I'm a Tomlinson ||1D Fanfic|| (Voltooid)

I'm a Tomlinson - 2

POV Louis

'Mama? Waar is Lara?' 'Die zit vast op haar kamer Louis,' zegt ze en aait over mijn hoofd. Ik ren snel de trap op naar Lara's kamer en klop op de deur. Geen antwoord. Ik trek de klink omlaag en duw de deur open. Geen Lara. Ik doe de deur weer dicht en loop terug naar mama. 'Ze is niet op haar kamer mam.' Ik trek aan de rand van haar rok. 'Oh, is ze dan nog in de speeltuin? Met Julia?' Ze kijkt me even aan en gaat dan weer verder met het snijden van de uitjes. 'Ik ga Lara zoeken mama!' roep ik als ik mijn jas en schoenen aan heb. Dan trek ik de voordeur dicht en ren naar de speeltuin.

Ik zie hoe Lara's kleine lichaam door een grote man in een busje wordt gelegd. De zwarte bestelbus rijdt weg en ik zie dat Julia er verward naar blijft staren. Ik trek een sprintje naar Julia, die het busje na staart. 'L-Lara-,' Traantjes biggelen over haar wangen en ze wijst in de richting waar het busje heen reed. Julia begint hard te huilen en ik sla een arm om haar heen in een poging om haar te troosten. Als ze weer rustig is, vraag ik het nog een keer. 'E-Een man nam Lara mee een b-busje in en toen reed hij w-weg,' snikt het blondharige meisje. Ik knik langzaam, ik had het al gezien. Langzaam begint het me te dagen:

Mijn zusje, ontvoerd.

'Ik ga naar mama, kom je mee Julia?' vraag ik haar. Ze knikt en samen lopen we terug naar mijn huis. Zodra ik de deur open trekt dringt de heerlijke geur van macaroni mijn neus binnen. 'Mama, mama!' Ik ren naar mama toe en val huilend in haar armen. 'Och jongen toch, wat is er?' vraagt ze bezorgd. 'Lara, z-ze is ontvoerd.' Ik barst in een heftig huilen uit. Julia staat er een beetje ongemakkelijk bij dus staat mama op. 'Julia, ik zal jouw ouders even inlichten, dan kunnen ze je komen ophalen,' zegt ze en toets het nummer van Julia's ouders in op de telefoon.

Nog geen 10 minuten later staan haar ouders al voor de deur en gaat Julia naar huis. Mama belt de politie en na een kwartier van wachten zijn ze er.

'Goedenavond, ik ben agent Dawson en dit is mijn collega, agent Ronema.' De agent schudt mijn moeder de hand terwijl ik haar andere hand stevig vast hou. Ook agent Ronema schudt haar hand en dan gaan ze op de bank zitten, breed. Mijn moeder en ik gaan maar op de grond zitten, de stoelen aan de keukentafel passen niet door de smalle deur naar de woonkamer.

'Zo, waarom moesten we komen?' begint agent Dawson. Hij zit even aan zijn snor maar laat die al gauw weer los. 'Mijn dochtertje Lara is ontvoerd en ja, ik hoop dat U haar terug kan vinden,' begint mijn moeder aarzelend. 'Waar heeft u haar voor het laatst gezien?' vraagt de vrouwelijke agent. 'Hier in huis, toen ze met haar vriendinnetje Julia naar de speeltuin vertrok.' 'En daarna is ze niet meer terug gekomen?' 'Nee, anders was ze hier nu wel hé?' 'Mama, rustig,' probeer ik omdat ik merk dat ze gefrustreerd raakt, dan heeft ze zichzelf niet meer in de hand. 'Het is goed Louis,' zegt ze en aait over mijn hoofd. 'Louis is de laatste van ons twee die haar heeft gezien denk ik,' zegt ze dan tegen de agenten. 'Oké, Louis, kun jij ons vertellen waar je Lara voor het laatst zag?' Agent Dawson kijkt me aan, zijn ogen staan op standje chagrijnig maar zijn glimlach lijkt lief. Ik knik zacht. 'Waar was dat dan? Kun je het ons even laten zien?' vraagt agent Ronema. Met mama en de twee agenten loop ik naar de plek waar het busje had gestaan.