Fille de France

Rozdział 15- Układy

Mirabelle

Gabrielle zaczęła prowadzić mnie, Charlotte, braci de Poisters oraz naszych braci do środka lasu.

- Szliśmy, szliśmy... Spacerowaliśmy... a on... on nagle.... nagle upadł. - Mówiła roztrzęsiona Gabrielle.
- Ale o kim my mówimy? - Spytałam.
- Uganiasz się za mężczyznami i nic nie wiesz — Zauważył Florian, gdy spojrzałam na braci de Poisters.
- Florian — skarcił go Jan Filip. - Hiszpański Książę zabawiał się z Gabrielle.

Gabrielle wyjaśniła nam, że byli razem na spacerze. Całowali się, gdy on tak po prostu upadł. W końcu znaleźliśmy go. Wokół niego była kałuży krwi. Wyglądało to przerażająco w świetle księżyca. Nic więc dziwnego, że nasze suknie były po chwili całe brudne krwią. W siedmioro stanęliśmy wokół ciała.

- Co z nim robimy? - Charlotte pytała jakby sama siebie.
- Może się przyznamy? - Spytała Gabrielle.
- Sprowadzimy na Francję gniew Hiszpanii, nie jest to dobry pomysł. Królestwo na tym ucierpi — wyjaśniłam.
- Czyli dobrze sądziłem, że przydadzą się łopaty. - westchnął Jan Filip, rozdając mężczyzną łopaty.
- Wracajcie do zamku. - rozkazał Florian patrząc na mnie i siostry.
- W tych sukienkach? O tej godzinie jest jeszcze dość sporo ludzi na korytarzu. Za duże ryzyko — zauważyła Charlotte.
- Wrócimy wszyscy razem — postanowił Michał.

Ziemia była twarda, więc kopanie dość głębokiego dołu zajęło trochę czasu. Nic dziwnego, że zrobiłam się strasznie śpiąca i nawet nie wiem, kiedy usnęłam.

***

Obudził mnie chłód. Ogromny chłód. Musiałam kilka razy zamrugać powiekami, zanim obraz zrobił się ostry.
Ujrzałam kilka osób... byliśmy...

- Ktoś mi powie co my robimy w celi?
Spytałam przecierając oczy.
- Dzień dobry. - usłyszałam nad uchem.
Obróciłam głowę i zauważyłam opartego o ścianę Franciszka de Poisters.

Siedział z wyprostowanymi nogami, więc możliwie szybko wywnioskowałam, że moja głowa podczas snu była na jego kolanach.
Byliśmy tu wszyscy. Wszyscy w takiej samej grupie, w jakiej wychodziliśmy z zamku wieczorem zeszłego dnia.
Przez małe okienko celi wpadało dzienne światło.

- Jak to się stało, że zamknęła nas tutaj królewska straż? - pytała Charlotte.
- Cóż... wyglądaliśmy dość dziwnie. Zresztą teraz nie wyglądamy lepiej.
Zauważył Jan pokazując rękoma na nas wszystkich.

Miał rację. Nasze ubrania były brudne od krwi i ziemi.

- Byliśmy już wszędzie na wakacjach, ale tu jeszcze nie trafiliśmy, prawda, Mirabelle?
Spytał rozbawiony Florian.
- Co prawda to prawda. Ktoś zamierza nas przesłuchać? - spytałam, gdy w drzwiach celi usłyszałam klucz.

W progu pojawił się ojciec z koroną na głowie, a koło jego boku kroczył wujek Sebastian. Byli zaskoczeni naszym widokiem. Byłam tak rozbawiona ich minami, że musiałam się roześmiać, a to samo począł Franciszek.

- Cześć tato! - Pomachałam królowi.
- Co wy tutaj robicie? - Spytał Bash
- Pytaliśmy o to samo królewskiej straży i w odpowiedzi jesteśmy tutaj. - wyjaśnił Jan Filip.
- Straż mówi, że znaleźli was w środku lasy nocą — Stwierdził ojciec. - Czemu jesteście wszyscy tak brudni? Macie czerwone ślady na ubraniach.
- Byliśmy na pikniku. Oblaliśmy się winem. - Powiedziałam, czując jak wszyscy w pomieszczeniu kierują spojrzenia na mnie.
- I wszyscy są brudni od jednego wina?
- Kto powiedział, że było jedno?
- Dobra, wypuścisz nas? - Spytała bezpośrednio Charlotte.
- Wypuszczę jak wszystko wyjaśnimy.
Odpowiedział ojciec.
- Nie chcę cię martwić, ojcze, ale jest z nami Mirabelle. Tak się składa, że jest od jakiegoś czasu następną Królową Anglii.
Królowej Elżbiecie się to nie spodoba. Prawda, Mirabelle? Mirabelle?