ARAFTAYIM

Bölüm 46

Adımlarımı dikkatli atmak zorundaydım. Kimseye görünmeden  eve girmeliydim. Birkaç adım ileride ki çınar ağacının arkasına yaslanıp etrafıma baktım.
Etraf temizdi sayın ajan araf yinne iyi iş çıkardın.
Öföfööööööö neyse rolümden çıkıp hemen zile bastım. Bakalım beni neler bekliyor. Hadi hale aç artık şu kapıyı.
-Araffff
Halenin  ilk defa içten kalbinin acıdığını hissediyorum.
*Neler oluyor hale?
Eliyle içeri girmemi işaret etti.
Yengemin odasına gittiğimizde yanında bir tane sağlık görevlisi vardı. Durumu sandığımdanda kötümü?
Yatağın kenarına eğilip yengemi elini tuttum çok soğuktu. Uyanması için seslendim.
*Yenge ben geldim.
Gözlerini çok küçük aralayıp bana bak. Hafif bir tebessüm edip gözünden üç damla yaş düştü.
-Ahh araf yolun sonuna geldim. Sen son adımımda yetiştin. Bu güne kadar seni hiç istemedim. Çünkü korktum.
*Yenge neden korktun hiç bir şey anlamadım.
- Sadece beni dinle.
İnsan bazı şeyleri biteceğini anlayınca kendi özüne dönüyor demekki. Bu kadar önemli olan şey ne.
-Annen ve babanın ölümü onların ölümü
*evett yenge
-Bizim yüzümüzden.
*Neeeeeeeeee
Haleyle ben şaşkınlıktan ölcez
*Nasıl olur o bir kazaydı yengeeee me diyorsun?
-Annecim duyduklarım doğrumu nasıl olur bu?
-Bizim çocuğumuz uzun yıllardır olmuyordu. Tabi annenler evlenince hemen çocuk sahibi oldular. Biz amcanla her gece ağlıyor ve sabretmeye çalkşıyorduk. Baban ve annen bu durumun farkındaydı. O gün bir karar alındı bize bir evlatlarını vereceklerdi.
*ama bu duyduklarım gerçek olamaz ben tek kardeşim yenge.
Ağlamaktan helak oldum. Benim bilmediğim daha ne var ALLAH 'ım sen duyduklarımı hayıra yönelt yarabbim.
-Biz o gece senin kardeşini alıp İstanbula geldik. Kazyıda bizden sonra yaptılar. Annen başından beri vermek istemedi. Ama baban vicdan yapıyor du. Hıçkırıklarla ayrıldı zaten. Ama bende böyle bir son olsun istemezdim.
*Sizzz ne yaptınız ben yıllarca vicdan azabı çekiyorum. Meğer sizin yüzünüzden öldüler. Ne hakkınız vardı bunları yaşatmaya. Annemi babamı bana çocukluğumu verrrr.
-Bir dakika araf.
Yavaşça yanıma oturdu hale ağlamaktan nefes alamıyordu.
-Annem şimdi sizin aldığınız o çocuk ben miyim?
Yengem gözlerini ondan kaçırarak kafasıyşa onayladı. Ben şimdi yok hayır bir kardeşim varmış. Haleyle göz göze geldik o an yaşadığımız her kötü şeyi unnutturdu. Sımsıkı sarılmamızla kardeşlik kazandı.