Unmei

Η συνάντηση

Ο μικρός αυτός πλανήτης που προσγειώθηκε η ψυχή πριν 632 χρόνια είχε γεμίσει με ζωή και τα τρία νησιά είχαν κατοικηθεί από ανθρώπους.
Ζιναρίγια το νησί του ηλίου τωρα πια ηταν γνωστό ως το νησί των Χρυσών, είχε γίνει μια τεχνολογικά ανεπτυγμένη ουτοπία, μια πόλη γεμάτη επιστήμονες, διανοούμενους και καθε είδους ευφυία. Οι κάτοικοί της είχαν όλοι χρυσά μάτια και είχαν καταφέρει να αναπτύξουν στο μέγιστο καθε είδους επιστήμης. Ηταν αυτοί που είχαν τον έλεγχο στον Χάντινκάι και διέταζαν τους υπόλοιπους λαούς.
Αζούρφα το νησί του φεγγαριού τωρα γνωστό ως το νησί των Ασημένιων ηταν σαν ένας τεράστιος κήπος που μπορούσες να βρεις καθε είδους φυτά και ζώα, ένας παράδεισος. Οι κάτοικοί του νησιού ηταν πνευματικοί άνθρωποι, ήσυχοι, φιλικοί, εργατικοί και πολύ θρησκευόμενοι ασχολιόντουσαν κυρίως με το εμπόριο, την καλλιέργεια και τις τέχνες. Βρισκονταν πολύ κοντά στους έξι θεούς λόγο της πνευματικότητας τους και πολλές φορές μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις τους αλλα για πολύ απλα πράγματα όπως το αναμα μιας φωτιάς ή την εξασφάλιση μιας καλής σοδιάς.
Τέλος, Ταγκούλα το νησί της Δύσης και της Ανατολής τωρα το νησί των Μπρούτζινων. Οι ταγκουλιανοί, ειναι καταδικασμένοι να ζουν μια ζωή γεμάτη βασανα. Το νησί ηταν κυρίως έρημος με ελάχιστα φυτά και πολλούς κινδύνους, οι Μπρούτζινοι ηταν κυρίως δούλοι, δολοφόνοι και οι κοπέλες πουλούσαν τα κορμια τους για μπορέσουν να επιβιώσουν. Δεν ηταν ιδιαίτερα "έξυπνοι" και δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τους θεούς η μόνη τους ικανότητα ηταν η επιβίωση καθώς όλη τους η ζωή ηταν μια δοκιμασία.
Ετσι κατανέμεται ο κόσμος στον οποίο ζω, αυτός που έκλεψε τον μικρό μου αδερφό πριν 18 χρόνια. Ονομάζομαι Ερμιόνη Εσπερέρ και δεν αντέχω πια αυτόν τον κόσμο.

Αζούρφα
Ηταν η μέρα της προσευχής και όλοι είχαν μαζευτεί στον ναό για να μιλήσουν στους έξι θεούς. Ο ναός ηταν φτιαγμένος από λευκό μάρμαρο και περιτριγυριζόταν από τεράστιες κολώνες που λουζονταν από πολύχρωμα λουλούδια και το είχαν σκαλίσει οι καλύτεροι γλύπτες. Αυτη που τραγουδούσε τις προσευχές ηταν η Ερμιονη και όλοι μαγευονταν από την γλυκιά φωνή της. Ηταν ένας από τους λόγους που πήγαιναν να προσευχηθούν ,"η φωνή της ειναι δώρο των θεών" έλεγαν. Όλοι αγαπούσαν αυτο το μοναχοπαίδι που νοιαζόταν και φρόντιζε τους πάντες. Αν και μη-Χρυσή την θαύμαζαν για την εξυπνάδα της όσο και για την ομορφιά της. Τα μάτια της ηταν καταγάλανα, την κόρη της την αγκάλιαζε ένα απαλό κίτρινο χρωμα, ηταν σαν μια έκλειψη στον μεσημεριανό ουρανό. Τα μαλλιά της ηταν κατάξανθα και έλαμπαν σαν το χρυσό σιτάρι κάτω από τον ήλιο