PELDA

Bölüm 14

Parkı çocuk sesleri doldurmaya başlamış bile onların sesleri de olmasa uyanmayacaktım uykumdan sanki senelerdir uykusuzdum gözkapaklarım açıkken bile uyuyuveriyordum artık. Hemende içim geçmişti.

Hani nerde der gibi bakındım etrafıma, yoktu beklide sonsuza dek yok olmaya devam edecekti.

Ah be güzel insan, ah be genç adam gözlerimi her kapatışımda gözlerimin önüne gelişin gibi geliversen şuracıktan şu garibi ömründe bir sefer sevindirsen ne olur sanki.

Aslında yalnızlığın yarattığı olumsuz duygularımın nedeni senmisin genç adam yoksa bu hayatta doğduğum günden itibaren yalnız kalmama sebep olan babam mı ?

Artık benimde bir sevenim olur diye umuyordum ama hiçbir şey olmuyor. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Herkesin bir eşi bir sevgilisi var ama benim yok. Benim diğer insanlardan neyim eksik, yoksa çokmu çirkinim. Kimse benimle ilgilenmiyor, kimse beni beğenmiyor.

Bu yalnızlık yıllardan beri beni çok mutsuz ediyordu halada mutsuz etmeye devam ediyor. Ne yapsam , ne etsem nereye gitsem olmuyor. Acaba diyorum benim gibi yalnız olupta mutlu olan varmıdır ki şu hayatta. Yada tüm insanlar çevrelerine mutlu yüzlerinimi gösteriyorlar aslında pekte mutlu değillermi?

Yada yalnızlığı seven , yalnızlıkta rahatsız olmayan , yalnızlığı iyi kullanabilen insanlarda vardır beklide kimbilir. Beklide sadece benim yalnızlıkla ilgili çok fazla olusuz düşüncelerim vardır. Ve bu bana hayatı çekilmez kılıyordur. Ailemle ve arkadaşlarımla güzel vakit geçirmeme bile bu engeldir. Beklide babamla bile ... yok canımmm daha neler..

Üniversiteye geldiğimden beri tek başıma çok daha mutlu ve özgürüm . yada şöyle diyeyeim özgürüm ve mutluyum.istediğim gibi gezebiliyor,istediklerimi yapıyor, istediğim gibi eğlenebiliyorum. Bu arada bir sevgilim olursa onunla dahada mutlu olabilirim. Olmasa da dünyanın sonu gelmediya canım.mutlu olmak için genç adama ihtiyacım yok. Aslında olsa ne güzel olurdu o ve ben. Yalnız o ve ben. Bak işte o zaman yalnızlıktan şikayet etmezdim. Sadece ikimiz çok mutlu olurduk diye düşünüyorum.

Demekki aslında beni üzen yalnızlık değilmiş,yalnızlığa ait gönlümden, aklımdan, fikrimden geçenlermiş.

Ama şuda bir gerçek; Kimsesizler,çaresizler,zavallılar, çirkinler yalnız olurlar. Bak genç adamda beni beğenmedi ve benimde yanımda kimsem yok bende yalnızım demekki bende kimsesiz,zavallı ve çirkinim.

Yalnızlıktan şikayet ediyorum ve olumsuz düşünceler içerisindeyim. Bu durumdan önceliklede kendimi suçlu buluyorum. Böyle bir yaşantı içerisinde olupta kendimi iyi hissetmem ve mutlu olmam mümkünmü acaba . tüm bunları yaşamamıza sebep olan babama bir kez daha buğzediyorum.

Zavallı annem kimbilir ne haldedir şimdi bende oturmuş neler düşünüyorum. Varsa yoksa kendi yalnızlığım kendi mutluluğum.

Yıllarca bize kol kanat geren annem zozandan sonra erkek bebek umuduyla hamile kalıp beni dünyaya getiren annem. O günden beri babamın her türlü hakaret aşağılama ve kötü hallerine maruz kalan annem. Her defasında bu sefer erkek olacak diye tam yedi kız dünyaya getiren annem. Her çocukta dokuz ay karnında , ve ömür boyu kız çocuk oldu diye ömründe çile çeken annem.

Kimbilir annem şimdi nasıl yalnızdır.benim yalnızlığıma çare arama şansım var. Yalnızlığımı sonlandırma ihtimalim var onun ne yalnızlığa çare bulma ve nede yalnızlığına son verme şansı var.çünki o yedi çocuğu ,yedi tane kızı varken yalnız, çünki o babamla, hayat arkadaşıyla aynı evi, aynı

yatağı paylaşırken yalnız. Çünki o kalabalıklar içindeyken yalnız. İşte en kötüsü de bu olsa gerek, çevren insan dolu elini uzatsan birilerine değecek kadar yakınsın ama çığlıklarını senden başka duyan olmaz, dibine kadar yalnızsın...

Benim yalnızlığımdan şikayet ettiğim özelliklerin dahada fazlası annemde var. Öyle zannediyorumki annemin yalnızlığı şiddet olarak benimkinden daha etkili.

Ben ne kadar bencilim Allah'ım canım annem yıllardır gözümüzün önünde yalnızlıktan çaresizlikten erirken ben burada oturmuş neler düşünüyorum. Anneme bir şekilde yardımcı olmalıyım. Her ne kadar ben de babamı sevmesemde annemin hatırına konuşmalıyım onunla . belki bu çabam o güzel kadının yalnızlığının son bulmasına vesile olur.

Yaşanması mümkün olan mutluluk varken bir insanın yalnızlığa esir olması ne kadar çaresiz , ne kadar vahim bir durumdur.

Şimdi daha iyi anlıyorum annemin özgüvensiz hallerini, utangaç ve çekingen davranışlarını. Amcalarımın eşleriyle kendisini karşılaştırışları gözlerimin önüne geliyor. Onların daha çekici, daha akıllı ve daha başarılı olduklarını düşünürdü. Bu düşünceler de yıllar yılı kendisini hep eksik hissetmesine sebep olmuştu.

Kendisi ve babam hakkındaki gerçek olmayan düşünce ve beklentiler de annemin yalnızlığının çöreklenmesine yetmişti. Erkek çocuk dünyaya getiremeyen , hiçbir işe yaramayan kadın modeli onu hiçbir zaman yeteri kadar iyi olmadığını düşündürmüştür. Sırf erkek çocuk doğurdular diye amcalarımın eşleri annemin gözünde mükemmel birer kadın, mükemmel birer eş olmuşlardı...

Yarım olan çekirdek paketini bankın üzerinde bırakarak evin yolunu tuttum. Binanın önüne geldiğim de açık olan pencereden kızların telaşlı konuşmaları duyulıyordu. Eğildim neredeyse kaldırım hizasındaki açık camdan içeri seslendim. ''kızlar çay hazırmı, ekmek aldınız mı''

''Gel hanımım gel '' dedi Elif

''ekmeğide aldık , çayıda yaptık''.

''Ezgi kızartma bile kızarttı hiç üşenmeden.'' diyordu ki Elif

Ezgi'nin kıkırdaması duyuldu.

Eve geçtim, kahvaltı sofrasının hazırlanmasına yardım ettim. Vakit neredeyse öğlen olmuştuki biz kahvatı sofrasına oturduk.

Herkese hayırlı mutlu bayramlar