His Desperate Wife

Anniversary....

Kier's POV

I don't know how to start a life now that I totally lost Coreen in my life...Di ko alam kung paano sisimulan ang pinangarap kong pamilya.Ang sakit kasi sobrang huli na ng naging pagsisisi ko...Plano ko paman ding magpropose sa kanya dahil today is our second wedding anniversary,at gusto kong maikasal kami ulit sa isat isa at magsimula ng masayang pamilya....Pero di ko na maibibigay sa kanya ang singsing na ito dahil huling huli na ako....

Malungkot akong umuwi sa bahay hawak hawak ang singsing...Pero nagulat ako ng maabutan ko si Coleen sa bahay ,akala ko ay di ko na ulit kami magkikita...

Coleen!!Pagtawag ko sa attensyon niya...

Kanina ka pa diyan??sabi niya ng mapansin ako ...

Anong ginagawa mo dito?nagtataka kong tanong sa kanya

May gusto sana akong savihin syo...

Ganon ba yan kaimportante at talagang sinadya mo pa akong puntahan dito?Ano ba ang sasabihin mo?

Gusto ko sanang malaman mo na buntis ako.......

Saglit na natigil ako sa paghinga ko...
Di ako sigurado kung tears of joy ba ang mga luhang umaagos sa mga mata ko...

Ito na ba yun?Ito na ba ang paraan ng Diyos sa pagtulong sakin..?Sapat na ba itong dahilan para mag move on ako...

I don't know kung ano ang dapat kong ireact!! Nasa harap ko na ang tutulong saking magsimula...Hahayaan ko nanaman ba silang mawala??Pero susuko nalang ba ako ng ganon..

I dont know how it happened pero nabalik ulit ako sa sarili ko na sinusuot kay Coleen ang hawak hawak kong singsing..Gusto ko mang tanggalin sa daliri niya ang singsing pero sinasabi ng isip at puso kong wag na dahil di ko na mababawi si Coreen dahil ikakasal na siya,at isa pa daladala ni Coleen ang baby namin..

Are you proposing??nalilitong tanong niya..

Magpapakasal tayo sa lalong madaling panahon??
siguro dahil to sa lungkot na nararamdaman ko kaya ganon nalang ang naging desisyon ko..Minsan ko na syang minahal so di malabong palitan niya ulit si Coreen sa puso ko lalo na ngayong may baby na kami..

Sigurado ka ba sa desisyon mo??Ayokong magpakasal tayo dahil lang sa baby. Alam ko ang pinagdadaanan mo but don't worry gagawin ko lahat para makalimutan mo na si Coreen.....

Agad na tumulo ang luha ko sa sinabi niya..Di ko maiwasang masaktan sa tuwing naiisip na kailangan na naming magkalimutan...

Please...tulungan mo akong kalimutan siya...may halong lungkot at pagmamakaawa kong savi kay Coleen...

Yes...Kier tutulungan ka namin ni baby na kalimutan ang gusto mong kalimutan....sabay pahid sa mga luha ko.........She kissed me deeply so hinayaan ko nalang ang sarili kong tumugon sa halik niya.....

Coreen's POV

Kahit anong pigil ko sa sarili kong umiiyak ay di ko talaga kaya,kahit anong uto ko sa sarili kong masaya akong makita siya kasama ang iba ay talagang ang hirap tanggapin ..Kanina nga ng marinig ko mismo sa bibig niya na kakalimutan na niya ako ay parang gusto kong bawiin ang desisyon kong pabalikin si Coleen sa buhay niya,gusto kong maging selfish,gusto ko kahit sa huling hininga ko ay kasama ko sya pero malabong nang mangyari yun dahil mula ngayon ay kakalimutan na namin ang isat isa....
Buti nalang at umalis siya para ihatid si Coleen kaya natapos ko ang pag iyak sa kwarto namin..

