Wampiry, mój nowy świat|☆ZAKOŃCZONE☆|

Rozdział 6.

Zostałam wampirem. Nikt nie może się o tym dowiedzieć. A co jeżeli ugryzę Kaya,albo jeśli May zobaczy moje kły? Co jeżeli mama się dowie? Co jeżeli Noemi,och Noemi moja kochana siostra,jaki ból jej tym zadam? Ja będę żyła wiecznie,a ona? A co jeżeli będę musiała ją zostawić?
Tata...tato...przepraszam Cię. Mam nadzieję,że widzisz mnie z nieba.
Ciekawe co słychać u mojej kochanej siostry. Gdy wyjeżdżałam do liceum,Noemi miała 13 lat. Miała rude włosy,które sięgały jej do ramion. Nie miała piegów,ale w zamian miała przepiękne duże niebieskie oczy, różowe usta i uroczy,mały nos.
Zazwyczaj byłyśmy zgodne,ale gdy coś nie pasowało Noemi i uważała to za złe,potrafiła postawić na swoim. Kochałam ją za to.
Moja mama miała wtedy 46 lat. Teraz ma 47 lat ponieważ ja jestem w 2 liceum. Mama miała wtedy brązowe włosy sięgające jej pod uszy. Miała małe szmaragdowe oczy,dość duży nos,ale nie ogromny i średniej wielkości usta.
Tata...ostatni raz widziałam to gdy byłam w...1 gimnazjum. Miał wtedy wąsy,był lekko siwy,ale reszta jego włosów była czarna. Był dobrze zbudowany,miał duże oczy,takie jak Noemi. Usta miał małe,a nos w sam raz,jak mama. Potem miał pojechać do sklepu,który był o 378 kilometrów od naszego domu,po drodze złapała go ogromna burza. Tata wpadł w poślizg i uderzył w słup elektroniczny. Pod wpływem deszczu tata spotkał się z prądem który sparaliżował jego ciało.
Burza nie doszła do naszego miasta. Przeszła obok,naszczęśćie. Chociaż...czy napewno to było szczęście?
Dowiedzieliśmy się o śmierci taty dwa dni po fakcie. Przyjechała do nas telewizja,bo to była burza która wstrząsnęła całym naszym krajem. Dachy pozrywane,samochody porozbijane,stodoły rozwalone.
Po tym zdarzeniu trudno było mi się pozbierać,podobnie jak mamie. Noemi mało pamięta tatę,ale również miała żałobę. Wszystkie to przeżyłyśmy.
Łzy zebrały mi się w oczach,wtuliłam się w poduszkę. Kątem oka spojrzałam na zegarek w telefonie 02:48. May spała.
Mrok otoczył moje ciało,zasłonił mi oczy,bym nic nie widziała,a potem kazał mi zasnąć i tak też zrobiłam.

-Idź...przejdź przez ten mór który stworzyłaś wokół siebie! Rozbij to i zacznij żyć od nowa-ktoś do mnie krzyczał -prędzej!
Zaczęłam robić co mi kazano. Zaczęłam odbijać się od ścian nie robiąc sobie krzywdy. Gdy mór się poruszył zobaczyłam Noemi i moją mamę. Ucieszyłam się i pobiegłam do nich. Gdy chciałam je objąć,one zniknęły.