Η Μυρωδιά Της Επανάστασης Είναι Το Γαλαζοπράσινο

Στην τρύπα της αλήθειας

Θα μπορούσα να αναγνωρίσω το γραφείο του διευθυντή ακόμα και με κλειστά μάτια. Έχω διασχίσει εκατομμύριες φορές αυτό τον διάδρομο και έχω παρατηρήσει κάθε σκονισμένη γωνία του. Είμαι πολύ συχνή επισκέπτρια σε αυτό το γραφείο και όχι για καλούς λόγους. Την τελευταία φορά που βρισκόμουν εδώ είχα φάει γερή τιμωρία και μια προειδοποίηση για "μεταφορά" σε άλλο σχολείο.
Καθώς βαδίζαμε προς τον μακρύ και σκοτεινό διάδρομο που οδηγούσε προς την καταδίκη μου, ένα τρεμούλιασμα διαπέρασε σαν ηλεκτρικό ρεύμα το σώμα μου. Κοίταξα το χέρι μου και συνειδητοποίησα ότι έτρεμε ελαφρώς και ήταν κάπως χλωμό. Φοβόμουν, συνειδητοποίησα ακόμη πιο έντρομη. Ο Τζάκσον που ακόμη κρατιόταν γερά από το δεξί χέρι μου που του είχα προσφέρει χωρίς να μου το έχει ζητήσει, το ένιωσε και χάιδεψε απαλά τον αντίχειρά μου με τον δικό του προσπαθώντας να με ηρεμήσει.
Όταν φτάσαμε έξω από την πόρτα η Τερέζα δεν δίστασε, χτύπησε βιαστικά την πόρτα και γράπωσε απότομα το χερούλι της πόρτας και το κατέβασε. Εγώ πρόλαβα να πάρω μόνο μια κοφτή ανάσα και να προσευχηθώ να μην έχω κάνει κάτι χωρίς να το ξέρω βάζοντας σε κίνδυνο όλους τους φίλους μου.
Μόλις εισήλθαμε μέσα στην αίθουσα, το βλέμμα μου έπεσε όπως πάντα πρώτα στην κορνίζα που βρισκόταν πάνω στο γραφείο του κυρίου Διευθυντή, στη φωτογραφία όπου πόζαρε ο ίδιος μαζί με έναν νεαρό άντρα. Ήταν και οι δύο χαμογελαστοί, γεγονός που με έβαζε σε σκέψεις για τον πραγματικό χαρακτήρα του αλλά και για την μυστηριώδης προσωπική του ζωή.
Η ατμόσφαιρα ήταν ψυχρή και πάντα με κατέκλυζε η ίδια πλούσια μυρωδιά του καπνού από τσιγάρα και αυτή η έντονη μυρωδιά των λουστρινένιων παπουτσιών και του δέρματος. Τα μάτια μου κατευθείαν ξεκόλλησαν από την κορνίζα και κόλλησαν αυτή τη φορά πάνω στα μαύρα, λουστρινένια και καλογυαλισμένα παπούτσια του ανθρώπου που κρατούσε την εξουσία στο σχολείο. Αλλά δεν ήταν τα μονά παπούτσια που υπήρχαν. Λίγο πιο πέρα βρίσκονταν δύο ζευγάρια παπουτσιών μάρκας τα οποία σίγουρα δεν θα ανήκαν σε σοβαρούς καθηγητές αλλά ούτε και σε απλούς μαθητές. Δεν μπορούσα να τα αναγνωρίσω. Όμως προς μεγάλη μου έκπληξη, συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να αναγνωρίσω ένα άλλο ζευγάρι αρκετά φθαρμένων παπουτσιών τα οποία τα φορούσε κάποιος που πάντα αγαπούσα πολύ.

Σήκωσα ενστικτωδώς το κεφάλι μου και τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του. Φαινόταν ανήσυχος και στο βλέμμα του μπορούσα να διαβάσω τις μη ειπόμενες λέξεις που ήθελε να απεγνωσμένα να εκφράσει. "Συγγνώμη". Συγγνώμη όμως γιατί;
Ο Ρούφους ποτέ δεν θα ζητούσε συγγνώμη από κανέναν ό,τι και να είχε κάνει. Ήταν ο πιο πεισματάρης άνθρωπος που είχα την τύχη να γνωρίσω ποτέ. Όμως αυτή τη στιγμή είχε χάσει αυτή την αυτοπεποίθηση και την "αγριάδα" που πάντα κατείχε. Αντιθέτως έμοιαζε πολύ αμήχανος, νευρικός, αγανακτισμένος και ίσως λίγο... φοβισμένος. Κάτι πολύ άσχημο είχε συμβεί.
