Locked

De Psychiater

Ik had de hele avond zitten denken. Hoe kwam ik hier ooit weg? Vandaag was mijn eerste sessie bij de psychiator. De deur ging open en Chef stond weer in de deur openening. Hij wenkte en ik liep achter hem aan. Toen ik was gaan slapen had ik een nacht merrie gehad. Hij was vreemd maar ik had hem wel vaker. Ik ging vissen met mijn vader maar plotseling zakt ik door de steiger heen waar ik op sta. Terwijl ik in het water zak zie ik mijn moeder, zusje, vader en mijzelf aan de kant staan. Vooral dat ik mijzelf zie baart me zorgen. Word ik langzaam gek? 'He, jongen,' ik kijk op naar de chef,' we weten je naam niet eens vertel es,' zei hij. 'Samuel,' mompel ik nog steeds verward door mijn gedachten. De chef knikt en leid me door een stel deuren heen. 'Hier zit je psychiator, gedraag je een beetje rustig, want een druk op de knop en ik laat Pietersen op je los.' Met die woorden stap ik naar binnen.
Binnen zit een man achter een bureau. Hij heeft donker bruin haar en een enorme snor die me aan een ratten staart doet denken. 'Ga zitten,' zei de man terwijl hij naar een sofa achtige stoel wijst die je altijd in films ziet. Ik plof neer en zucht diep. 'Wel jongen mij is vertelt dat je vast zit voor poging op moord, op een kind,' de psychiater kijk me aan. 'Bevestig jij deze beschuldiging?' Ik denk na. Ik zal eerst het vertrouwen van de psychiater moeten winnen voor ik van wal steek. Maar ik wil ook de waarheid spreken en ik moet mijn verhaal kwijt. En waar kan je beter je verhaal kwijt dan bij een psychiater. 'Ik heb niks gedaan, het moet een vergissing zijn,' zeg ik vastbesloten. 'Samuel, ik snap dat je over je toeren bent maar het is voor ons allebei beter als je de waarheid spreekt,' zegt de man rustig terwijl hij zijn handen in elkaar vouw. 'Maar ik spreek de waarheid,' zeg ik boos. 'Laat mij de situatie even beschrijven beste Samuel. Je vader is dood, je moeder is depressief, en jij zit vast omdat je een moord hebt gepleegd. Je bent overstuur daarom ben jeje woede op iemand anders gaan af reageren.' Ik haal rustig adem om mijn woede in te houden maar vanbinnen knapt er iets. Ik grom en spring op naar de psychiater om hem bij zijn keel te grijpen. Snel springt de man opzij en druk op een knopje op zijn bureau. Pietersen stormt naar binnen en gaat boven op me zitten. Ik worstel om los te komen maar hij houd me stevig vast. Plots voel ik een stekende pijn bij mijn slaap en ik zie sterretjes. Langzaam verlies ik het bewust zijn en ik kreun. Ik hoor nog één ding, 'Welstusten lastpak!' Dan zak ik weg in een donkere warme zwarte zee.