hij lachte, zelfs toen de ouders van het arme schaap langskwamen om hun zoon voor een allerlaatste keer gedag te zeggen. Hij lachte ze gewoon uit. Je moet heel erg uitkijken met Pietersen, hij is echt een man die je liever als je vriend wil hebben. Veel succes Samuel,' zei hij nog en hij liet mij verbijsterd achter. Kon Pietersen echt zo vergaan? Maar Chef had gelijk, ik moest oppassen voor deze gestoorde man. Als ik Chef mocht geloven was hij tot alles in staat. Pietersen wilde je, inderdaad, liever als vriend hebben dan als vijand.

Sorry voor lang niet updaten. Ik was zeer druk! Maar hier is dan een hoofdstukje(een lange ook geloof ik:D)! Ik hoop dat jullie ook van dit hoofdstuk hebben genoten. Vergeet ik nog iets.....Oja een liedje. Eehhhh moment, even denken hoor......Ja die of nee of....ja gewoon doen. Oke beloof dat je niet boos op me word als je het liedje hoort het is namelijk....kuch......een beetje een spacy nummer. Het heet; High by the beach van Lana Del Rey. Het zit de h-e-l-e tijd in mijn hoofd. Argggg!! In ieder geval, sloop dat sterretje en ik hoop dat jullie genoten hebben!
Groetjes, de gestoorde Pentaholic die dit heeft geschreven!