Η Μυρωδιά Της Επανάστασης Είναι Το Γαλαζοπράσινο

Άσε τις φλόγες να σε παρασύρουν στο άγριο κάλεσμα της επανάστασης!

Συνήθως δεν φορούσα ποτέ κραυγαλέα ρούχα, αλλά απόψε ένιωθα μια πολύ έντονη παρόρμηση να το κάνω. Δεν ήθελα απλώς να τσιτώσω τα νεύρα των γονιών και να κάνω τον αδερφό μου να γελάσει. Ήθελα να τσακίσω τα νεύρα των γονιών μου, να κάνω τον αδερφό μου να εκπλαγεί και να ξεκαθαρίσω την πραγματική μου ταυτότητα στο αγόρι.
Τα ρούχα που θα φορούσα ήταν έτοιμα. Θα έπρεπε προτού τα φορέσω να περιμένω να γυρίσουν οι γονείς μου για να μου ρίξουν τον εξάψαλμο της ζωής μου, αλλά βέβαια αυτός δεν θα συγκρινόταν με τίποτα με το τι θα ακολουθούσε στο δείπνο.
Ο Μπίλι πρέπει να είχε απορροφηθεί εντελώς με τις εργασίες του που δεν άκουσε να ξεκλειδώνει η πόρτα.
Οι γονείς μου είχαν έρθει.
Μάζεψα το σώμα μου που ήταν καθισμένο στην καρέκλα, πήρα ένα καημένο ύφος και κατέβηκα στο ισόγειο για την παράσταση.

-Μαμά, μπαμπά γυρίσατε. Είπα ανάλαφρα.
-Γεια σου Τζέμιλη. Με χαιρέτισε κάπως αδιάφορα ο μπαμπάς.
-Νίκολας πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά με την Τζέμιλη. Είπε η μαμά μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό.
-Α ναι, ναι. Απάντησε ο μπαμπάς.
-Λοιπόν ας καθίσουμε πρώτα. Πρότεινε η μαμά και όλοι πήραμε τις θέσεις μας στο σαλόνι, στους γύρω καναπέδες.
-Λοιπόν θα αρχίσω πρώτη. Ανακοίνωσε επίσημα η μαμά και χωρίς να περιμένει απάντηση συνέχισε:
-Τζέμιλη ποτέ δεν ήσουν ιδιαίτερα ήρεμο παιδί και από τότε που μετακομίσαμε εδώ μόνο ήρεμη δεν είσαι. Πάντα προκαλείς φασαρίες και γυρεύεις μπελάδες. Έχεις κερδίσει πάρα πολλές τιμωρίες και έχεις πάρει δύο φορές αποβολή. Πάντα αντιμιλάς στους καθηγητές σου και δεν ακούς κανέναν. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που ξεκίνησες εσύ καυγά χρησιμοποιώντας τη βία και έχουν ήδη υπάρξει κάμποσες φορές που έχεις μπλεχτεί σε πολύ ανόητους καυγάδες που πολλές φορές δεν σε αφορούν. Νίκολας έχεις κάτι να προσθέσεις προτού η Τζέμιλη μιλήσει προς υπεράσπισή της;
-Όχι γλυκιά μου. Απάντησε ο μπαμπάς κάπως απογοητευμένος κοιτάζοντας εμένα.
Θεέ μου! Σαν δίκη έμοιαζε η όλη η κατάσταση. Αν ζητούσα δικηγόρο άραγε θα έπαιρνα κανέναν;
-Μαμά, μπαμπά, εγώ...εεε μισώ την αδικία. Αποκρίθηκα σοβαρά.
Μάλλον το κόλπο μου δεν έπιασε γιατί και οι δύο με κοιτούσαν έτοιμοι να χτυπήσουν τα κεφάλια τους στον τοίχο.
-Εντάξει. Το παραδέχομαι. Έκανα λάθος. Αλλά δεν είναι τόσο τρομερό! Σας έχω πει τόσες φορές ότι μόνο με την επανάσταση μπορείς να δείξεις την δυσανασχέτησή μέσα στην κοινωνία. Είπα με πολύ πειστικό ύφος.
-Ωχ όχι. Όχι πάλι την ιστορία με τις επαναστάσεις και τις αδικίες στην κοινωνία. Μονολόγησε η μαμά.
-Ίσως να υπάρχει κάποιο δίκιο αυτή η άποψη, απλώς δεν μπορείς να χαραμίσεις και να θυσιάσεις έτσι τον εαυτό σου για κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Η κοινωνία είναι έτσι όπως είναι και εφόσον η πλειοψηφία συμφωνεί εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα εναντίον της γιατί είσαι μόνο μία. Αντιθέτως, σε αυτή την περίπτωση αυτό που μπορείς να κάνεις, είναι να προσπαθήσεις να δεχτείς την κατάσταση, να ενσωματω-
θείς και να επιβιώσεις. Μου απάντησε ο μπαμπάς προς μεγάλη μου έκπληξη.
Δεν είπα τίποτα. Ήξερα ότι είχε δίκιο, αλλά δεν ήμουν η μόνη που δεν άντεχε την αδικία. Όλη η παρέα μας ήταν αναγκασμένοι ο καθένας τους να κουβαλάει τις ταμπέλες που μας είχαν επιβάλει να φοράμε με το ζόρι τα δημοφιλείς παιδιά. Πόσο άδικο!
-Εντάξει έχετε δίκιο. Είπα.
Η μαμά αναστέναξε από ανακούφιση και ο μπαμπάς χαμογέλασε.
-Λοιπόν τώρα μας υπόσχεσαι ότι θα μείνεις μακριά από μπελάδες και ότι θα είσαι πιο ήρεμη; Ρώτησε η μαμά.
-Θα προσπαθήσω να κάνω το καλύτερο για να σας ευχαριστήσω και να σας κάνω περήφανους. Αποκρίθηκα με ειλικρίνεια.
-Τέλεια. Το ξέρουμε ότι θα μας κάνεις περήφανους μικρή μου. Ανακοίνωσε χαρούμενη η μαμά μου.
Σχεδόν χαμογέλασα.
-Εντάξει. Τώρα πρέπει όλοι να ετοιμαστούμε για να υποδεχτούμε τον νεαρό καλεσμένο μας. Ξαναείπε η μαμά.
Έτσι όλοι τραβήξαμε διαφορετικές πορείες για να ετοιμαστούμε. Η μαμά στην κουζίνα, ο μπαμπάς στο υπνοδωμάτιο και εγώ στο μπάνιο.

Όταν επέστρεψα στο δωμάτιό μου, τα ρούχα μου ήταν απλωμένα πάνω στο κρεβάτι. Τι να έκανα;
Να υπάκουα τα αιτήματα των γονιών μου και να γινόμουν ένα καλό, δυστυχισμένο κορίτσι; Ή να άκουγα την καρδιά μου και να συνέχιζα την επανάστασή μου;
Αποφάσισα. Ίσως μια μέρα να τα παρατούσα και να έβγαινα μια βόλτα στο σχολείο χωρίς να έχω την επιθυμία να βάλω φωτιά και να το μετατρέψω σε στάχτες, αλλά αυτή η μέρα δεν είχε έρθει ακόμα.