Η Μυρωδιά Της Επανάστασης Είναι Το Γαλαζοπράσινο

Η γυμνή αλήθεια του Ρούφους

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται. Να ονειρεύεται με τα μάτια ανοιχτά κατά τη διάρκεια ενός πολύ βαρετού μαθήματος ή κατά τη διάρκεια μιας αξιόλογης ταινίας με πολλές ιδέες ή κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου ζεστού μπάνιου με πολύ αφρό και ζεστούς υδρατμούς ή ακόμη και μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, ξαπλωμένη στραβά στο κρεβάτι μου μασουλώντας το μανίκι της ξεφτυσμένης πιτζάμας μου με σχέδια με ένα καρτούν με πιγκουίνους.
Μου αρέσει να ταξιδεύω με το μυαλό μου και να δημιουργώ τους δικούς μου κόσμους όπου τα προβλήματα είναι απόντα, οι καρδιές των ανθρώπων ζεστές και οι ανθρώπινες αξίες ακόμη ζωντανές. Όλα είναι ευκολότερα τότε. Ομορφότερα...

Αλλά στο τέλος πιο το νόημα; Η πραγματικότητα πάντα μένει. Μπορεί να ξεθωριάζει για μερικά λεπτά, ίσως και ώρες, μέσα στο μυαλό μου. Αλλά ποτέ δεν φεύγει εντελώς. Πάντα μένει εδώ πέρα, τριγύρω μου, βαθιά στην καρδιά μου και με κατατρώει σαν ένα δαιμόνιο που μπορεί να σου ξεσκίσει τη σάρκα και να ακροτηριάσει την καρδιά σου σε μικρά κομμάτια μόνο και μόνο για πλάκα. Και τότε είναι που συνειδητοποιώ τι πραγματικά είμαι. Είμαι απλά ένας άνθρωπος. Μια απλή κοπέλα.

Τα μαθήματα για σήμερα είχαν τελειώσει. Επιτέλους θα μάθαινα που είχε μπλέξει για ακόμη μια φορά ο Ρούφους. Βγήκα κυριολεκτικά τρέχοντας από την τάξη και διέσχισα τους απέραντους διαδρόμους του σχολείου χωρίς να δώσω σημασία στα δακτυλοδεικτούμενα χέρια και τα κοροϊδευτικά σχόλια των "ζώων". Μόλις επιτέλους πέρασα έξω από την μεγάλη είσοδο του σχολείου, κατευθύνθηκα προς το συνηθισμένο στέκι μας που βρισκόταν σε ένα κοντινό και λίγο ξεχασμένο παρκάκι. Το μυαλό μου έτρεξε προς μια στιγμή στην σκέψη του Μπίλι αλλά φτάνοντας στον προορισμό μου και βλέποντάς τον μαζεμένο εκεί μαζί με την υπόλοιπη παρέα, ανακουφίστηκα.
Τα μάτια μου διέτρεξαν τριγύρω,  σκανάροντας τους παρόντες.
-Πού είναι ο Ρούφους, ο Τζάκσον, ο Βίκτορ και η Ντέλα;  Ρώτησα τους υπόλοιπους.
-Ο Ρούφους και ο Βίκτορ έχουν τώρα μαζί μάθημα και ίσως αργήσουν ακόμη κάνα πεντάλεπτο. Ο Τζάκσον δεν ξέρω. Η Ντέλα λογικά θα είναι καθ' οδόν. Απάντησε η Ντέππυ.
Αναστέναξα και κάθισα δίπλα στον Ιάσονα. Η Τερέζα προσπαθούσε να εξηγήσει γρήγορα και συνοπτικά στους άλλους τι είχε συμβεί σήμερα στο γραφείο.
-Και μετά ο κύριος Φαλάκρας γύρισε και είπε πως δεν μπορεί να το αποδείξει αυτό ο Ρούφους και...
-Κάτσε. Κάτσε. Εγώ έχω καταμπερδευτεί. Τι έκανε από εξαρχής ο Ρούφους εκείνο το βράδυ; Ρώτησε ο Μπίλι.
-Αυτό καλύτερα να σας το εξηγήσει ο ίδιος.
-Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω. Συνέχισε ο Μπίλι.
-Ούτε κι εγώ. Τζέμιλι τι στο διάολο πήγε και έκανα πάλι ο Ρούφους; Γύρισε προς το μέρος μου και με ρώτησε ο Ιάσονας.
-Δεν έχω ιδέα. Απάντησα. Κι εγώ αυτόν περιμένω να εξηγήσει.
-Ω πιστέψτε με αυτό θα κάνει μάλιστα και τώρα. Αποκρίθηκε η φωνή του Ρούφους από πίσω μου.
Γύρισα και αντίκρισα τον ίδιο μαζί με όλους τους υπόλοιπους της παρέας. Τον κοίταξα ανασηκώνοντας το φρύδι μου ερωτηματικά.
-Τι; Μην με κοιτάς έτσι, έτυχε να συναντηθούμε! Είπε απηυδησμένος.
-Απλώς τελείωνε και πες τους. Γκρίνιαξε η Ντέλα εμφανώς κουρασμένη.
-Καλά. Απάντησε ο Ρούφους και αφού πήραν όλοι τη θέση τους στο πεζούλι ( ο Τζάκσον ευτυχώς έκατσε μια θέση πιο εκεί από εμένα), ξεκίνησε η πραγματική διήγηση.