PELDA

Bölüm 11

Sayın yolcularımız diye başlayan anonsla irkildim.hostesler uçuş güvenliği konusunda bilgilendirme yapıyorlardı. Birde uçak henüz kalkmıştı. Yükselmeye devam ediyordu.güneşliğimiz talimat gereği kalkış ve inişlerde açık olmalıydı. Sanki ne olacaksa ve ne alakaysa ama öyle dedikleri için hep öyle olurdu. Hasbel kader yolcunun birisi güneşliği kapalı unutsa hemen çok ilgili ve pek nazik hostesimiz üstüne vazife edinir bu durumu hiç üşenmeden yolcunun yanına kadar gelir yolcuya doğru eğilir sanki gizli bir şey diyecekmiş gibi naif bir ses tonuyla Efendim lütfen güneşliğinizi açık konuma getirirmisiniz. Uçuş güvenliği açısından önemli der.Sanki güneşlik kapalı kalsa uçak düşecek.neyse ben aşağıya doğru bakmaya gayret gösterdim istemsiz, isteksiz ama bir o kadar da gayretle...eğildi iyice sanki eğilince daha çok yer görebilektim. Aşağıda Küçükçekmece gölü halı gibi serilmiş duruyordu. Bu taraf Sefaköy, bu taraf Yenibosna, bu taraf Altınşehir ve olimpiyat stadı... Yeşil alanlar, parklar hemen de fark ediliyordu. Ne güzel bir park şimdi orda olmak vardı. Tek başına sabahın serinliğinde oturmalıydı ciğerlerine çam kokulu taze oksijen çekmeliydi ama nafile artık yavaş yavaş gözden kaybolmaya bile başlamıştı.

Kafamı geriye yasladım. Kemer ikaz ışıkları sönmüştü. Sanki kalkıp ne yapacaktı nereye gidebilecekti.zaten daracık olan uçağın içinde birde hosteslerin kafeterya muhabbeti başlamıştıki zaten hiçbir yolcu artık koridoru kullanamazdı. Uçak inişe geçene kadar kafeterya muhabbeti devam ediyordu her seferinde.

Kafamı geriye doğru yaslamama rağmen aklımı , hiç bir yere yaslayamıyordum. Gerekli gereksiz bir çok şey kafamda yer kavgası yapıyorlardı. Hiç biride bulunduğu yeri beğenmiyordu, kafam karma karışık,aklım ,zihnim hiç olmadığı kadar bulanıktı. Kendimle yalnız kalmaya ihtiyacım vardı. Kendimi dinlemeliydim neydi derdi anlamalıydım, ona uzun zamandır zaman ayırmıyordum anlatacakları birikmiştir. Ama uçakta olmazdı daha sakin bir yer bulmalı öylece kendimle baş başa kalmalıydım.