I'm a Tomlinson ||1D Fanfic|| (Voltooid)

I'm a Tomlinson - 7

Hoofdstuk 7

POV Malu

'Ik heb een tweelingbroer, Louis. Bij onze geboorte was hij niet helemaal gezond en moest hij dus een tijdje in het ziekenhuis blijven. Hij is daar gechipt door John, die zich voordeed als verpleger. Hij wou mij ook chippen maar omdat ik gelijk mee naar huis mocht kon dat niet. Hij wou dat, omdat hij dacht dat op zijn minst 1 van ons beroemd zou worden. Dan kon hij ons te pakken krijgen, meenemen en losgeld voor ons krijgen. Toen ik 5 was heeft hij me ontvoerd terwijl ik in de speeltuin speelde. Sindsdien leef ik in een klein kamertje in zijn huis. Gisteren kreeg ik de opdracht om iemand te vermoorden, ene Zayn Malik, anders zou hij Louis wat aan doen. Ik weet van John dat Louis beroemd is en op dit moment een gelukkig leven leeft, waarschijnlijk zonder te weten dat ik nog besta, dat ik nog leef. Dat leven zou snel beëindigt worden als ik die jongen niet zou vermoorden. Louis' leven verpesten was wel het laatste wat ik wou dus ik heb die Zayn maar vermoord, daar voel ik me overigens erg naar door. Hij vertelde me daarna dat ik nieuwe kleren mocht uitzoeken. Ik dacht dat een grap was maar hij meende het dus. Ik heb toen 1 setje passende kleding gekregen. Dat vind ik overigens nog best wel fijn want mijn oude kleren waren kapot, vies en veel te klein. Toen liepen we langs die agent. Ik zag zijn wapen en greep mijn kans. Voor ik het wist lag John daar op de grond.' Ik kijk de 2 agenten nog altijd aan en zie dat ze even verward zijn. Dan staan ze op en lopen de deur uit.

Vreemd.

Na 5 minuten steekt agent Dawson zijn hoofd om de deur. 'Hoe heet je bij achternaam?' vraagt hij. 'Tomlinson,' zucht ik en dan verdwijnt hij weer.

Ik speel wat met mijn bruine haar als hij weer binnen komt. 'Malu, lieg niet tegen ons. De heer Tomlinson zegt geen tweelingzusje genaamd Malu te hebben. Hij heeft alleen een tweelingzusje gehad met de naam Lara.' 'Ik lieg niet! Waarom zou ik liegen?' schreeuw ik naar hem. 'Kom maar mee jongedame.' Hij loopt naar me toe en neemt me mee. Cellen, cellen en nog een cellen. Dat is het enige wat ik nu nog zie. We zijn in een heel ander deel van het gebouw aangekomen en hier zijn dus blijkbaar de cellen. Bij een open celdeur duwt hij me naar binnen en doet de deur op slot. 'Hier verblijf je voorlopig.' Met die woorden loopt hij weer weg. Dan bedenk ik me wat; ik heb niet altijd de naam Malu gehad. 'Wacht! Wacht nou, alsjeblieft!' roep ik maar hij hoort me al niet meer.

Ik kijk rond in de cel. Een smal bed, gelige muren, een wc-pot waar nog poep in ligt, een wasbak met haren in het putje en een ronde spiegel waar een stuk van mist. Er zit een hoog, klein raampje met een tralies waar licht doorheen komt. Er zit een klein luikje in de grote, stalen deur dat alleen van de buitenkant kan worden geopend. Ik ga op het bed liggen en voel de harde bodem onder mijn rug. Wat een flut matras. Langzaam, heel langzaam, val ik in slaap.

De Vraag Van Vandaag: Speel je Minecraft?

Mijn antwoord: Ja.