I'm a Tomlinson ||1D Fanfic|| (Voltooid)

I'm a Tomlinson - 17

Hoofdstuk 17

POV Lara

Ik luister naar de preek die Louis aan Harry geeft. Hoe kan hij dat zo snel? Ik bedoel, na een coma ben je heel moe en zo...

'Laraaa, Laraaaa?!'

Een hand zwaait voor mijn gezicht langs en ik schrik op uit mijn gedachten.

'Huh, wat?' Beduusd kijk ik om me heen. Niall is zo te zien al weg, net als zijn gitaar. Louis slaapt en Harry staat voor mijn neus.

'We gaan naar huis, Lara. Dan kun je wat slapen, fatsoenlijk eten en jezelf opfrissen. Je zorgt zo slecht voor jezelf de laatste tijd,' zegt hij.

'Nee, ik blijf bij Lou.'

'Louis wil dat je met me mee gaat,' zegt hij. 'Ik geloof je niet. Ik weet heus wel dat je me haat, Harry,' Ik kijk hem even aan maar laat mijn blik dan terug glijden naar Louis. 'Kijk maar, hij wil echt dat je met me meekomt.' Hij houdt een papier voor mijn neus.

Hey Laar,

Ga alsjeblieft met Harry mee en kom hier niet terug voor 9 uur morgenochtend, goed? Je moet voor jezelf zorgen. Het gaat goed met mij, en als er iets fout gaat ben jij de eerste die het weet, op de verpleegsters hier na dan. Ze zullen jou meteen inlichten.

xx Lou.

Louis' handtekening staat onder de brief. Zuchtend sta ik op en loop naar het bed. 'See you tomorrow, brother,' fluister ik nadat ik een kus op zijn voorhoofd heb gedrukt. 'Sleep well,' mompel ik en met die woorden verlaat ik, samen met Harry, de kamer.

Een stilte heeft de macht genomen. Ik zit naast Harry in de auto. Hij concentreert zich op de weg, maar ik zie toch dat hij af en toe naar mij gluurt. 'Haat je me?' vraag ik ineens. Ik schrik van mijn eigen vraag. Harry kijkt me aan.

'Nee.' Hij concentreert zich weer op de weg, gelukkig. Anders zitten wij straks ook in een auto-ongeluk...

'Waarom doe je dan zo afstandelijk?' Nu begin ik wel nieuwsgierig te worden.

'Omdat ik bang voor je ben, oké?' Zijn stem klinkt geïrriteerd. 'Dat hoeft toch niet? Ik bedoel, ja ik heb mensen vermoord maar, dat was voor Lou. Anders was hij er nu misschien niet meer geweest. Bovendien, zijn jullie zijn vrienden. Het zal hem pijn doen als ik iemand van jullie zou vermoorden.' Ik hou even stil terwijl ik een blik op Harry werp, die zich op de weg concentreert. 'En ik ben echt niet van plan om nog iemand te vermoorden. 2 zijn er 2 te veel.' Ik kijk hem aan, wachtend op een reactie. Zijn gezicht wordt wat minder hard, wat mij een opgelucht gevoel geeft.

'Ik weet het Lara, ik weet het! Louis heeft het me al verteld. Het is gewoon, Zayn was mijn maatje, John was de vader van drie kinderen, de man van een vrouw en het kind van een man en een vrouw. Zij zullen John moeten missen en miljoenen mensen op deze wereld zullen Zayn moeten missen, wij ook. Fans hebben zelfmoord gepleegd omdat Zayn is vermoord en hun familie werd heel verdrietig, ik sneed mezelf omdat ik mijn maatje ben verloren en zo zijn er nog veel meer mensen die zichzelf wat aan hebben gedaan omdat je Zayn hebt vermoord.'

Op dat moment besef ik me pas echt wat ik heb gedaan. Ik heb een beroemdheid vermoord, en daarbij vele fans. Mensen sneden zichzelf, hongerden zichzelf uit door Zayns dood. Hoeveel mensen zullen dat zijn?

Ik begin me steeds slechter te voelen. Ik heb Zayn vermoord, daardoor hadden mensen geen zin meer in het leven, ik heb John vermoord waardoor zijn familie verdrietig werd en ik heb Louis opgezocht en daardoor het ziekenhuis in geholpen.

'Ja had al die tijd al gelijk...' mompel ik. In mijn ooghoeken zie ik dat hij me vragend aankijkt.

'Het is wel mijn fout. Dit hele alles is mijn fout...'

'Lara, denk niet zo. Je kan er niks aan doen dat Louis is aangereden.'

'Je hebt het zelf gezegd, Harry, het ís mijn fout!'

'Dat zei ik omdat ik je weg wou hebben, ik was bang van je en nu niet meer. Het is niet jouw fout, Lara.'

Oké, dat zou nog best zo kunnen zijn, en ik heb geen argumenten meer over.

Vraag Van Vandaag: Vinden jullie het goed als ik de "Vraag Van Vandaag" voortaan "VVV" noem?

Mijn antwoord: Ja.