Locked

Bezoek

Ik hink met mijn ingegipste been de kleine beveiligde kamer in het ziekenhuis rond. 'Sukkel!' Schreeuw ik en ik beuk met mijn vuist tegen de deur aan. Hoe dom kon ik zijn om te denken dat ik niet opgepakt zou worden, er staan daar duizend politie wagens. De deur gaat langzaam open en chef staat in de deur opening. Ik laat me op het bed zakken en probeer al mijn problemen te vergeten. 'Er is hier nog zo'n journalist, mag hij binnenkomen of niet?' Vraagt hij en ik haal mijn schouders op. 'Ik stuur hem wel weg,' zegt Chef en hij doet de deur weer dicht. Hoe kan ik ontsnappen, ik weet het niet. Ik kan bijna niks met dat been van me, lopen gaat moeilijk en er staan twee bewakers voor de deur van mijn cel. De deur gaat weer open en ik kijk geïrriteerd op. Chef staat weer in de deur opening. 'Je moeder is er, ze wil je bezoeken,' zegt hij emotieloos. Ik knikt en hij laat mijn moeder, Fien en Martin binnen. Ik ga recht op op bed zitten en begroet de mensen die mijn kleine kamertje binnenkomen. Fien en Martin zien er goed uit en ze beginnen te lachen als ze mij zien. Mijn moeder is een heel ander verhaal. Ze ziet bleek, haar wangen zijn ingevallen en ze heeft enorme wangen onder haar ogen. Waar vroeger altijd vrolijke glinsteringen in haar ogen zaten waren vervangen voor een trieste blik. Ze barstte in huilen uit en viel in mijn armen. Ik wreef geruststellend over haar rug en ze stopte langzaam met huilen. 'Sam, ik geloof je. Je bent onschuldig dat weet ik zeker want op de dag dat die jongen werd neer geschoten was jij met Martin naar de bioscoop,' zegt Fien en ik glimlach haar toe. 'Dank je zusje,' zeg ik en ik geef haar een knuffel. Mijn moeders mond staat open alsof ze iets wil zeggen, maar ze doet hem gauw weer dicht. 'Zeg het maar mam,' zeg ik nieuwschierig. Ze kijkt naar haar schoot en begint langzaam met praten. 'Ze is-is je zusje niet. We hebben je geadopteerd, omdat ik destijds geen kinderen kon krijgen. We gingen naar een weeshuis dat we op internet hadden gevonden. De eigenaar deed niet moeilijk over papieren, maar we moesten beloven dat we tot je achttiende hem op de hoogte hielden van wat er gebeurde. Hij liet zien Dat deden we. Hij gaf ons nog een ketting mee, hij vertelde dat het een medaillon was. Hij liet zien hoe het open ging en we namen het in bewaring. Twee maanden nadat we je geadopteerd hadden werd ik zwanger. Ik wou je eerst terug brengen, maar je vader hield me tegen. We hielden je en voedde je op als onze eigen zoon. We belde ook iedere maand die man van het weeshuis op. Toen je vader een keer vroeg waarom zei de man dat het voor een experiment was. We lieten het maar gaan en gingen verder. Toen overleed je vader plotseling, ik was kapot. Een jaar later werd jij opgepakt, ik kon het allemaal niet meer aan, dus probeerde ik zelfmoord te plegen. Je weet niet hoe moeilijk het was Samuel,' zegt ze en tranen rollen over haar wangen. Ze pakt de ketting om mijn nek vast en drukt op een verborgen schakeling. Het medaillon springt open en laat twee foto's zien. Aan de linkerkant is een foto te zien van mij als baby en twee mensen die ik niet ken, maar die waarschijnlijk mijn biologische ouders zijn. Aan de rechterkant zit een foto van mij en mijn vader waarvan ik zestien jaar had gedacht dat hij mijn echte vader was. Ik klap het medaillon dicht en kijkt mijn moeder woedend aan. 'Waarom heb je mij niks vertelt,' snauw ik woedend naar haar. Martin en Fien hebben al de tijd mijn moeder aan gestaard maar nu staren ze mij aan. 'We mochten niks zeggen van die man,' zegt ze angstig. Ik kijk naar de ketting in mijn hand probeer te kalmeren. 'Ga,' zeg ik heel beheerst tegen mijn "moeder" die mij heel bang aankijkt. 'Ga of ik trap je eruit!' Zeg ik nu heel boos, ik kon mijn woede niet langer inhouden. Mijn moeder kijkt me nog een laatste keer aan en loopt dan snikkend de cel uit. 'Fien ga jij ook maar, ik vond het heel gezellig maar ik moet even iets met Martin bespreken,' zeg ik nu wel vriendelijk. Mijn zusje loopt achter haar moeder aan en ik wend me tot Martin. 'Luister wat ik nu ga vertellen is uiterst geheim. Je mag het aan niemand vertellen. Ga naar de falver straat, ik weet het het is in een buitenwijk, maar daar zit iemand die ik nodig heb. Ik moet iets uitzoeken en ik kan dat niet vanuit hier. Zeg maar dat je een boodschap van Samuel komt brengen en dat er snel iets moet gebeuren want binnen twee/drie weken ben ik hier weg. Begrepen?' Ik keek Martin verwachtingsvol aan. Hij slikte een keer en knikte toen van ja. Ik omhelsde hem. 'Heel heel heel erg bedankt,' zei ik blij, toen liep Martin de cel uit, mijn moeder en zusje achterna. 'En hou mijn moeder in de gaten!' Schreeuwde ik hem nog na. De deur viel weer dicht en ik was weer alleen.

Bij dit hoofdstuk heb ik een tekening van Samuel toegevoegd. Dat is een beetje hoe ik hem voor me zie. Ik heb nog meer tekeningen van de andere karakters😄 dus die komen waarschijnlijk ook wel. Ik heb nog iets en dat is een liedje. Het liedje van deze keer is, Tumdumtumdum: cake by the ocean! Ik vind het een leuk liedje! In iedergeval, laat een reactie achter als je het een leuk hoofdstuk vond! Groetjes schrijfster van dit boekje!
Oja heel erg bedankt voor de 229 views! Dat had ik niet gedacht toen ik begon aan dit boek!