Mustangs

Hoofdstuk 26

Sunlight
Nadat Alexia me op stal had gezegd was ik gaan slapen zonder te eten. Ik had geen honger en was moe.
Hé Sunlight. Ik open m'n ogen als ik Moon hoor. Als ik probeer recht te gaan staan voel ik dat ik stijf ben. Als ik eindelijk rechtop sta kijk ik Moon aan. Ik zie medeleven in z'n ogen staan. Sunlight, ga eten anders heb je straks geen energie. Ik zucht en draai me naar mijn etensbak. Blijkbaar had iemand er toch eten in gedaan want hij was helemaal gevuld. Ik steek m'n neus erin en begin te eten. Ik voel de vlokjes van de haver over mijn tong gaan te samen met de smaak.aan de smaak ben ik nog steeds niet gewend maar volgens Moon zal dat snel wel gebeuren. Zuchtend eet ik alles op. Als ik net klaar ben hoor ik Alexia al de stal openen. Hoe lang heb ik geslapen? Vraag ik me af. Ze zadelt me gelijk op dus ik weet dat we gaan rijden. Ik hoop dat we vandaag wat sneller gaan lopen. Ik heb gisteren de hele tijd stil gelegen dus ik heb wel zin in beweging.
Ongeduldig sta ik op mijn benen te bewegen tot ze is opgestapt. Ze stapt rustig op en zodra ze zit wacht ik niet meer tot ze me laat stappen. Ik schiet direct in galop de piste door. Alexia schrikt van mijn plotselinge beweging en klampt zich vast aan mijn manen. Zodra ze zich herstelt heeft voel ik hoe ze me probeert te laten vertragen. Ik heb zo geen zin om trager te gaan, ik wil juist sneller gaan. Dat doe ik dan ook. Van een rustige galop ga ik over naar cross. In mijn ooghoeken zie ik dat er iemand de piste inkomt. Het is een vrouw die ik nog niet eerder heb gezien. Ze probeert op mijn weg te staan maar ik ontwijk haar behendig. Genietend van de snelheid en Alexia helemaal vergeten zoek ik naar een weg naar buiten. Ik zie dat de poort naar buiten geopend is en dat alleen da zijkant van de piste nog toe. Ik maak me klaar om te springen door er recht op af te gaan. De vrouw ziet me naar de hindernis gaan en me afduwen. Als ik me afduw voel ik in één klap al mijn energie en levensvreugde terugkomen. Met een krachtige sprong spring ik over de hindernis. Ik zie dat het pad naar het strand vlak voor m'n neus ligt. Ik cross rustig verder over het paard en kan de geuren van de zee en het bos al reuken. IK voel hoe de wind in mijn haren veranderd en voel me weer vrij.

Steeds meer mensen proberen mijn weg te versperren. Maar ik wil zo graag nar de zee en het strand dat ik iedereen ontwijk en het pad afstorm. Als ik het strand op cross voel ik een vlaag van herinneringen over me heen spoelen. Ook verdriet komt naar boven, maar het verdriet is niks tegen de vreugde die ik voel door het gevoel van vrijheid. Als ik bijna in het water ben ga ik over naar een snelle galop. Ik galoppeer het water in en voel het water tegen m'n lichaam klotsen. Na een lange tijd vertraag ik en bedenk me dat Alexia nog steeds op m'n rug zit. Ik begin een beetje op haar te letten en merk dat ze er van geniet, maar dat er ook spanning door haar heen raast samen met angst. Ik galoppeer rustig verder. Alexia merkt blijkbaar dat ik gekalmeerd ben en haar weer opmerk. Ze neemt de teugels weer goed vast en laat me overgaan naar stap. We stappen rustig terug naar het harde zand. In de verte zie ik en paar stippen op duiken. Kennelijk zijn er een aantal mensen ons achterna gegaan. Ze zullen ons waarschijnlijk niet kunnen volgen hebben bedenk ik in mezelf. Alexia merkt ze ook op en stapt rustig hun richting uit. Als ze bij ons zijn razen de paarden voorbij om achter ons te draaien en naar ons toe te komen. Alexia geeft me wat meer teugel en ik laat m'n nek ontspannen en naar beneden hangen. Als de anderen weer bij ons zijn laat Alexia me halthouden. Alexia! Hoor ik de vrouw van in de piste roepen. Gaat het? vraagt ze. Ja mama, hij is geweldig! Hij heeft zo'n heerlijke snelheid. Maar hij ging er vandoor en jij had totaal geen controle meer over hem. Alexia zucht en laat me weer stappen. Aan mijn beide kanten lopen er paarden met mensen op hun rug. Alexia praat verder met haar moeder en ik let een beetje op de omgeving.

Opeens ruik en voel ik iets bekends. De kudde, ze zijn nog steeds hier. Ik ruik ze zo sterk, we zijn in de buurt. Bij de gedachte dat ze hier zijn vliegt mijn hoofd de lucht in. Alert op het minste begin ik om me heen te kijken en sta stil. Ik voel hoe Alexia wat naar voor schiet maar zich snel hersteld. Ik ruik steeds meer paarden en voel de grond trillen onder hun beweging. Ik begin ter plekken te trappelen. Ik wil ze gaan zoeken. Ik bekijk hoeveel mensen er zijn. Het zijn er vier, gemakkelijk kwijt te raken dus. Ik merk dat de andere paarden zenuwachtig worden. Ze hebben de kudde ook opgemerkt. De vier ruiters snappen niet wat er aan de hand is en proberen hun paarden te kalmeren. IK ben alles behalve zenuwachtig en sta ongeduldig te trappelen. En dan eindelijk zie ik de eerste paarden. De volledige kudde galoppeert bovenaan de duinen. Ik draai m'n hoofd om naar de kudden begin te hinniken. Niet veel later wordt er terug gehinnikt. Ik hoor Happy, Dreamy en Sunshine en zie ze ook wat meer onze richting oplopen. Als ze de anderen zien blijven ze staan maar wel enthousiast hinniken net zoals ik. Ik merk dat de ruiters verbaasd naar de kudde kijken en ik voel Alexia glimlachen. Ik kan niet meer blijven staan en galoppeer naar Happy en de veulens. De veulens zijn in de paar maand dat ik weg was flink gegroeid. Ik zie dat ze alle drie blij zijn om me terug te zien en ik zie ook de kracht door de veulens hun lijfjes vloeien. Ik sta stil bij Happy en leg liefdevol m'n neus tegen de hare. Het komt goed. zeg ik. Ze knikt. Ik heb je zo gemist Sunlight! Ik jou ook Happy! Ik jou ook.

Hey allemaal, sorry voor het lange wachten. Maar hier is het volgende hoofdstuk dan eindelijk. Eindelijk ziet Sunlight zijn kudde terug, maar Alexia zit nog steeds op zijn rug en er zijn nog 4 andere ruiters. Ik weet nog niet hoe dit gaat aflopen, maar dat zien we wel in het volgende hoofdstuk. Ik hoop dat jullie het leuk vonden en like en comment.

XXX Yasmine