Unmei

Το τελευταίο Αντίο

-... Κατάφερα να εξαφανίσω τον πόνο αλλα... Το δηλητήριο θα την σκοτώσει στο τέλος της μέρας...
Σιωπή επικράτησε
-Μπορει να με ακούσει...;
-Ναι.
-Μπορεις να μας αφήσεις λιγο μόνους...;
Η Ερμιονη έφυγε απο το δωμάτιο, πηγε να ενημερώσει την αντίσταση για το τι ειχε γίνει. Ο Ίθαν της άνοιξε την πόρτα και την ξανακλεισε.
-Ι...Ιθαν;...
Η φωνή της ηταν πολυ αδύναμη.
-Ναι αγάπη που... Εδώ ειμαι, δίπλα σου.
Της έπιασε τα χέρια.
-Ιθαν... δεν μπορώ... δεν μπορώ να σε δω... τα ματια μου...
Της καθάρισε το πρόσωπο και της έβαλε τα μαλλιά πίσω απο τα αυτιά της.
Τα ματια της ηταν γεμάτα αίμα, ειχε τυφλωθεί...
-Εχω τυφλωθεί ετσι;... Ειμαι σίγουρη οτι έχεις και εσυ τα χαλια σου... Καλύτερα που δεν μπορώ να σε δω... Μπορει να με τρομαζες!Χαμογέλασε με το αστειο της.
Ειχε νιώσει αρκετό πόνο για να πεθάνει εκατό φορές και ήξερε οτι δεν θα ζούσε, αλλα χαμογελούσε με ζωντάνια.
Την φίλησε με δάκρυα στα ματια.
-Ναι ειμαι σίγουρος οτι θα τρομαζες...
-Θελω να σε δω...
Έβηξε βγαζοντας λιγο αίμα.
-Το ξέρω οτι θα πεθάνω... Αλλα δεν πειράζει... Γιατί εχω εσενα εδώ...
Του ξαναχαμογελασε.
Πολεμούσε τον θάνατο με χαμόγελα!
-Ιθαν... μπορείς να πιάσεις... το δαχτυλίδι. Γιατί τα χέρια μου με έχουν εγκαταλείψει...κάπου εδώ έχει πέσει.
Σήκωσε το σμαραγδένιο δαχτυλίδι απο κατω και το πέρασε στο δάχτυλο της.
-Πολυ καλύτερα... Μακάρι να μπορουςα να το δω άλλη μια φορά, ειναι τοςο όμορφο...Σαν εσενα... Ίθαν θέλω να σε δω...
-Αμέσως αγάπη μου.
Την αγκάλιασε και εκλεισε τα ματια της.
Εμφανίστηκαν στο λιβάδι με τις ίριδες. Η Άνε τέντωσε ολα τα άκρα της, σαν να ξύπναγε.
-Πολυ καλύτερα! ...Αγάπη μου... μην κλαις, δεν σου πηγαίνουν καθόλου τα δάκρυα...
-Ούτε εσενα...
-...Ειμαστε αξιοθρήνητοι... Κλαίμε και οι δυο μεσα στο μυαλό μου.
Σκούπισε τα δάκρυα της. Και έπιασε τα χέρια του Ίθαν.
-Σε αγαπώ...
-Το ξέρω...Και εγω...
Δυο παιδιά εμφανίστηκαν να παίζουν κυνηγητό στο μοβ λιβάδι. Ενα αγόρι και ενα κορίτσι.
-Ώστε ήμασταν και οι δυο λάθος ε;
-Ετσι φαίνεται.
-Τα παιδιά μας...
Κανεις τους δεν τόλμησε να κλάψει γιατί αμα το έκαναν...
δεν θα σταματούσαν...
Κομμάτια απο τον ουρανό άρχισαν να πέφτουν σαν σκόνη.
-Αποτι φαινεται και ο εγκέφαλος μου θα με εγκαταλείψει σε λιγο.
-Δεν θα τον αφήσω...
-Δεν μπορείς να ελέγξεις τα παντα αγάπη μου...
Τον φίλησε.
Πρώτη φορά τον φίλαγε αυτη πρώτη.
-Ενα φιλί για τον ήρωα μου. Σε ευχαριστώ που με έσωσες... Ευχαριστώ που με έκανες να νιώσω ξεχωριστή. Ευχαριστώ που μου έδωσες ζωή...
...Όχι, όχι...
Του χάιδεψε το μάγουλο.
-...Μην κλαις.
Την πήρε αγκαλιά, μια πολυ σφιχτή αλλα ταυτόχρονα απαλή, ζέστη και γλυκιά αγκαλιά. Δεν ήθελε να την αφήσει... Δεν ήθελε να την χάσει...
-Εγω σε ευχαριστώ! Που με έκανες τον πιο χαρούμενο, πιο ευτυχισμένο άντρα στον κόσμο... Είσαι ένα θαύμα... Το δικό μου θαύμα. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσενα! Σε αγαπώ!
-Μα τι λες αγάπη μου; Δεν πάω πουθενά... Θα ειμαι παντα εδώ.
Του χάιδεψε το κεφάλι.
-Λες να σε άφηνα μονο σου; Τι θα έκανες χωρίς τις φοβερές συμβουλές μου;
-Τιποτα...
-Ακριβως... Θα ειμαι παντα μαζί σου, αρκεί να μην με ξεχάσεις ποτε...
-Ποτε! Θα σε θυμάμαι για παντα! Παντα!
Το χέρι της κύλισε στο μάγουλο του και μετα έφυγε απο το πιγούνι του.
-Οχι σε παρακαλώ...λιγο ακόμα...Μην με αφήσεις...
Το σώμα της αρχισε να εξαφανίζεται. Λάμψεις έβγαιναν απο παντου και γινόντουσαν αστέρια στο ουρανό, τον δικό τους ουρανό.
-Σσσσς, τι είπαμε; Όχι δάκρυα...
Πηγε κοντά του και τον φίλησε, καθώς έσβηνε...Το τελευταίο τους φίλι... Ενα φιλί γεμάτο δάκρυα και στεναχώρια αλλα πνιγμένο στην χαρά, ενα φιλί τοσο αληθινό που ηταν ψεύτικο, τοσο ζωντανό που ηταν νεκρό, γεμάτο αγάπη και έρωτα, κατι τελείως αναγκαίο, το δικό τους αντίο...  
Τα δυο παιδια αγκάλιασαν την μητέρα τους ενώ χαμογελούσαν στον πατέρα τους.
-Θα είμαστε παντα μαζί σου...
Αντίο, καρδιά μου...