Η Μυρωδιά Της Επανάστασης Είναι Το Γαλαζοπράσινο

Η αγάπη μπορεί να πάρει τον μπούλο από το πλάνο μου! (Τίτλος της Τζέμιλη)

Όταν επιτέλους φθάσαμε σπίτι η μαμά έβγαλε το παλτό της και κατέρρευσε στον καναπέ. Ο μπαμπάς ήταν όπως πάντα κλειδωμένος στο γραφείο του, περικυκλωμένος από βιβλία και χαρτουρα, ενώ ο Μπίλι ( ο μικρότερός μου αδερφός) ειχε αποκοιμηθεί στην δπλανή πολυθρόνα.
-Δεν νυστάζεις Τζέμιλη; Ρώτησε η μαμά χασμουριωντας.
"Εγώ ποτέ δεν νυστάζω μαμά απλώς αναγκάζομαι να κοιμηθώ για να έχω δυνάμεις. Αν μπορούσα να μείνω για πάντα ξύπνια και να ζω τότε θα το έκανα." Αυτό ήθελα να ομολογήσω. Αντιθέτως όμως τεντώθηκα και απάντησα:
-Ναι φυσικά, αφού είναι αργά.
Και με ελαφρά βήματα ανέβηκα τις σκάλες για τον δεύτερο όροφο και κατευθύνθηκα στο δωμάτιό μου. Κουκουλώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα και άρχισα ξανά να σκέφτομαι...
Αυτή τη φορά σκέφτηκα την παλιά μου ζωή στην Θεσσαλονίκη μέχρι τη στιγμή που μας ανακοίνωσαν οι γονείς μας, εμένα και τον Μπίλι ότι θα μετακομίσουμε στη Νέα Υόρκη. Ο μπαμπάς συνήθιζε να στέλνει συνέχεια αιτήσεις για δουλειά σε διάφορα πανεπιστήμια σε άλλες χώρες αλλά ποτέ δε γινόταν δεκτός. Οπότε θα μπορούσε ο καθένας να φανταστεί πόσο εκπληκτικό ήταν το γεγονός ότι τον δέχτηκαν σε ένα πολύ καλό Πανεπιστήμιο της Αμερικής ως καθηγητή με πολύ καλό εισόδημα.
Σχεδόν σαν ενα όνειρο που έγινε πραγματικότητα...Μόνο που εμένα ποτέ δεν μου φαινόταν κάτι τέτοιο. Οι άνθρωποι δεν παίρνουν αυτό που θέλουν έτσι απλά!
Αύριο θα ξημέρωνε Τρίτη και εγώ για χιλιοστή φορά σκέφτηκα πως θα ήταν αν ήμουν κάπου αλλού. Όχι στην Ελλάδα, ούτε στην Αμερική. Κάπου πολύ, πολύ μακριά...Ίσως ακόμη και σε ένα μέρος που να μην υπάρχει...
Βέβαια αυτό δεν θα γινόταν ποτέ.
Θυμήθηκα τότε για κάποιο λόγο, την εποχή που ήμουν μικρή , τότε που είχα πολύ καλύτερες σχέσεις με όλα τα ανθρώπινα όντα. Η μαμά τότε συνήθιζε να μου λέει συχνά ότι ο καθένας μας ανήκει εκεί όπου έχει ανθρώπους που τον αγαπάνε πραγματικά.
Σε αυτή τη φάση της ζωής μου απορώ αν όλες αυτές οι μ*λ*κίες είναι αλήθεια. Ίσως να φταίει η εφηβία όπως λένε και οι μεγάλοι ή πολύ απλά η υπερβολική πίστη των ανθρώπων στα θαύματα και στην "αληθινή" αγάπη που πάντα οδηγεί στην καταστροφή και τον όλεθρο.
Εγώ ως Τζέμιλη Άντονς (Αντωνίου στην Ελλάδα) έχω να κάνω μια ανακοίνωση: Ή αληθινή αγάπη δεν υπάρχει. Κι εμείς οι άνθρωποι όχι μόνο κοροϊδεύουμε την ύπαρξη της, αλλά και πλάθουμε ιστορίες και σενάρια στο μυαλό μας για να την κάνουμε να φαίνεται τέλεια και αγνή με βάση τις ανάγκες του καθενός!