Η αδικία υπήρχε από καταβολής του κόσμου και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να την αλλάξουμε. Ή μήπως όχι; Σε έναν κόσμο κομμένο στα τρία όπου δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες μπορούνε κάποιοι άραγε να ξεφύγουν από την μοίρα τους; Τρία ξεχωρισ...
Το βέλος εκτοξεύτηκε, η Ερμιονη ηταν πολύ ζαλισμένη για να κάνει κάτι. Ο Άιντεν ένιωσε τον χρονο να παγώνει η ησυχία που επικράτησε τον έκανε να ανατριχιάσει, το μόνο που άκουγε ηταν ο χτύπος της καρδιάς του. Όλες του οι αισθήσεις αυξήθηκαν τα μαύρα του μάτια έγιναν ακόμα πιο σκοτεινά.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Πέταξε την ξύλινη σανίδα που κράταγε προς το κινούμενο βέλος και έσπρωξε με όλη του την δύναμη το ορκ που βρισκόταν μπροστά του. Αυτο που είδε η Ερμιονη την άφησε άφωνη, η σανίδα ειχε σταματήσει το βέλος που πήγαινε κατα πάνω της και το ενα ορκ (που ζύγιζε τουλάχιστον μισό τόνο) πέταγε αναίσθητο μέσα στο δάσος. Ο Άιντεν λιποθύμησε, η Ερμιονη που ειχε συνέλθει λίγο πηγε να τον βοηθήσει. Τράβηξε το ξύλο από το πόδι της και φώναξε με κραυγές πόνου -Remedius! Το αίμα σταμάτησε να τρέχει και η πληγή έκλεισε. -Γούτα, θεάτηςφωτιάς, δώσεμουδύναμη! Μια μικρή φλόγα σχηματίστηκε στο χέρι της και φώναξε: -Infernus! Από το χέρι της πετάχτηκε μια μπάλα φωτιάς φτιαγμένη από μπλε και πορτοκαλί φλόγα. Το δεύτερο ορκ έγινε στάχτη. Η Ερμιονη άρχισε να σέρνει το σώμα της προς τον λιπόθυμο Άιντεν. Ειχε ήδη νυχτώσει και επικρατούσε πολύ ησυχία, το μόνο που άκουγε ηταν η δυνατή και εξουθενωμένη αναπνοή της. Οσο τον πλησίαζε ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει όλο και πιο δυνατά και το σώμα της να παγώνει. Φόβο, ένιωθε φόβο. Ηταν τρομοκρατημένη δεν ήξερε γιατί ένιωθε ετσι αλλα ήθελε να φύγει τρέχοντας. Το στήθος της άρχισε να βαραίνει οι αναπνοές της έγιναν πιο μικρές και γρήγορες, άρχισε να δαγκώνει τα χείλια της και τα χέρια της έτρεμαν. Ειχε φτασει αρκετά κοντά στον Άιντεν, διέκρινε μια μαύρη φιγούρα από πάνω του, που ειχε καρφώσει το βλέμμα της στα μάτια της Ερμιονης. Ήθελε να φωνάξει αλλα δεν μπορούσε, η φωνή της τραυλίζει από τον φόβο. Ξαφνικά, όλες της οι πληγές άρχισαν να πονάνε φοβερά αλλα δεν μπορούσε να ουρλιάξει, άρχισε να κλαίει από αυτο το μαρτύριο, βασανιζόταν. -Α..σού..να.. βοή..θησε.. με.. Μια απίστευτα τρομακτική κραυγή βγήκε από την φιγούρα. Ηταν σαν χίλια κοράκια να ούρλιαζαν δίπλα στο κεφάλι της. Δεν ειχε ξανακούσει κάτι τέτοιο, προσπάθησε να κλείσει τα αυτιά της αλλα ηταν σαν να βρισκόταν μέσα στο μυαλό της. Η κραυγή σταμάτησε και η φιγούρα εξαφανίστηκε, το φως τον αστεριών και του φεγγαριού επέστρεψαν, δεν ειχε καταλάβει την απουσία τους. Η Ερμιονη δεν κατάφερε να δει τι ειναι, αλλα έμοιαζε με κουκουβάγια. "Δενμπορει" σκέφτηκε, πίστεψε οτι ηταν ο Μουτουγάρ, ο θεός του θανάτου, που ηταν έτοιμος να πάρει το Άιντεν μακριά της. Τα συναισθήματα της ηταν μπερδεμένα, ένιωθε τιμή που είδε έναν από τους ΕΞΙ αλλα ταυτόχρονα φόβο για την μοίρα του Άιντεν. -Ερμιονη; Είπε με πολύ αδύναμη φωνή. Ειχε ξυπνήσει, η φωνή του, της έδωσε λίγη δύναμη, αλλα το σοκ από αυτο που ειχε βιώσει ηταν πολύ μεγάλο. Άρχισε να ζαλίζεται, τα παντα έσβησαν.
