Η Μυρωδιά Της Επανάστασης Είναι Το Γαλαζοπράσινο

Και άλλα προβλήματα στον ορίζοντα!

"Ο έρωτας εξαφανίστηκε μέσα στο άπειρο αφήνοντας πίσω του ένα πλήθος ρηχών ανθρώπων να αναζητούν το σκοτάδι μέσα στο φως."
Δεν ξέρω πως το θυμήθηκα . Ήταν απλώς ένα στιχάκι γραμμένο σε στιλ γκράφιτι πάνω σε έναν ξερό τοίχο μιας παρατημένης αυλής σε μια κακόφημη γειτονιά. Υποθέτω ότι μου έκανε τόσο εντύπωση που το φωτογράφισα με το κινητό μου και το έχω κρατήσει ακόμη έως τώρα.

Κοιτούσα τις μύτες των παπουτσιών μου καθώς έσκυβα με ντροπή το κεφάλι. Μάλλον δεν θα έπρεπε να ήμουν εγώ αυτή που θα ντρεπόταν, αλλά ο Τζάκσον. Αυτός μίλησε με τόσο ευαισθησία και ρομαντισμό για ένα θέμα που οι περισσότεροι χλευάζουν μόνο και μόνο για να φανούν cool. Γιατί όμως με κοιτούσε έτσι; Σαν...Σαν να ήθελε να δω κάτι που βρισκόταν ακριβώς μπροστά από τη μύτη μου.

Ο Τζάκσον ακομπούσε τους φαρδιούς αγκώνες του στο σκληρό θρανίο δίπλα μου. Ακόμη το βλέμμα του ήταν στραμμένο πάνω μου. Αλλά εγώ δεν θα του έκανα τη χάρη να του το ανταποδώσω. Όχι με τον κύριο Μπέρεζ να έρχεται νωχελικά προς το μέρος μας με ένα από τα εξεταστικά του βλέμματα.
Όταν στάθηκε μπροστά από το θρανίο μας, εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα και παρέμεινα σιωπηλή περιμένοντας να ακούσω τα λόγια που θα ακολουθούσαν.
-Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει εδώ με εσάς τους δύο αλλά ομολογώ πως ότι κι αν είναι αυτό σήμερα Τζάκσον σου έβγαλε ένα κρυφό ταλέντο στην επιφάνεια.
Είχα μείνει έκπληκτη. Η φωνή του καθηγητή είχε έναν ελαφρώς μπερδεμένο αλλά επίσης υπερήφανο τόνο. Πραγματικά ο Τζάκσον τελικά να είχε κάτι σπουδαίο.
-Συγγνώμη εγώ απλώς σκεφτόμουν κάτι και ... παρασύρθηκα. Κύριε η Τζέμιλη δεν έφταιγε σε τίποτα. Είπε με βραχνή φωνή ο Τζάκσον.
-Μην ζητάς ποτέ συγγνώμη για το πως νιώθεις και για το πως το εκφράζεις νεαρέ. Αυτός είναι ο πρώτος και ο πιο σημαντικός κανόνας των τεχνών. Μην το ξεχάσεις αυτό ποτέ. Είπε ο καθηγητής Μπέρεζ και άρχισε να κατευθύνεται προς την έξοδο. Λίγο πριν βγει από την αίθουσα γύρισε και με κοίταξε. Θα ορκιζόμουν ότι μου είχε κλείσει το μάτι...!
Σηκώθηκα απότομα από το θρανίο, άρπαξα γρήγορα τα πράγματά μου και κατευθύνθηκα εκεί που πάντα τρέχω για να αποφύγω όλα τα προβλήματά μου. Στην πόρτα. Πριν προλάβω να κάνω άλλο βήμα ο Τζάκσον σηκώθηκε και με έσφιξε στον ώμο εμποδίζοντάς με να δραπετεύσω.
-Άφησε με! Τον πρόσταξα θυμωμένη.
-Γιατί; Με ρώτησε.
Αστείο. Φαινόταν σχεδόν πληγωμένος.
Τον αγριοκοίταξα.
Δεν με άφησε.
-Γιατί; Με ξαναρώτησε.
Δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς για ποιο πράγμα με ρωτούσε γιατί, αλλά ούτε και ήθελα να καταλάβω.
Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε μια δυνατή παρόρμηση να βυθίσω τα δάχτυλά μου στα μαλλιά του, να τον τραβήξω ακόμη πιο κοντά μου και να αισθανθώ την ανάσα του πάνω στα μάγουλά μου όπως και χθες. Τόσο δυνατή παρόρμηση! Θα μπορούσα να κάνω τα πάντα αν με κοιτούσε έτσι για πάντα. Με αυτό το μοναδικό του βλέμμα, το βλέμμα που μόνο ό Τζάκσον είχε και κανένας άλλος.
Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ο Τζάκσον με άφησε απότομα από τη λαβή του, ενώ εγώ αποτραβήχτηκα με δύναμη και ίσιωσα τα μαλλιά μου.
Στην πόρτα προς μεγάλη μου έκπληξη βρισκόταν η Τερέζα. Και προς ακόμη μεγαλύτερή μου έκπληξη ήταν ολομόναχη και δεν υπήρχε κανένα ίχνος από το σύνηθες χαμογελαστό της βλέμμα.
Προς στιγμήν νόμιζα ότι μας είχε δει και γι' αυτό είχε αυτή την παράξενη συμπεριφορά, όμως όταν δάγκωσε με αγωνία τα χείλια της και μας κοίταξε γεμάτη ανησυχία κατάλαβα ότι κάτι σοβαρό είχε συμβεί.
Δεν χρειαζόταν να πει τίποτα άλλο. Άρπαξα το χέρι του Τζάκσον και αρχίσαμε να την ακολουθούμε με γρήγορο βήμα προς την πηγή αυτού του προβλήματος.
"Αυτό μου έλλειπε τώρα. Και άλλοι μπελάδες!" Σκέφτηκα. Ήμουν εξουθενουμένη και μόλις τώρα είχα αρχίσει πραγματικά να ανησυχώ.