Mustangs

Hoofdstuk 22

Sunlight
Mijn hoofd hing naar beneden door het luik terwijl het al donker werd. Zo bracht ik mijn dag door te denken aan Happy, Dreamy en Sunshine en al de andere paarden. Toen er een bekende geur mijn neusgaten binnenkwam. Ik rook nog eens goed en was er zeker van. Ik rook paarden van de kudde en nog sterker mijn bloedeigen zus Starlight. De angst besprong direct mijn angst. Zouden ze ook gevangen genomen zijn? Met een ruk hief ik mijn hoofd op en begon om me heen te kijken. Moon merkte de plotselinge verandering in mijn houding op maar ik negeerde hem. Ik begon om me heen te kijken en probeerde uit te maken waar de geur vandaan kwam. Toen zag ik ze staan. Verscholen in de struiken waar ik ook nog heb gestaan. Ze waren met z'n vieren. Ik herkende Storm, Bliksem en Destiny buiten Starlight. Nee! Waren de eerste woorden waar ik aan dacht. Ze mogen niet gevangen worden! Niet zij ook! Ik zag dat Starlight mij al de hele tijd had gezien. Ik wist dat ze doorhad dat er paniek door mijn lijf gonsde. Moon had het blijkbaar ook door. He Sunlight, wat is er? Ik wist niet wat te doen. Langs de ene kant wou ik Moon wel zeggen wat er was. Langs de andere kant ook weer niet omdat ik m'n hoofd dan naar binnen moest doen. Wacht even. Zei ik zonder me naar hem om te draaien. Hij snapte het blijkbaar en zweeg. Hoe moest ik Starlight duidelijk maken weg te gaan? Ik begon hevig met m'n hoofd op en neer te doen en te hinniken dat ze weg moesten gaan. De andere keken nu ook naar me doordat ik hinnikte. Ook al waren ze ver weg ik zag de blik van Starlight scherp. Ik las haar gevoelens. Ze was blij, opgelucht, een tikkeltje angstig en verdrietig. Daarnaast merkte ik heel duidelijk dat geen van alle op hun gemak was en dat ze nerveus en op hun hoede waren. Toen ze doorhad wat ik wou knikte ze, hinnikte kort en verdween met de rest. De eenzaamheid bekroop me weer en ik liet mijn hoofd hangen. Achter me hoorde ik Moon weer. Ik zuchtte en draaide me om. Dat waren 4 leden van mijn kudde waaronder mijn zusje. Hij keek me verbijsterd aan. Ze waren hier? Ze hebben je gevonden! Dat is toch goed? Nee! Ik zei het nogal hard en Moon zette een stap naar achteren. Mijn leiderinstinct was naar boven gekomen en dan kon ik nogal hard zijn. Sorry. Ik liet m'n hoofd weer hangen en ging weer naar buiten staren. Ik keek nog eens goed om zeker te zijn dat ze weg waren. Ik wou ze niet in gevaar brengen.

Sorry voor het korte hoofdstuk. Ik zal het volgende hoofdstuk weer langer maken.
XxYasmine