Τα δύο πανάκριβα ζευγάρια παπουτσιών ήταν ολοφάνερο ότι ανήκαν σε δύο αγόρια από την ομάδα των κουστουμαρισμένων αλητάδων. Φορούσαν ρούχα μάρκας και αυτό το ύφος έπαρσης χωρίς να τους νοιάζει για τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό τους. Κάτι δεν πήγαινε καλά...
Γύρισα ελαφρώς το κεφάλι μου και αντίκρισα τον Τζάκσον να περιεργάζεται το περιβάλλον γύρω του με το ίδιο ερωτηματικό βλέμμα που είχα κι εγώ. Η Τερέζα λίγο πιο πέρα δάγκωνε με νευρικότητα τα ροζ χείλια της και κοιτούσε τον Διευθυντή. Έμοιαζε σαν να είχε κάθε επίγνωση για όλα όσα συνέβαιναν.
-Τερέζα Λάιτγουεϊ. Νομίζω ότι σου το έκανα πολύ ξεκάθαρο ότι χρειάζομαι πραγματικούς μάρτυρες για την απουσία του Ρούφους Κίνελι και όχι μια χούλιγκαν με βίαιες τάσεις και έναν ολοκαίνουργιο μαθητή που να μην γνωρίζει καν καλά καλά τα κατατόπια αυτού του σχολείου. Πρόφερε με το σοβαρό και ελαφρώς ειρωνικό ύφος του ο κύριος Διευθυντής.
-Μα μπορούν να δικαιολογήσουν απολύτως την απουσία του Ρούφους. Ήταν μαζί του όλη την ώρα. Επέμεινε η Τερέζα.
-Πολύ καλά. Είναι αλήθεια λοιπόν Ρούφους; Ρώτησε ο Διευθυντής απευθυνόμενος στον Ρούφους.
Ο Ρούφους είχε χλωμιάσει επικίνδυνα και κοιτούσε με έντονο βλέμμα προς το μέρος μας σαν να προσπαθούσε να μας κάνει να δούμε κάτι που δεν βλέπαμε. "Συγγνώμη" πρόφερε σιωπηλά κουνώντας μόνο τα χείλια του χωρίς να χρησιμοποιεί καθόλου τις φωνητικές του χορδές.
-Μάλιστα κύριε. Απάντησε ανέκφραστα μετά από λίγο.
Ο Διευθυντής κούνησε το κεφάλι του σκεπτόμενος ενώ τα άλλα αγόρια έμοιαζαν να διασκεδάζουν με όλη αυτή τη δύσκολη για εμάς κατάσταση.
-Συγγνώμη μήπως θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε κι εμάς παρακαλώ τι συμβαίνει εδώ πέρα; Ρώτησα όσο το δυνατόν πιο ήρεμα μπορούσα.
-Πρώτον κανείς δεν σου έδωσε την άδεια να μιλήσεις Άντονς και δεύτερον η θέση σου δεν είναι και η καλύτερη. Είπε απότομα ο κύριος Διευθυντής, κι εγώ αναγκάστηκα να σωπάσω.
-Έχουμε κι άλλους μάρτυρες που τον είδαν κύριε. Επειδή δεν βρίσκονται εδώ αυτή τη στιγμή δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να μιλήσουν για το τι πραγματικά έγινε εκείνο το βράδυ.
Μίλησε με αποφασιστικότητα η Τερέζα.
-Και ποιοι είναι αυτοί Τερέζα Λάιτγουεϊ; Γιατί δεν είναι εδώ; Νόμιζα ότι γι' αυτό το λόγο ακριβώς σου έδωσα άδεια να φύγεις από το γραφείο μου. Ανταπέδωσε με υπεροπτικό ύφος ο κύριος Διευθυντής.
Εντάξει. Ήμουν εντελώς μπερδεμένη και δεν είχα καμία απολύτως ιδέα τι σήμαιναν όλες αυτές οι μαλ*κίες. Αλλά σίγουρα δεν ήταν κάτι θετικό για τον Ρούφους και αυτό με έκανε να ανησυχώ πολύ.
