Η Μυρωδιά Της Επανάστασης Είναι Το Γαλαζοπράσινο

Συνηθισμένη προετοιμασία για την κόλαση και ένα μικρό "ατυχηματάκι".

Το πρωί παραλίγο να πετάξω το ξυπνητήρι από το παράθυρο. Μετά από 20 λεπτά γκρίνιας της μαμάς κατάφερα να σηκωθώ από το κρεβάτι μόνο να πάω στο μπάνιο για να χώσω το κεφάλι μου κάτω από το νιπτήρα της βρύσης.
-Αξιολύπητο! Ανακοίνωσε ο Μπίλι χαζεύοντας με από την ανοιχτή πόρτα του μπάνιου.
-Εσύ να κοιτάς τη δουλειά σου μικρό! Του ανταπέδωσα και το χλευαστικό βλέμμα!
-Νευράκια βλέπω πρωί πρωί. Τι έγινε Τζεμς; Δεν κοιμηθήκαμε καλά το βραδάκι; Συνέχισε ακάθεκτος.
-Εσύ να σταματήσεις να ασχολείσαι με την προσωπική ζωή των μεγάλων και να πας να φας τη φρουτόκρεμά σου! Είπα απότομα αλλά με πρόδωσε το χαμόγελο στα χείλη μου.
-Καλή προσπάθεια Άντονς, αλλά το παιχνίδι είναι δικό μου. Απάντησε κι αυτός χαμογελώντας.
Τώρα γέλασα γιατί ήδη γνώριζα πως είχε δίκιο. Ο μικρός 14χρονος αδερφός μου έχε μια γλώσσα μεγαλύτερη και από ολόκληρη την Αμερική! Γι' αυτό και ποτέ δεν μιλάω στις προκλήσεις του.
-Είναι πρωί ακόμη Μπίλι. Ίσως αν ήταν πιο αργά...Είπα με μια ελπίδα.
-Ναι ίσως. Απάντησε χωρίς ούτε ένα ίχνος οίκτου και πίστης σε μένα κάνοντας μεταβολή να φύγει από το μπάνιο.
Δεν ξόδευα συνήθως πολύ ώρα μέσα στο μπάνιο, αλλά σήμερα κάτι μου είχε τραβήξει ιδιαίτερα την προσοχή.
Τα μάτια μου ήταν στρογγυλά και μελί όπως πάντα. Τα χείλια μου χλωμά και λεπτά, σαν την κατάλευκη επιδερμίδα μου. Αυτό με έκανε να διαφέρω τρομερά από όλη την οικογένεια που το δέρμα τους ήταν μαυρισμένο και τα μάτια τους ανήκαν στην κατηγορία των σκούρων χρωμάτων. Η μαμά και ο Μπίλι είχαν σκούρα καστανά μαλλιά, ενώ ο μπαμπάς είχε καστανόξανθα. Εγώ πάλι για να υπογραμμίσω ακόμη πιο πολύ τη διαφορά, τα μαλλιά μου ήταν ξανθά και βαμμένα με διάφορες αποχρώσεις του μπλε και του πράσινου. Στην μαμά δεν άρεσε καθόλου το νέο μου λουκ καθώς θεωρεί ότι όλες αυτές οι βαφές και τα χρωμοσαμπουάν είναι φουλ στα χημικά. Ο μπαμπάς μου απορώ αν παρατήρησε ποτέ τη διαφορά και ο αδερφός μου πιστεύει πως έτσι μοιάζω με θηλυκό κλόουν.
Όπως ανέφερα ήδη λοιπόν σήμερα την προσοχή μου την τράβηξαν τα φρύδια μου. Τα φρύδια μου δεν μου άρεσαν καθόλου. Ήταν χοντρά και υπερβολικά ξανθά. Είχε σκεφτεί να τα βάψω κι αυτά, αλλά τότε θα ήταν που θα έτρωγα το δούλεμα της ζωής μου από τον Μπίλι. Έτσι απλώς προσπάθησα να τους δώσω ένα πιο μικρό σχήμα και να τα αγνοήσω, όπως και όλα τα υπόλοιπα πράγματα που δεν μου αρέσουν πάνω μου.
-Μπίλι, Τζέμιλη πέρασε η ώρα πρέπει να φύγετε γιατί αλλιώς θα αργήσετε πάλι στο σχολείο! Φώναξε από το κάτω δωμάτιο η μαμά.
"Φτου γ*μ*το!" Σκέφτηκα καθώς κοίταξα το ρολόι μου. Είχε δίκιο, η ώρα είχε περάσει.

