Kafamda bir sürü soru işaretleriyle yola adepte olmuştum. Git git bitmeyen yol canımı sıkmaya başlamıştı. Bir an önce o hastaneye varıp o bedenin Aslıya ait olmadığını görmem lazımdı,buna ihtiyacım vardı. Onunla konuşmaya,yeşil gözlerini görmeye , küçük bedenini sarmaya ,kokusunu içime çekmeye ihtiyacım vardı.
Yalanlarla kurulu hayatımın belki de tek gerçeği Aslıydı.
Ona olan sevgim tek gerçekti.
Görüş açım bunalıklanmıştı. Bir elimi direksiyondan çekip gözlerimi sildim. En son ağladığım zamanlar geldi aklıma. Ailemi gözlerimin önünde kan davası bokuna kahbettiğim gün,yetimhanede ilk gecem,yapmadığım bir şeyden dolayı kapatıldım soğuk hücrede jopla yediğim dayak... Ve daha niceleri.
Başımı sanki sinek kovalarmış gibi iki yana salladım. Buğra yan koltukta kolunu yasladığı camda eli ile anlını ovuyordu.
Kim bilir onun aklından neler geçiyordu.
Bitmek bilmeyen yolu sonunda bitirmiştim. İkimizde hızla arabadan indik, hastanenin girişine doğru koşmaya başladık. Elimle önüme geçen herkesi aşmaya çalışıyordum. Kaç basamak çıktık bilmiyordum ama şu bastığım basamak ya beni acı gerçekle buluşturucak ya da içime soğuk sular döküp alev alev yanan her yerimi söndürecekti. Nefesimi dışarıya hızla verip kulağımda ki uğultularla koridorda ağır adımlarla yürüyordum. Sessiz buz gibi bir kolidor...
Cem,Merve,Hande, Buğra ve ben ... Diğerleri odadalar. Ben onu o halde görmek istemezdim.