-Δεν ξέρω ποιοι ακριβώς είναι. Αλλά πολλά παιδιά συχνάζουν καμιά φορά εδώ γύρω τα βράδια και αν είχε γίνει κάτι τέτοιο όλο και κάποιος θα είχε ακούσει κάτι. Συνέχισε με πείσμα η Τερέζα.
Πριν προλάβει όμως να δώσει την απάντησή του ο Διευθυντής, το ένα από τα δύο αγόρια πετάχτηκε και είπε:
-Και τι θα κάνεις δηλαδή Λάιτγουεϊ; Θα αρχίσεις να ρωτάς τον κάθε περαστικό μπροστά σου;
Το χαμόγελό του ήταν ειρωνικό και η έκφρασή του έσταζε κακία και δηλητήριο.
-Ο Τόνι Μίτσελ έχει δίκιο. Δεν μπορεί κανείς να ξέρει... ό,τι κι αν είναι αυτό που έχει γίνει. Μονολόγησε ψιθυριστά ο Τζάκσον σκεπτόμενος.
-Φυσικά και μπορούμε να δούμε αυτό που ακριβώς συνέβη εκείνη τη νύχτα. Δεν υπάρχουν κάμερες στο σχολείο για πλάκα. Πρόφερε ο κύριος Διευθυντής. Και συνέχισε λέγοντας: Απλώς ήλπιζα ότι ίσως θα μπορούσαμε να αποφύγουμε μια τόσο μεγάλη και θορυβώδης διαδικασία. Αλλά απ' ό,τι φαίνεται τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν σοβαρά μέτρα.
-Οι κάμερες! Ναι τώρα θα δείτε την αλήθεια! Φώναξε ανακουφισμένος ο Ρούφους από πίσω.
-Εσύ καλύτερα να ηρεμήσεις λίγο Κίνελι. Αρκετούς μπελάδες έχεις ήδη. Τον έκοψε απότομα ο κύριος Διευθυντής.
-Ναι όμως όλη αυτή η διαδικασία με τις κάμερες θα πάρει πολύ χρόνο... Άρχισε να φέρνει αντίρρηση το δεύτερο αγόρι από την ομάδα των κουστουμαρισμένων αλητάδων.
-Μήπως φοβάσαι Γκόρντον τώρα που θα βγει στην επιφάνεια η αλήθεια και θα δικαιωθώ ενώ εσύ θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις να ξεπλύνεις το στόμα σου από τα ψέμματα; Ρώτησε ειρωνικά τώρα ο Ρούφους ξαναβρίσκοντας τον παλιό, καλό του εαυτό.
-Ω κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ακόμα για το ποιος είναι ο ψεύτης Κίνελι. Απάντησε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ο Γκόρντον.
-Αρκετά! Διέκοψε θυμωμένος ο κύριος Διευθυντής. Πηγαίνετε όλοι στις τάξεις σας τώρα! Και αύριο όταν θα έχω το βίντεο από τις κάμερες στα χέρια μου θα έρθετε όλοι. Μαζί και ο Τζακ Λάρις που ελπίζω ως τότε να έχει αναρρώσει.
