Η Μυρωδιά Της Επανάστασης Είναι Το Γαλαζοπράσινο

Αλλού τον έψαχνα, αλλού τον βρήκα. Γ*μώτο!!!

Τα λεπτά κυλούσαν και εγώ είχα μόνο μια σκέψη στο μυαλό. Έπρεπε να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα για τον καινούργιο. Ελπίζω μόνο ό,τι και να γίνει, να μην πάθουν κάτι οι φίλοι μου.
Καθώς ήμουν χαμένη μέσα στις σκέψεις μου, συνηδειτοποίησα ξαφνικά ότι το κουδούνι είχε χτυπήσει εδώ και πολλά λεπτά για την προ τελευταία ώρα και εγώ δεν το είχα πάρει καν χαμπάρι.
Άρχισα λοιπόν να τρέχω για να προλάβω να φτάσω, έστω και λίγο αργοπορημένα, στο μάθημα της Λογοτεχνίας, που οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν το αγαπημένο μου μάθημα. Επίσης για κάποιο παράξενο λόγο δεν ήθελα να απογοητεύσω τον κύριο Μπέρεζ, ο οποίος τύχαινε να είναι ο καλύτερος καθηγητής που είχα ποτέ.
Η αίθουσα βρισκόταν στην άλλη άκρη του διαδρόμου και εγώ έτρεχα πολύ γρήγορα. Ευτυχώς καθώς πλησίασα παρατήρησα ότι μόλις πριν λίγο είχε έρθει ο καθηγητής, αφού τώρα έβγαζε από το σάκο του τα φυλλάδια με το υλικό που θα μας παρέδιδε σε αυτό το μάθημα. Εγώ σχεδόν μαγεμένη από τις απαλές αλλά επαγγελματικές κινήσεις του, πίεσα τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί, καθώς μπήκα αθόρυβα στην αίθουσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και κατευθύνθηκα στο πιο μακρινό ελεύθερο θρανίο όπου δεν καθόταν κανένας. Το μόνο φιλικό πρόσωπο που γνώριζα σε αυτή την αίθουσα ήταν μόνο ό καθηγητής. Όλη σχεδόν η παρέα μου ανήκε στο άλλο τμήμα της Λογοτεχνίας και οι υπόλοιποι απλώς είχαν επιλέξει τη Δυημοσιογραφία αντί γι' αυτό το μάθημα.
Αφού κάθισα στο θρανίο, πολλά μάτια έπεσαν πάνω μου. Τα περισσότερα ήταν κοροϊδευτικά και άλλα γεμάτα αδιαφορία ή ακόμη και λύπηση. Ποτέ άλλοτε στην ζωή μου δεν θέλησα να εξαφανιστώ τόσο πολύ όσο τώρα.
Ξαφνικά ο κύριος Μπέρεζ γύρισε προς το μέρος μας και σηκώθηκε από την έδρα του.
-Γεια σας παιδιά. Σήμερα δεν θα σας εξετάσω επειδή έχουμε μείνει κάπως πίσω στην ύλη και πρέπει να προχωρήσουμε γρήγορα. Αντί αυτού, σήμερα θα μελετήσουμε κάτι που μοιάζει πιο πολύ με μυθιστόρημα, παρά με λογοτεχνικό βιβλίο. Πρώτα όμως, θα πρέπει να κανω κάτι παρά τη θέλησή μου καθώς με αναγκάζει το Υπουργείο. Είπε με έναν ψεύτικο τόνο λύπησης που παραλίγο να με κάνει να γελάσω.
-Θα πρέπει να σηκώσω τον κύριο Ουάιλντ που είναι ο καινούργιος μας μαθητής και να τον συστήσω με έναν επίσημο και πολύ κυριλέ τρόπο κατά τη γνώμη μου σε εσάς. Λες και τα κουτσομπολιά εδώ είναι ανύπαρκτα. Συνέχισε με έναν ελαφρύ και πειρακτικό τόνο, καταφέρνοντας αυτή τη φορά πολλά γέλια στην τάξη.
-Λοιπόν κύριε Ουάιλντ...Ξαναείπε σοβαρός αυτή τη φορά.
-Μάλιστα κύριε Μπέρεζ. Απάντησε και σηκώθηκε το κοκκινομάλικο αγόρι, το οποίο έψαχνα εδώ και ώρα.
-Λοιπόν παιδιά, από εδώ ο Τζάκσον Άνγκους Ουάιλντ. Συνέχισε ο καθηγητής, παρ' όλο που το αγόρι έμοιαζε λες και του είχαν ρίξει ένα κουβά κρύο νερό.
-Τζάκσον. Ελπίζω να μου επιτρέπεις να σε αποκαλω έτσι. Αστειεύτηκε άλλη μια φορά ο κύριος Μπέρεζ.
-Μάλιστα κύριε. Απάντησε το αγόρι.
-Πολύ καλά λοιπόν. Μπορείς λοιπόν να πας να καθίσεις στην μοναδική άδεια καρέκλα της αίθουσας για να αρχίσουμε το μάθημα.
Με τρόμο συνειδητοποίησα ότι η μοναδική άδεια καρέκλα της αίθουσας ήταν η δική μου. Εντάξει ήθελα να μάθω περισσότερα για τον τύπο και να του ξαναμιλήσω από κοντά. Αλλά προφανώς όχι και από τόσο κοντά!
Το αγόρι είχε διασχίσει ήρεμα την αίθουσα και είχε καθίσει ακριβώς δίπλα μου χωρίς να μου ρίξει ούτε μια ματιά, ούτε να μου μιλήσει. Λες και δεν βρισκόμουν εκεί. Λες και δεν υπήρχα καν.
Τότε ο καθηγητής έπιασε ένα βιβλίο στα χέρια του και το σήκωσε ψηλά να το δει όλη η τάξη.

Ανεμοδαρμένα Ύψη της Έμιλη Μπροντέ.

Τώρα μάλιστα! Σωθήκαμε! Αυτό μας έλειπε. Να διδαχθούμε ένα βιβλίο απόλυτης αγάπης, αφοσίωσης, αφόρητου πόνου και μεγάλης τραγικότητας. Λες και αυτό το σχολείο ήταν η πηγή της ανθρωπιάς και των συναισθημάτων! Το απόλυτο αστείο! Τι θα μας μάθαιναν άραγε στη γυμναστική την επόμενη ώρα; Πώς να δίνουμε το φιλί της ζωής; Λες και όλοι από εδώ μέσα θα έσπευδαν να πάνε να βοηθήσουν κάποιον που πνίγεται. Για αυτούς το φιλί της ζωής θα ήταν απλώς μια καλή ευκαιρία για εξάσκηση του άλλου σπορ, του άλλου φιλιού.
Όλα θα εξελίσσονταν υπέροχα...!