Η Μυρωδιά Της Επανάστασης Είναι Το Γαλαζοπράσινο

Η διαδρομή της εξιλέωσης (=η διαδρομή της ηλιθιότητας!)

Το λεωφορείο ήταν γεμάτο κόσμο. Αφού είχα ειδοποιήσει τους γονείς μου ότι θα πήγαινα μια "βόλτα" με το φιλαράκι μου τον Ιάσονα και ειχα αποφύγει τις ενοχλητικές ερωτήσεις του Μπίλι, είχα αρπάξει τον Ιάσονα και τρέξαμε στη στάση του λεωφορείου. Στην αρχή ήθελε κάποιος από εμάς να μείνει σπίτι και να προσέχει τους φιλοξενούμενούς μου όμως δεν πρόκειται να πήγαινα μόνη μου να βρω τον Τζάκσον! Δεν γνώριζα καν καλά καλά την ακριβείς τοποθεσία του σπιτιού του. Αλλά ούτε και ήθελα να χάσω όλη την περιπέτεια να πάω σε εκείνη την γειτονιά. Είχα ακούσει πως εκεί όλα τα σπίτια ήταν πάμπλουτων ανθρώπων και ενός πολύ διάσημου δημοσιογράφου επίσης. Και ναι! Το παραδέχομαι... Θα ήθελα να μιλήσω κι εγώ στον Τζάκσον για το προβληματάκι μου.
Τώρα βρισκόμουν με τον Ιάσονα? όρθια μέσα σε ένα λεωφορείο γεμάτο άσχετους περαστικούς. Το πρόσωπό μου ήταν ακριβώς μπροστά από το πηγούνι του Ιάσονα, ενώ η πλάτη μου ακουμπούσε στον ώμο ενός αξύριστου τύπου που φορούσε σορτς και κοντομάνικο. Μπλιαχ! Εάν λείπει σε κάποιον να είναι κοντά σε έναν άλλον άνθρωπο, να αισθάνεται την ανάσα του στα μάγουλά του και να ανατριχιάζει από τα απαλά χάδια που δέχεται στο σώμα του, πρέπει να δοκιμάσει να πάρει το λεωφορείο στις τέσσερις το απόγευμα, όταν όλοι σχολάνε από τις δουλειές τους. Σίγουρα θα τα αισθανθεί όλα αυτά και με το παραπάνω!
-Γ*μώτο! Ψιθύρισα και καθώς το λεωφορείο σταμάτησε απότομα και ένιωσα την πλάτη μου να ακουμπάει με φορά στο τριχωτό μπράτσο εκείνου του τύπου.
-Όλα καλά; Ρώτησε ο Ιάσονας σιγανά και ένιωσα το σαγόνι του να κινείται πάνω στο μέτωπό μου. "Αχ αυτό είναι τόσο άβολο!" Σκέφτηκα.
-Ναι μια χαρά...("αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι ο τριχωτός τράγος πίσω μου δε λέει να σταματήσει να μου χαϊδεύει τη μέση!" Σκέφτηκα αηδιασμένη!) Απάντησα.
Ένιωσα άλλη μια φορά το πηγούνι του Ιάσονα να κινείται και συνειδητοποίησα ότι χαχάνιζε σιωπηλά.
-Τι είναι τόσο αστείο; Ρώτησα θυμωμένη.
-Τίποτα... Απλώς δεν περίμενα ποτέ ότι θα ερχόμασταν σε τόσο κοντινή απόσταση μέσα σε ένα φούσκα λεωφορείο. Απάντησε γελώντας.
Για κάποιο λόγο ένιωσα τα μάγουλά μου να καίνε και πρέπει να κτάλαβε κι εκείνος κάτι γιατί τον ένιωσα να ανατριχιάζει στο σημείο που ακουμπούσαμε.
"Ε ρε γλέντια!" Σκέφτηκα ειρωνικά.

Όταν επιτέλους φτάσαμε στη στάση μας έπρεπε να σπρώξω και να ρίξω αγκονιές σε αρκετούς ανθρώπους μέχρι να καταφέρω να βγω από εκεί μέσα.
-Αέρα! Αναφώνησα μόλις βγήκα.
Ο Ιάσονας δεν είπε τίποτα. Απλώς με κοίταξε και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω.
Οι δρόμοι και τα σπίτια που υψώνονταν μπροστά μας θα μπορούσαν να σου κόψουν την ανάσα. Ήταν τόσο καλοχτισμένα και προσεγμένα... Η ομορφιά τους άγγιζε την τελειότητα και ήταν προφανές ότι σε αυτή τη γειτονιά το χρήμα έρρεε άφθονο. "Κι εγώ μένω σε μια απλή γειτονιά στο Μπρούκλιν!" Σκέφτηκα απογοητευμένη.
Περπατούσαμε για αρκετή ώρα χαζεύοντας και θαυμάζοντας τα σπίτια σιωπηλά. Ο Ιάσονας κατά καιρούς σφύριζε από καθαρό θαυμασμό ενώ εγώ είχα μείνει άναυδη.
-Πώς και ξέρεις πού μένει ο Τζάκσον; Τον ρώτησα ξαφνικά, περισσότερο για να σπάσω τον πάγο.
-Μια προχθές είχαμε έρθει μαζί με τον Ρούφους και τον αδερφό σου. Δεν σου το είπε; Με ρώτησε κάπως ξαφνισμένος. Ήξερε ότι ο Μπίλι κι εγώ μιλούσαμε συχνά και τα λέγαμε όλα αλλά απ' ό,τι φαίνεται αυτό του είχε διαφύγει...
-Όχι δεν το ανέφερε. Απάντησα κάπως αδιάφορα.
Με κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά έγειρε το βλέμμα του αλλού.
Μετά από λίγο σταματήσαμε μπροστά σε ένα τεράστιο τριώροφο σπίτι με μια υπέροχη αυλή. Ήταν βαμμένο μπλε και φαινόταν πολύ επιβλητικό και ξεχωριστό. Είχαμε φτάσει επιτέλους στον προορισμό μας.