Το μυαλό μου στροβίλιζε από τις υπερβολικές πληροφορίες και την ανακατωσούρα. Μα τι στο καλό είχε γίνει;
Τον ήξερα τον Τζακ Λάρις, και μάλιστα πολύ καλά. Ήταν ένας από τους χειρότερους μαζί με τον Νίαλ Μπλέικ και τον Γκάμπριελ Φέρις. Ήταν οι κλασσικοί κουστουμαρισμένοι διάβολοι. Μας πήγαιναν συνέχεια κόντρα και ο κύριος στόχος ήταν να μας κάνουν τη ζωή μια ζωντανή κόλαση. Ο Τζακ Λάρις βέβαια είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Ρούφους. Τον μισούσε απίστευτα. Ποτέ κανένας μας δεν καταλάβαινε γιατί. Αυτοί οι δύο πάντα είχαν τεράστιες κόντρες και μια φορά μάλιστα η μια είχε καταλήξει σε έναν βίαιο καυγά στη μέση του μεγάλου διαδρόμου του σχολείου. Όταν επιτέλους ο κύριος Μπέρεζ και ο κύριος Τζόνσον κατάφεραν να τους χωρίσουν έφυγαν και οι δύο από το σχολείο με μελανιασμένα μάτια, ματωμένες μύτες και ο Τζακ με ένα πρησμένο μάγουλο επίσης. Ο Ρούφους πάντα είχε απίστευτη μυϊκή δύναμη. Ενώ λοιπόν ο κύριος Διευθυντής έδωσε στον Τζακ μόνο δύο μέρες αποβολής, ο Ρούφους κέρδισε πέντε και βέβαια μπορώ να φανταστώ γιατί. Ο πατέρας του Τζακ είναι ένας από τους πιο διάσημους νευροχειρουργούς της Νέας Υόρκης με παγκόσμια φήμη κιόλας. Ζήτω η δικαιοσύνη! Τέλος πάντων μετά από αυτό τα πράγματα ηρέμησαν για λίγο καιρό αλλά μετά έγιναν ξανά ίδια και χειρότερα. Ο Τζακ αν μπορούσε να δολοφονήσει τον Ρούφους θα το είχε κάνει ήδη εδώ και πολύ καιρό.
Οπότε τώρα που άκουσα το όνομα Τζακ μπορώ να φανταστώ αυτό που πραγματικά παίζεται...
Πρώτοι από το γραφείο αποχώρησαν τα δύο αγόρια με τα κουστούμια και μετά ακολουθήσαμε κι εμείς.
Μόλις ήμασταν έξω από αυτή την εφιαλτική τρύπα, το χέρι μου άρπαξε απότομα το μπράτσο του Ρούφους και τον γύρισε προς το μέρος μου.
-Τι έκανες; Τον ρώτησα κοιτάζοντας τον κατάματα με σοβαρότητα.
-Τίποτα. Μα το Θεό, Τζεμς σου ορκίζομαι αυτή τη φορά δεν έκανα τίποτα. Είπε γρήγορα πιάνοντας αυτός και το δικό μου χέρι ικετεύοντάς με να τον πιστέψω.
-Λέει αλήθεια Τζέμιλη. Ο Τζακ προσπαθεί να παίξει ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι. Παρενέβη τώρα και η Τερέζα.
-Τι εννοείς; Τι έχει συμβεί πια; Ρώτησε ο Τζάκσον.
-Σκατά! Αυτό συμβαίνει. Αναστέναξε ο Ρούφους. Πρέπει να συναντηθούμε όλοι οπωσδήποτε μετά το σχολείο και να μιλήσουμε.
Η Τερέζα έγνεψε καταφατικά το κεφάλι της.
-Θα ενημερώσω κι εγώ όλους τους υπόλοιπους.
-Ωραία. Τζέμιλη σε παρακαλώ άσε με έχω μάθημα. Είπε απαλά ο Ρούφους και προσπάθησε να αποτραβηχτεί από τη λαβή μου, αλλά εγώ δεν τον άφησα.
-Κι εγώ ανησυχώ. Πες μου τώρα την αλήθεια Ρούφους! Του είπα χωρίς να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του.
-Όλα στην ώρα τους. Τώρα έχουμε μάθημα. Μετά σου υπόσχομαι ότι θα σου εξηγήσω. Μου απάντησε με τον ίδιο τρόπο.
-Καλά. Είπα και τον άφησα.
Αυτός ίσιωσε το μανίκι του και χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά σε κανέναν γύρισε και έφυγε.
Η Τερέζα με κοίταξε με νόημα και έφυγε κι εκείνη.
Γύρισα το πρόσωπό μου και κοίταξα τον Τζάκσον.
-Έστω και τολμήσεις κι εσύ να μου ρίξεις αυτό το τραγικό βλέμμα σαπουνόπερας και μου γυρίσεις την πλάτη και φύγεις! Τον προειδοποίησα.
-Δεν είχα αυτό κατά νου μου. Δεν θα σε άφηνα ποτέ έτσι. Είπε με ένα παράξενο ίχνος τρυφερότητας.
Ω φίλε! Δεν είχα άλλο χρόνο για τέτοια. Οπότε τελικά του έριξα εγώ αυτό το δραματικό βλέμμα και έφυγα χωρίς να κοιτάξω ξανά πίσω μου.