Mavi Gece

NOT-Bölümden Alıntı

 Merhaba arkadaşlar. Size söylemek istediğim birkaç şey var. Artık eskisi gibi Wattpad'e çok sık yazamıyorum farketmişsinizdir. Ama bu hikayeyi artık gerçekten bitirmek, hayalimdeki sonu sizlerle de paylaşmak istiyorum. Büyük ihtimalle iki üç bölüm sonra Mavi Gece final olacak. Bu iki üç bölümü olabildiğince uzun ve yazabildiğim en kısa sürede yazmak istiyorum. Buraya 19.Bölümün başlangıcından bir kısım bırakıyorum, sizi bu kadar beklettiğim için ufak bir özür olarak. Görüşmek üzere. Sizi seviyorum.

***

Siyah bir sokak kedisi kadar kayıp, beyaz bir kuş kadar hafiftim. Karanlık bir odadaymışçasına korkulu, parlak yıldızların arasındaymışçasına  huzurluydum. Zıt duyguları aynı anda yaşıyor, ruhumun bedenimi terkedip başka diyarlarda gezinmesine izin veriyordum. Gözlerim sanki hiç açılmak istemezmiş gibi kapalı, ellerim nerede duracağını bilemez bir halde iki yanımda duruyordu. Kalbim yürümeyi yeni öğrenmiş bir çocuğun kalbi kadar heyecanla atıyordu. Beynim ise olanları izlemeye devam edip, yorum yapmayı sonraya saklamış gibiydi. Düşünemiyordum. Sadece hissettiklerim vardı.

  Gece'nin dudakları benimkilerden ayrıldığında ruhum bedenime geri dönmüş, göz kapaklarım eş zamanlı olarak açılmıştı. Bir şeyler söylemesini bekleyerek Gece'ye bakıyordum ama onun da aynı şeyi benden beklermiş gibi bir hali vardı. Doğru cümleyi kurmak için aklımda kelimeleri teker teker sıraya koymaya çalışsam da başarısız oluyordum.  Hiçbir şey söylemeden yataktan kalktım ve kapıya doğru ilerledim. Gece'nin beni durdurmak için bir şeyler söylemesini bekledim ama hiçbir şey söylemedi. Bu sahnenin böyle bitmesini istemiyordum. Arkama dönüp baktığımda Gece sırtı kapıya dönük bir şekilde yatağa uzanmış, dizlerini karnına doğru çekmişti. 

"Yarın çiçekler ve radyoyla birlikte tekrar gelirim." dedikten sonra kapıyı açtım ve geldiğim yerleri tekrar geçerek çıkışa doğru ilerlemeye başladım. 

Ne düşünmem gerektiğini bilemiyordum. Bir tarafım seviniyor, diğer tarafım korkuyordu. Seviniyordum çünkü Gece'ye karşı duyduğum sevginin karşılıksız olmadığını bilmek kendimi iyi hissettiriyordu. Korkuyordum çünkü Gece'nin benden beklentisi çok daha fazla olabilirdi ve onu hayal kırıklığına uğratmak, onu incitmek, üzmek yapmak isteyeceğim son şeyler bile değildi. Fakat istemeden bunları ona yaşatmaktan delicesine korkuyordum.  Bildiğim tek şeyse bugünden sonra hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağıydı.

Hastane kapısından dışarı adımımı attığımda yolunu kaybetmiş bir kuş gibi hissediyordum.

Siyah bir sokak kedisi kadar kayıp, beyaz bir kuş kadar hafiftim.  

Şu anda mutluluktan havalara uçuyor olmam gerekiyorken içimdeki korku bu mutluluğun önüne geçmiş, üstüne yürüyordu. 

Gidebileceğim tek yer olan evime doğru yürümeye başladım. Yanımda olabilecek birilerine ihtiyacım vardı. Anneme ihtiyacım vardı. Bana sıkıca sarılmasına ve her şeyin çok güzel olacağını söylemesine... Yine de bütün kötü düşüncelerime rağmen yüzümde mutlu bir tebessüm olmasını ve ara sıra düşüncelere dalıp  kıkırdamamak için alt dudağımı ısırmamı engelleyemiyordum.İlk öpücüğümde bile bu kadar heyecanlanmamış, bu kadar çocuksu bir mutlulukla karşılaşmamıştım. 

***