Ο Μπίλι και εγώ βγήκαμε κυριολεκτικά τρέχοντας από το σπίτι και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς τη στάση του σχολικού. Πρέπει πραγματικά να τρέχαμε πολύ γρήγορα γιατί σε κάποια στιγμή ένιωσα να πέφτω πάνω σε έναν σωρό από μεταλλικά μαξιλάρια. Κυριολεκτικά με το που άνοιξα τα μάτια μου είδα κάτι πορτοκαλοκόκκινο να κινείται.
-Τζέμιλη είσαι καλά; Άκουσα από δίπλα τον αδερφό μου να ρωτάει.
Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό το πορτοκαλοκόκκινο ήταν μαλλιά! Και μάλιστα μπούκλες. Σηκωσα το βλέμμα μου και είδα ένα ζευγάρι πράσινα μάτια να με κοιτάζουν παράξενα.
-Είσαι καλά; Με ρώτησε μια βαθειά, αλλά γλυκιά ταυτόχρονα φωνή που έβγαινε από δύο αγορίστικα χείλη που ανήκαν σε ένα αγόρι. Σε ένα κοκκινομάλικο αγόρι που δεν είχε και την πιο απίθανη αγορίστικη σιλουέτα. Δεν ήταν πολύ ψηλός. Αλλά ήταν κάπως...γεροδεμένος. Σχεδόν παχουλός, αλλά καθόλου άσχημος!
-Για την ώρα ζω ακόμη. Απάντησα κάπως ζαλισμένη.
-Σίγουρα; Μήπως ζαλίζεσαι; Θέλεις να κάτσεις κάπου να συνέλθεις ή να πιεις λίγο νερό ή κάτι; Ρώτησε το γεροδεμένο αγόρι.
-Όχι ευχαριστώ θα ζήσω. Τώρα φύγε από μπροστά μου! Απάντησα σαρκαστικά προσπαθώντας να κρύψω το κοκκίνισμά μου.
-Τώρα σίγουρα είναι μια χαρά. Είπε ο αδερφός μου.
-Συγγνώμη για το ατύχημα. Είπε απολογητικά το αγόρι.
Μου πρόσφερε ευγενικά το χέρι του για να με βοηθήσει να σηκωθώ, αλλά εγώ το αγνόησα και στάθηκα μόνη μου. Αυτός δεν έδειξε απογοητευμένος ή προσβεβλημένος, απλώς με κοιτούσε.
-Λοιπόν την επόμενη φορά απλώς να προσέχεις που πηγαίνεις για να μη λιώσεις κανέναν. Απάντησα με αγένεια.
-Νόμιζα ότι εσύ έπεσες πάνω μου, αλλά απ' ότι φαίνεται κάνω λάθος. Αποκρίθηκε ήρεμα κοιτάζοντάς με στα μάτια.
-Ναι κάνεις λάθος. Είπε ξανά και αυτή τη φορά γύρισα την πλάτη μου στο αγόρι και στράφηκα στον Μπίλι κάνοντάς του νόημα να φύγουμε.
Στην αρχή φάνηκε σαν να ήθελε ο αδερφός μου να πει κάτι στο αγόρι, αλλά μετά το μετάνιωσε και απλώς του έγνεψε και με ακολούθησε προς τη στάση.

-Δεν χρειαζόταν να είσαι τόσο αγενής. Μου είπε όταν καθίσαμε μέσα στο λεωφορείο.
-Ο τύπος παραλίγο να με κάνει κιμά. Φυσικά και του χρειαζόταν. Απάντησα θυμωμένη.
-Αφού εσυ έπεσες πάνω του. Αυτός αντιθέτως ήταν ευγενικός και ήθελε να βοηθήσει.
-Λεπτομέρειες! Θα μπορούσα να είχα πεθάνει εξαιτίας του!
-Τώρα απλώς γίνεσαι μελοδραματική. Είπε αγανακτισμένος ο αδερφός μου.
-Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις. Απάντησα.
-Ναι γιατί εσύ τώρα είσαι πολύ πιο μεγάλη από εμένα! Απάντησε σαρκαστικά.
-Μπορούμε να μην μιλήσουμε άλλο γι' αυτό; Τον ρώτησα σιγανά.
-Ναι φυσικά! Απάντησέ γι' άλλη μια φορά σαρκαστικά, αλλά δεν συνέχισε.
Πάντα σιχαινόμουν να μαλώνω με τον Μπίλι. Είναι ο μεγαλύτερος μου σύμμαχος και τον αγαπάω υπερβολικά. Ποτέ δεν θα με εξέπληξε ή θα με πλήρωνε αν μάθαινε πως είναι υιοθετημένη. Αλλά θα με κατέστρεφε να μην έχω για αδερφό τον υπέροχο Μπίλι μου.
Ξαφνικά το σχολικό λεωφορείο σταμάτησε και συνειδητοποίησα ότι είχαμε φτάσει στο κολασμένο άνδρος όλων των ποζεριών. Το σχολείο.
Αφού κατέβηκα από το λεωφορείο και ευχήθηκα καλή τύχη στον Μπίλι και στον εαυτό μου, κατευθύνθηκα προς την είσοδο. Πήρε μια βαθειά ανάσα και δεν σε όνειρο είδα τον εαυτό μου να μπαίνει μέσα στον πυρήνα αυτής της κόλασης.