Mustangs

Hoofdstuk 38

Alexia
Ik kon nauwelijks slapen door de storm, bij elke donderslag schoot ik recht. Ook zaten mijn gedachten de hele tijd bij Sunlight en ook wel een beetje bij Happy. Opeens hoorde ik gehinnik. Meteen stond ik recht en rende naar het raam. Ons huis stond aan de rand van het dorp, tegen het bos. Ik trok de gordijnen open. Ik zag een hele hoop paarden aankomen stormen richting het bos. Bij een bliksemschicht kon ik het eerste paard zien. En de volgende bliksems lieten me het steeds opnieuw zien. Storm!
Ik wist het vanaf dat moment zeker, ik was hem kwijt. Ik zag al snel dat in de hele hoop paarden ook alle paarden van de stal zaten. Er moest iets gebeurd zijn aan de stal dat alle paarden waren gevlucht. Ook zag ik dat het andere deel van de paarden de kudde van Storm was. Ik zag bij elke bliksemschicht perfect de goudkleurige vacht van Storm, hoe hij zijn staart fier in de lucht hield en hoe die wapperde door de snelheid en de wind. Zijn manen waren net zoals zijn staart aan het wapperen. Vlak achter hem liep Snow. Haar witte vacht glansde en ik kon zo zien dat ze gemaakt was voor mij Storm.
Zodra alle paarden voorbij waren stortte ik in tranen en viel ik op de grond. Ik merkte nog vaag dat de deur open vloog en dat mijn ouders naar me toe liepen en me probeerden te kalmeren.

1 week later
De dag daarna was ik meteen naar de stal gegaan. Een deel van de stal was ingestort en afgebrand, maar een groot deel stond nog recht. Onder het deel dat nog recht stond zat de stal van Storm. Ik heb me dagen lang opgesloten in zijn stal. We zijn nu een week verder en ik zit op het hek van zijn weiland. Opeens hoorde ik weer gehinnik en meteen keek ik in de richting van het geluid. Een stuk of 15 paarden kwam aan gegaloppeerd. Ik zag meteen dat noch Snow noch Storm erbij zat. Het was ongeveer de helft van de paarden die waren terug gekeerd. Zodra de paarden op het erf waren zag ik hem. Op de weg stond hij, hij keek naar de stal en de paarden. Daarna steigerde hij en galoppeerde hij weg. Ik was blij dat ik hem nog een keer had gezien en dat hij oké was. Toch ging ik hem missen.

Einde

Hey allemaal,
Het epiloog is geschreven uit het standpunt van Alexia. Ik heb dit alleen gedaan omdat ik dit wel belangrijk vond. Alexia heeft zelf ook gevoelens en verliest het paard waar ze haar hart aan verloor door een storm. Haar Storm, die ze zag als een sterk paard verdween tijdens een storm. Eigenlijk nog wel toepasselijk vinden jullie niet. Maar het boek is dus ten einde. Voor degene die het vorige epiloog al hadden gelezen en bij hen dit dus nog een hoofdstuk was, ik heb dit hoofdstuk het epiloog gemaakt omdat ik het vorige epiloog niet zo goed vond.
XxYasmine