Η Μυρωδιά Της Επανάστασης Είναι Το Γαλαζοπράσινο

Ανώνυμο κεφάλαιο 16

Το γκαράζ μας ήταν καλυμμένο από σκόνη. Η μυρωδιά της κλεισούρας και της βρωμιάς ήταν δυσάρεστα αντιληπτή, ενώ τα αμέτρητα κιβώτια με παλιές αναμνήσεις και αντικείμενα, έκαναν παρέλαση μπροστά στα μάτια μας.
Παρόλα αυτά όμως τα μάτια της κύριας Μονίνα έλαμπαν από ευγνομωσύνη και ευτυχία.
Άρχισα να μετακινώ βίαια τα κουτιά στην άκρη για να κάνω χώρο για τη γυναίκα με το μωρό. Κάπου βαθειά χωμένη, βρήκα την κουβερτούλα που είχα όταν ήμουν πολύ μικρή. Την έπιασα απαλά στα χέρια μου, την τίναξα και αποφάσισα να τη δώσω στο μωρό μόλις την έπλενα.
Έβαλα την κυρία Μονίνα και το μωρό να καθίσουν σε μια παλιά, ξεθωριασμένη και κατεστραμενη σχεδόν πολυθρόνα που είχα βρει βαθιά χωμένη στο βάθος του γκαράζ. Φαίνονταν τόσο χαριτωμένες! Η μαμά κρατώντας αγκαλιά το μικρό της κοριτσάκι, γνωρίζοντας τι είχαν περάσει...
Πριν φύγω προσπάθησα να κανονίσω όλα όσα θα χρειάζονταν οι μυστικοί μου φιλοξενούμενοι. Καταρχάς θα πρεπει να έρχομαι ανά μια ώρα για να τους τσεκάρω και να δω αν χρειάζονται κάτι. Επίσης θα έπρεπε να κλέβω φαγητό και πράγματα από το σπίτι που μπορεί να χρειάζονταν. Αλλά το πιο σημαντικό; Θα έπρεπε να τους βρω άμεσα ένα άλλο μέρος να μείνουν.
Καθώς έβγαινα από το γκαράζ, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στην παλιά και ξεκούρδιστη κιθάρα του μπαμπά. Ίσως θα ήταν καλύτερο να την άφηνα εκεί, έτσι ώστε να μην είχα και αυτή στο κεφάλι μου. Αλλά κάτι βαθειά μέσα μου μου έλεγε πως άξιζε τον κόπο...

Αυτή η μέρα ήταν πολύ πιο δύσκολη απ' ό,τι περίμενα! Εκτός από το περιστατικό στο σχολείο, τη σκηνή στο δρόμο και τη μυστική στέγαση της γυναίκας και του μωρού, έπρεπε να αντιμετωπίσω κάτι πολύ χειρότερο... Τα ψέματα που έλεγα στον αδερφό μου! Ποτέ δεν μου άρεσε να του λέω ψέματα και το ίδιο ίσχυε και για εκείνον. Αν του έλεγα όμως την αλήθεια σίγουρα θα με μαρτυρούσε! Δεν εμπιστεύεται εύκολα τους ανθρώπους.
Η μέρα μου λοιπόν ήταν πάνω-Κάτω, σπίτι-γκαράζ, ψέμματα, ψέμματα και ψέμματα και μηδέν διάβασμα! Εντάξει θα εξαιρέσω το ένα "ψέμματα" και θα το αντικαταστήσω με το "Παράξενα βλέμματα των γονιών μου"!

Όταν επιτέλους ξάπλωσα στο κρεβάτι μου το βράδυ, αφού βέβαια είχα τιμήσει το γκαράζ με χίλιες επισκέψεις, επιτέλους ένιωσα πως μπορούσα να ανασάνω. Η Μονίνα με είχε ευχαριστήσει ένα σωρό φορές ως τώρα και με είχε διαβεβαιώσει πως δεν θα χρειαζόταν και επισκέψεις μέσα στην νύχτα. Όποτε για καλή μου τύχη θα μπορούσα να κάνω έναν ομαλό ύπνο, χωρίς ξυπνητήρι ανά δύο ώρες.
Αύριο κάτι θα έπρεπε να βρω οπωσδήποτε για αυτούς. Δεν θα άντεχα να το κάνω αυτό για πάνω από μια εβδομάδα...!