Η Μυρωδιά Της Επανάστασης Είναι Το Γαλαζοπράσινο

Ανώνυμο κεφάλαιο 31

-Ξέρεις μερικές φορές δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω ότι εσύ κι εγώ μοιραζόμαστε το ίδιο DNA. Ανακοίνωσε ο Μπίλι γυρίζοντας προς το μέρος μου.
Ανακάθισα στον καναπέ του σαλονιού μας κοιτάζοντάς τον με ένα δύσπιστο βλέμμα.
-Γιατί; Τον ρώτησα.
-Δεν ξέρω. Απλώς μερικές φορές μπορείς να γίνεις τόσο ... απρόβλεπτη. Τελείωσε τη φράση του σκεπτικός.
-Εντάξει αν υπονοείς κάτι γι' αυτό που έγινε σήμερα νομίζω ότι ήταν το καλύτερο δυνατόν που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει. Και ξέρεις κάτι; Δεν θέλω να το συζητήσουμε. Του είπα και του γύρισα την πλάτη μου επικεντρώνοντας ξανά το βλέμμα πίσω στο βιβλίο που διάβαζα.
-Συμφωνώ ότι αυτή ήταν μια ίσως μία από τις μοναδικές ελπίδες που έχουμε για να δικαιώσουμε αλλά σκέφτηκες ποτέ πώς θα το κάνουμε πρωτού πάρεις την πρωτοβουλία; Ή μήπως σκέφτηκες καλύτερα να ζητήσεις και τη γνώμη μα, ή τουλάχιστον τη γνώμη του Ρούφους; Ρώτησε θυμωμένος ο Τζάκσον.
-Δεν είχαμε ακριβώς και πολύ χρόνο για σκέψεις και συζητήσεις εκείνη τη στιγμή. Απάντησα ξερά εξακολουθώντας να του έχω γυρισμένη την πλάτη.
-Δεν ξέρω Τζέμιλη. Απλώς μερικές φορές αισθάνομαι ότι σου αρέσει να δρας από μόνη σου και να πέρνεις όλες τις πρωτοβουλίες εσύ περιμένοντας από εμάς να σε ακολουθούμε πάντα με κλειστά τα μάτια. Είπε κάπως απότομα ο Μπίλι.
Δεν ήταν ο μόνος που ήταν δυσαρεστημένος με την πράξη μου αυτή αλλά δεν χρειαζόταν να μιλήσει έτσι για εμένα, σωστά;
Μόλις είχαμε βγει από το γραφείο του διευθυντή ο Ρούφους απλώς μας κοίταξε με ένα ντροπιασμενο βλέμμα και κυριολεκτικά "το έβαλε στα πόδια". Η Ντέλα με κοιτούσε με ένα βλέμμα σαν να ήθελε να με ρωτήσει πώς θα κάναμε κάτι τέτοιο, αλλά ποτέ δεν με ρώτησε. Η Τερέζα φαινόταν έξαλλη με την όλη κατάσταση, ενώ ο Τζάκσον δεν με κοίταξε ούτε μια φορά. Η Ντέππυ με ρώτησε σιγανά στο αυτί αν είχα κάποιο σχέδιο, αλλά η αρνητική απάντησή μου την άφησε απογοητευμένη. Ο Βίκτορ δεν είπε τίποτα αλλά αυτός ούτως ή άλλως ποτέ δεν μιλούσε. Μόνο ο Ιάσονας φαινόταν να με υποστηρίζει, ειδικά όταν άπλωσε το χέρι του απαλά πάνω στον ώμο μου και με αποχαιρέτησε λέγοντάς μου ότι όλα θα πάνε καλά πρωτού αποχωριστούμε για να πάμε όλοι σπίτι.
Οπότε ήμουν μπερδεμένη και είχα την εντύπωση ότι αυτό μου μας είχε αναστατώσει όλους ήταν πιο πολύ η παγίδα του Τζακ Λάρις και όχι η επιπολαιότητά μου. Αλλά μάλλον τώρα ίσως και να έκανα λάθος.
-Πραγματικά πιστεύεις κάτι τέτοιο για μένα; Τον ρώτησα κάπως πληγωμένη.
Αυτός με κοίταξε για αρκετή ώρα. Έπειτα κούνησε το κεφάλι του, σηκώθηκε από τη θέση του και ανέβηκε πάνω στο δωμάτιό του.
《Τώρα αυτό ήταν ναι ή όχι; 》 Σκέφτηκα απορημένη...

______________________________________
Γεια σας!!!♡ Πώς πάει;;;😜
Ναι μικρο κεφαλαιο...
Το ξέρω...
Συγχωρέστε με απλώς ήθελα να δείξω και μια όχι και τόσο καλή πλευρά της Τζεμιλη. Εξάλλου κανένας δεν είναι τέλειος! 😕

Σας έχω spoillers όμως:
-Θα γίνει ένα πολύ μεγάλο πάρτι!😃
-Θα δείτε  κάποιους χαρακτήρες να "ανθίζουν επικίνδυνα" μέσα στην αφήγηση!😆

Αυτά...

Είμαι απαράδεκτη! Σόρι..
Ελπίζω να τα πούμε σύντομα στο επόμενο κεφάλαιο!!!❤❤❤✌