Unmei

Αδελφική αγάπη

-Πόλεμος;! Τωρα;!
Η φωνή της πλημμύριζε από απορία και έναν τόνο ευχαρίστησης.
"Πόλεμος για την ελευθερία.", της άρεσε το πως ακουγόταν. Φυσικό ηταν να ήθελε να βοηθήσει. Εξάλλου το όνειρο της ηταν να εξαφανίσει την αδικία από τον κόσμο. Ήξερε οτι έπρεπε να λάβει μέρος σε αυτόν τον πόλεμο. Ο παππούς της ομως δεν θα την άφηνε να βοηθήσει, πως θα μπορούσε άλλωστε; Μετα από αυτα που ειχε πάθει εκείνος στην προηγούμενη προσπάθεια της αντίστασης, δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσει. Θα την έστελνε σπίτι της.
-Εντάξει παππού θα φύγουμε αυριο.
Ο Άιντεν την κοίταξε γεμάτος απορία δεν περίμενε να ακούσει κατι τέτοιο.
-Ερμιονη είσαι σίγου...
-Ομως πρώτα πρέπει να βρω τον αδερφό μου. Θα φύγω σε μισή ωρα για την πρωτεύουσα.
Κάρφωσε το βλέμμα της στον Άιντεν και χαμογέλασε.
-Αιντεν πάμε μια βόλτα στο λιβάδι, νομίζω χρειαζόμαστε λιγο καθαρό αέρα.
-Ναι, μα...
Η Ερμιονη το κοίταξε με ενα κάπως τρομακτικό αλλα ταυτόχρονα γλυκό χαμόγελο.
-Εεε... ναι πάμε...
Το έπιασε από το χέρι και βγήκαν εξω.
-Παππού άμα χρειαστείς κατι φώναξε μας, θα σε ακούσει ο Άιντεν.
Περπάτησαν για λιγο σιωπηλοί στο καταπράσινο λιβάδι.
-Ερμιονη είσαι καλ...
-Ξέρω τι σκέφτεσαι... Δεν μπορώ να αφήσω τέτοια ευκαιρία, πρέπει να συναινέσω στον αγώνα της αντίστασης. Ομως ο παππούς μου δεν πρέπει να το μάθει. Καταλαβαίνεις.
-Ερμιονη έχεις παρει όλη την μοίρα του Χάντινκάι στις πλάτες σου και αυτο ειναι λάθος. Δεν είσαι μόνη σου σε όλο αυτο. Πρέπει να ηρεμήσεις και να οργανώσεις τις σκέψεις σου.
Η Ερμιονη έμεινε άφωνη δεν περίμενε να ακούσει κατι τέτοιο από τον Άιντεν. Την έκανε χαρούμενη.
-Εχεις δίκιο. Πρώτα πρέπει να βρω τον αδερφό μου. Ολα τα αλλα έρχονται δευτερα. Λοιπόν θα με βοη...
-Μην τολμήσεις να με ρωτήσεις. Θα ειμαι μαζί σου μέχρι το τέλος. Άλλωστε...
Ηταν ακόμα πολύ πρωί, ο ήλιος δεν ειχε βασιλέψει ακόμα στον ουρανό αλλα οι πρώτοι του υπήκοοι χρωμάτιζαν τα σύννεφα με ενα απαλό πορτοκαλί χρωμα και ζέσταναν τα σώματα τον δυο νέων που λουζονταν από τον βόρειο άνεμο.
Ο Άιντεν άπλωσε το χέρι του και πέρασε τα δάχτυλα του ανάμεσα στης Ερμιονης ενώ με το αλλο του χέρι χάιδεψε τα ξανθά σπαστά μαλλιά της καθώς τα τοποθετούσε πίσω από το αυτί της. Η Ερμιονη πλησίασε τον Άιντεν, οι ανάσες τους συγκρούστηκαν κάνοντας τα χείλη τους υγρά από τους υδρατμούς. Ακούμπησε τον αντίχειρα του στο δεξί της ζυγωματικό και τοποθέτησε ντροπαλά αλλα και αποφασιστικά το πάνω χείλος του στο δικό της κάτω. Η Ερμιονη τραβήχτηκε.
-Ε... δεν ξέρω άμα ειμαι έτοιμη...Θελω να πω εχω πολλά στο μυαλό μου τωρα και...
Αγκάλιασε σφιχτά τον Άιντεν.
-Συγνω...
-Μην ανησυχείς, όπως είπες και εσυ πρώτα πρέπει να βρούμε τον αδερφό σου.
Την έσπρωξε ευγενικά από τους ώμους προς τα πίσω και της χαμογέλασε με τα λαμπερά μαύρα ματια του και ενα χαμόγελο γεμάτο αγάπη, ζεστασιά, ελπίδα, ενα χαμόγελο αντάξιο της αυγής που σε ζεστάνει μετα από μια κρύα νύχτα, και την ομορφιά του πρώτου ανθούς της άνοιξης.
-Παμε.
Της είπε συνεχίζοντας να χαμογελάει.
-Εχουμε πολλά να κάνουμε.
Είδαν μαζί την αυγή σε μια γεμάτη κατανόηση σιωπή, καθόλου άβολη ή αμήχανη και γύρισαν στο σπίτι του Σπεμ.
-Παππού αποφασίσαμε να φύγουμε τωρα. Πως θα πάμε στην πρωτεύουσα;
-Αν ακολουθήσετε τον δρόμο δίπλα από το λιβάδι θα φτάσε στα τοίχοι της. Ειναι τρία χιλιόμετρα διαδρομή. Αλλα πριν φύγετε...
Τα χρυσα ματια του παππού έλαμψαν και τα ματια της Ερμιονης έχασαν το χρωμα τους και έγιναν ζιναριγιανα. Ο Άιντεν άλλαξε τελειως χρωμα το σκούρο δέρμα του έγινε πιο λευκό και τα ματια του χρυσα.
-Ετσι θα μπορέσετε να μπείτε πιο εύκολα στην πρωτεύουσα.
-Σε ευχαριστούμε παππού. Άιντεν πάμε.
-Να προσέχετε.
Βγήκαν από το σπίτι και ακολούθησαν τον δρόμο που τους είπε ο Σπεμ.
-Δεν σου πάνε καθόλου αυτα τα χρώματα, Αιντεν. Φαίνεσαι πολύ περίεργος με τοσο ανοιχτόχρωμα ματια.
-Εγω πάντως θα μπορούσα να σε συνηθίσω ως Ζιναριγιανη.
Γέλασαν και οι δυο και συνέχισαν τον δρόμο τους.