ARAFTAYIM

BÖLÜM 24

Bu boşluk gerçekten bir hayal gibiydi kendimi aylar sonra iyi hissettim.
Hiç bitmesin istiyorum ama gitme vakti gelmişti. İnmeden son kez baktım yıllar sonra bulduğum ve şimdi geride bırakacağım huzura.
Bütün yolu gözlerim kapalı geçirdim.
Sertaç bana hafifçe seslendi
-geldik rüyadan uyan
*ben bugün için sana gerçekten çok teşekkür ederim bana böyle hissettirdiğin için
-eğer bir daha teşekkür edersen pişman olacağım hadi yengen buraya gelmeden sen git.
Samimiyetine beni daha da çok inandırmıştı. Ona hayran kalmıştım.hata da olsa bile bunu gerçekten yapmak içimden geldi çantamdaki günlüğümü alıp ona verdim . sadece birkaç saniye gözlerinin içine baktım.defterimi gözlerinde mühürlenince indim arabadan . Tebessümle ayrıldım yanımdan kendimi rahatlamış hissediyordum.şimdi kalbim emin ellerdeydi.
evet şimdi normal hayata kaldığın yerden devam edebilirsin araf . Temiz bir iç çekerek döndüm arkamı yengem kapının önünde beni bekliyor halede camdan bakıyor. Koşarak kapının yanına gittim. Yengem biraz öfkeliydi
-nerede kaldın sen
*şey aslında geç kalmadım ki
Korka korka konuşuyordum. Zaten söylememle koluma cimcik attı. Resmen kolum koptu.
-hadi be oradan hemen yatağa git. yarın okuldan tez gel işimiz var.
*tamam yenge.
Odama çıkınca direk yatağımın üzerine oturdum. Şimdilik huzurlu gülüyordum Kafamı bir çevirdim hale kapımın önünde durmuş benimle dalga geçiyor.
*lütfen beni rahat bırak
-sana ezik olduğunu hatırlatmaya geldim.şimdi sanıyorsun ki özgür senden hoşlanır. Çok beklersin sen ne anlarsın aşktan. ruhsuz .
Koşarak gidip kapımı kapattım . Allah ım ya daha dakika bir gol bir hemen başladılar ben nasıl iyi olmayı düşüne bilirim ki . iki saat kafa dinleyelim dedik burnumuzdan getirdiler.
Bir duş alıp pijamalarımı giyindim. sesler duymaya başladım hemen pencereye koştum bizim haleye bak sen evden kaçıyor hemde bu saatte yengem bir görse bacaklarını kırar valla. Aman kendi bilir. Yorgundum zaten uzun bir gündü .direk yatağıma uzandım. Aradan biraz zaman geçmeden telefonum titremeye başladı . yav bari uyurken bir rahat bırakın ya. Yarıya gözlerim kapalı teflonu elime alabildim.
*alo
-az daha açmasaydın kapatacaktım
Aaa bu siraccc şok olmuştum herhalde yanlış anladım sesi tekrardan beynimden geçirdim evet doğru bu sirac
şaşırdım çünkü daha önce pek aramazdı hele bu saatte hiç aramazdı. bu çok değişik bir histi ne yapsam şimdi kapatsam mı ki bilemedim neden aradı ki şimdi durduk yere kapatırsam pişman olacağımı biliyordum .dayanamayıp konuştum
*neden aradın
Sert bir mizahla açtım telefonu
-seni görmek istiyorum Araf dışarıya gel
ne dedi şimdi bu şaka yapıyor herhalde beni mi görmek istiyor.
Allah ım direk yatağımdan kalktım. ya gerçekten görmek istiyorsa ama neden ki.. tedirgin bir şekilde kıpırdattım dudaklarımı
*şimdimi geleceğim
-evet çabuk
*ama neden
telefondan ses gelmedi meğer sersem suratıma kapatmış telefonu yatağa bıraktım. kalkıp merakıma yenik düştüğüm pencereye yaklaştım perdeyi hafifçe kaldırdım gerçekten oradaydı .arabanın üstünde oturmuş beni bekliyordu kafasını çevirdi beni gördü işte bu kötü olmuştu . hemencecik geri çekildim. Sırtımı duvara yaslayıp birkaç saniye düşündün şuanda çabuk karar vermem gerekiyor . gitsem olur mu ki bir hata da yapmak istemiyorum. doğrumu yapıyorum yanlış mı Ne olacağını bilmeden gidiyorum . Allahtan yengem yatmıştı. merdivenlerden parmak uçlarımla indim kapıyı açınca sanki her türlü şeyle karşılaşabilirmişim gibi geliyor bana. insan hiç bilmediği fikri olmadığı bir yere doğru tedirgin ama bir o kadar da istekli adımlar atar mı ? ATAR.