Mustangs

hoofdstuk 13

Sunlight

We zijn ondertussen al bijna een week aan het rondtrekken sinds het gevecht met de wezens. We hebben ze niet gezien maar ik denk dat ze ons wel komen zoeken.

We komen steeds minder bossen tegen en de aarde wordt steeds zachter, ook zijn er in het zand veel pijnlijke, stekende grassen. We zijn een heuvel aan het beklimmen en als we boven komen sta ik abrupt stil. Het zachte, witte zand loopt steil naar beneden en blijft dan nog verder lopen over een vlakte. Aan het einde van de vlakte is er niks dan water, zover het oog reikt is er water, water en zand. Achter ons ligt een heuvelachtig landschap met grassen een struiken en hier en daar wat bomen. Wat doen we nu vraagt iemand uit de kudde? Kunnen we hier niet leven vraagt een ander? En waar moeten we ons dan verbergen vraagt nog iemand anders? Voorlopig gaan we door het zand trekken, misschien is er een eind verder wel een geschiktere plaats voor ons. De paarden begonnen door elkaar te praten en we vervolgde onze weg. Aan de kant van de grassen kwamen weer bomen en uiteindelijk vormde zich een groot bos. We liepen het bos in weg van het water en na een hele tijd door het bos te hebben gelopen kwamen we aan een open plek redelijk dicht bij het water maar toch volledig omringd door bomen. Langs de zijkant liep er beek met stromend water en in het midden stonden een aantal bomen die voor dekking konden zorgen. Aan de buitenkant tegen de bomen stonden er struiken die ons konden beschermen. De struiken liepen langs de hele omtrek van de open vlakte. Weg van het water liep de grond omhoog waardoor een deel hoger lag dan de rest, goed om de wacht op te kunnen houden. De bomen in het midden zorgden voor bescherming voor de zwakkere want er was juist genoeg ruimte in het midden voor hen om te kunnen liggen. Ik liep de helling op met Happy aan m'n zijde. Voor nu blijven we hier. Ik zal patrouilles de omgeving laten controleren om zeker te zijn dat er geen gevaar op de loer ligt. Zo niet denk ik dat we hier kunnen blijven. Een vermoeide, opgeluchte zucht ging door de paarden heen en ze verspreiden zich over de vlakte om uit te gaan rusten. Ik liep naar Spirit en Galant. Zij jullie fit genoeg om net buiten de open vlakte te gaan kijken of het daar veilig is? Ze knikten een draafden rustig weg. Ik liep terug de helling op en ging naast Happy liggen. Ook al was het nog lang geen avond, ik was doodmoe en viel al snel in slaap.