Aalis na sana ako ngayon pero naisip kong sulitin ang huling gabing ito para kabisaduhin ang amoy niya,ang mukha niya,gusto kong titigan ang mukha ng buong magdamag para kahit may sakit ako ay di ko makalimutan ang mukha ng taong nagbigay ng saysay sa buhay ko...

Habang inaayos ko ang higaan ay biglang sumakit yung ulo ko ,sobrang sakit na halos gusto ko nang iuntog yung ulo ko sa sahig ,napahiga ako sa kama para medyo maibsan ng konti yung sakit....At nang medyo nawala na ng konti yung sakit ay tumayo ako para kumuha ng gamot pero di ako nakakuha dahil may tumawag sakin....

Coreen!!
I'll surely miss his voice

Di ako sumagot at tinitigan lang siya,ayokong may masayang na segundo para titigan siya...
Siguradong mamimiss ko ang mga mata niya,yung lips niya,ang halik niya,ang mga cold treats niya sakin,kahit wala kaming masyadong masayang memories ay mahihirapan akong kalimutan siya,pipilitin kong wag kalimutan ang mga alaala kasama siya mapamasaya man yan o malungkot....

Ngumiti ako sa kanya kahit deep inside gusto kong umiiyak sa harap niya.

Di ba gusto mo nang umalis??cold niyang tanong
No...gusto kong pilitin mo akong manatili sa tabi mo ,gusto kong gawin mo lahat para wag akong umalis.....yan ang gusto kong sabihin sa kanya pero ayaw bumuka ng bibig ko....

Can you leave now??O pwede bang mula ngayon wag ka ulit magpakita sakin??.I'm letting you go.
Sabi habang diretsong nakatingin sakin...

Agad akong tumalikod para di makitang umiiyak ako......

Sure.....Matagal ko ring hinihintay na sabihin mo yan...Sawa na rin kasing magpanggap na gusto ko pang tumira dito..........sabi ko habang pinipigilang ang sarili kong humagolgol ng iyak..buti nalang at di ako pumiyok...

Ganon ba...sana sinabi mo at ng di ka sana napilitang tumira dito kasama ko....walang emosyon niyang sabi..

Di man lang ba siya nasasaktan ?? Di man lang ba niya babawiin ang sinabi niya??paulit ulit kong tanong sa sarili ko habang ipinapasok sa bag ang mga importanting gamit ko..

Buti nalang at naisipan mo nang paalisin ako at nang magkalimutan na tayo.......labag sa loob kong sabi

Oo...mula ngayon kakalimutan na kita..Di pa naman kita ganon kamahal kaya sigurado ako makakalimutan kita agad..Baka nga sa susunod na araw ay limot na kita..

Walang tigil sa pagtulo ang mga luha ko habang pinapakinggan siya..Ang sakit parin sobra,kahit paulit ulit ko nang narinig sa kanya yan ay talagang di ko parin matanggap ang sinapit ng aming relasyon...

Tama. Kalimutan mo na ako..Dahil mula ngayon di na ulit ako lalapit at magpapakita sayo.....pinilit ko paring ayusin ang boses ko...

Tumayo ako at naglakad palabas ng kwarto niya....

I wish na sana maging masaya ka sa bagong pamilya mo,wag mo hayaang mawalan ka ulit ng anak....At mawala ka man sa isip ko tandaan mo,hinding hindi ka mawawala dito....sabi ko at itunuro ang puso ko..at tinitigan ang mukha niya sa huling sandali...

Sisiguradohin kong magiging masaya ako ngayong wala kana..sabi niya na parang gusto na niya talaga akong umalis.....

Umiiyak akong bumaba ng hagdan,di ko maiwasang umasa na pipigilan niya akong umalis.Pero nakaalis na ako ay wala ni anino ni Kier ang pumigil sakin.Mabuti narin siguro yun at sya na mismo ang nagpaalis sakin at ang antayin nalang ang pagpanaw ko ang gagawin ko.....
Siguro nga I'm strong enough to him go but would I still be strong enough to live ngayon wala na sakin lahat?

Hi......thank you for reading...

Vote or comment ka if you like:)

share my story if you enjoyed:)