Η Μυρωδιά Της Επανάστασης Είναι Το Γαλαζοπράσινο

Ανώνυμο κεφάλαιο 2

Η κυρία Πέμκινς είπε ότι θα αγόραζε τα φάρμακα μόνη της.
-Νομίζω ότι θα αγοράσω τα φάρμακα μόνη μου Ισόλδη. Μονολόγησε η κυρία Πεμκινς αναστενάζοντας.
Οι Δευτέρες ήταν πάντα οι χειρότερες μέρες για όλους μας. Η μαμά πάντα πνιγόταν στη δουλειά στο ιατρείο, ο μπαμπάς στη δουλειά στο φαρμακείο και εγώ με τον Σαμ γυρνούσαμε στον συνηθισμένο εφιάλτη: το σχολείο!
Η κυρία Πέμκινς ήταν μια υπέρβαρη κυρία που πάλευε όλη της τη ζωή με τα κιλά της και δυστυχώς πάντα έχανε τη μάχη. Ο καρκίνος του μαστού πάλι είναι μια άλλη ιστορία όπου κανείς δεν μπορεί να μαντέψει το τέλος.
Η μαμά πήρε κι αυτή μια βαθειά ανάσα και έβγαλε τα γυαλιά της. Βλέποντάς τη να αγγίζει με απαλές κινήσεις το σκελετό των φακών δαγκώνοντας βίαια τα χλωμά χείλια της, ανατρίχιασα. Αυτή ήταν η χαρακτηριστική κίνηση που έκανε όταν ήθελε να ανακοινώσει κάτι πολύ αρνητικό. Ωχ! Πλησιάζει και άλλη κηδεία!
-Τζούλια δεν ξέρω πώς να στο πω αυτό αλλά... ("Να το έρχεται το κακό!" Σκέφτηκα.) Νομίζω πως θα πρέπει να μιλήσεις στο γιο σου και να του πεις την αλήθεια. Είπε η μαμά μου με σιγανή φωνή.
-Νομίζεις ότι δεν το ξέρω ήδη αυτό Ισόλδη; Απάντησε η κυρία Πέμκινς με δυνατή φωνή.
-Το ξέρω ότι δεν σου αρέσει Τζούλια αλλά θα είμαι απολύτως ειλικρινής. Η κατάστασή σου επιδεινώνεται και ο όγκος όλο και μεγαλώνει. Πρέπει να καταλάβεις ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά! Συνέχισε η μαμά μου με σίγουρη φωνή.
-Σε παρακαλώ Ισόλδη μην με πιέζεις...Όχι τώρα τουλάχιστον...
-Εντάξει Τζούλια. Λοιπόν είσαι έτοιμη να φύγεις κι εγώ θα σε περιμένω κανονικά την άλλη Δευτέρα.
-Ευχαριστώ. Γεια σας και καλή συνέχεια. Είπε η κυρία Πέμκινς και κίνησε προς την πόρτα.

Μόλις έκλεισε η πόρτα σφραγίζοντας το τέλος της σημερινής πελατείας η μαμά σηκώθηκε αργά και κατευθύνθηκε προς το παράθυρο. Εγώ την κοίταξα σιωπηλή χωρίς να κάνω το παραμικρό βήμα πίσω από την πόρτα στην οποία κρυβόμουν.
-Πόσες φορές πρέπει να σου ζητήσω να μην κρυφακούς Τζέμιλη; Είπε ξαφνικά η μαμά.
-Το ξέρεις ότι δεν μπορώ να αντισταθώ μαμά.
-Αυτό όμως δεν σου δίνει το δικαίωμα να παραβιάζεις την ιδιωτική ζωή των πελατών μου. Είναι και παράνομο ξέρεις. Αν μας πιάσουν θα μας κάνουν μηνύσεις.
-Το ξέρω. Συγγνώμη θα προσπαθήσω να είμαι πιο διακριτική.
-Μην ξεχνάς Τζέμιλη ότι εδώ είναι Νέα Υόρκη, όχι Θεσσαλονίκη.
-Ναι είναι. Απάντησα για άλλη μια φορά αδιάφορα.
-Λοιπόν τι έκανες αυτή τη φορά και σε πέταξαν έξω με τις κλωτσιές; Συνέχισε κι εκείνη στον ίδιο τόνο.ο
-Απλώς μου έδωσαν μια μικρή αποβολή την τελευταία ώρα. Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο...
-Σε ξέρω νεαρή, μάνα σου είμαι. Μίλα! Αναφώνησε απότομα η γλυκιά μου μανούλα. Τι έκανες; Γκράφιτι στους τοίχους; Πρόσβαλες συμμαθητή ή χειρότερα καθηγητή; Μπλέχτηκε πάλι σε καυγά; Τι; Σχεδόν ούρλιαζε τώρα.
-Όχι μαμά ηρέμησε. Εγώ απλώς πετάχτηκα να μιλήσω χωρίς να σηκώσω το χέρι. Αυτοί απλώς το πήραν πολύ σοβαρά και με έδιωξαν!Αντεπιτέθηκα στη μαμά. ( "Άντε να δούμε ποιος θα νικήσει και αυτή τη μάχη." Σκέφτηκα.)
-Μάλιστα. Εντάξει. Απάντησε λακωνικά και άρχισε να μαζεύει το ιατρείο για να μπορέσουμε να φύγουμε.

Στο δρόμο της επιστροφής δεν μιλούσε καμία μας. Ήταν βράδυ και παρόλα αυτά η πόλη έσφιζε από κίνηση και φασαρία. Αλλά τίποτα δεν είχε μεγαλύτερη αξία από τα αστέρια στον ουρανό. Το όνομά μου είναι Τζέμιλη. Είμαι 16 χρονών και παρακολουθώ μαθήματα σε ένα ιδιωτικό ελληνικό σχολείο της Νέας Υόρκης. Κατάγομαι από τη Θεσσαλονίκη αλλά γεννήθηκα στην πανέμορφη Καστοριά της Ελλάδας.
Στο σχολείο οι μέρες μου κυλούν βασανιστικά. Τα σχολεία της Ελλάδας είναι απαίσια, αλλά τα σχολεία της Αμερικής είναι απαισιότερα σε ό,τι αφορά τους μαθητές. Εδώ το bullying είναι τόσο έντονο και τόσο συνηθισμένο όσο είναι και οι απατεώνες Έλληνες. Η κοινωνία εδώ όμως οφείλω να ομολογήσω ότι είναι πιο δίκαιη απ' ό, τι στην Ελλάδα. Όμως ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος. Οι ληστείες, οι φόνοι, οι κακοποιήσεις, οι βιασμοί και τα ναρκωτικά είναι παντού. Σαν ένας ιός που είναι αποφασισμένος να φθείρει όλους τους ανθρώπους με οποιοδήποτε κόστος. Η πιο τραγική ειρωνεία του αιώνα!

Τα μάτια μου  περιπλανήθηκαν στο απέραντο μπλε του ουρανού που αστραποβολούσε πίσω από τα λαμπερά αστέρια. Γύρω μου ζωντάνευαν χρώματα, που ειχαν δημιουργηθεί  από λαμπερά φωτάκια και ταμπέλες που φύτρωναν από τα εκατοντάδες μαγαζιά. Τέτοιες στιγμές σαν κι αυτή  καθόμουν και αναρωτιόμουν αν πράγματι έχει τόση σημασία η ζωή και η κοινωνία την οποία είμαστε αναγκασμένοι να ανεχόμστε.